Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 6

Skopframleiðandi við vinnu sína.
Misnotar fjölskylduna gróf-
lega
— Árið 1939 kynntist ég svo konunni
minni sem síðar varð mér efni í svo ótal
margar sögur. Hún og sonur okkar, Benny.
Það má víst segja að ég hafi mikið til lifað á
því að misnota fjölskyldu mína gróflega. Það
hljómar ekki fallega á tímum jafnréttis-
baráttu og rauðsokka að hafa þannig lifað
á því að fletta ofan af vesalings, kúgaðri
eiginkonu og saklausu, vel uppöldu barni,
er það? Jæja, en sannleikurinn er sá að þau
hafa haft alveg jafngaman af því og ég.
Við Benny skrifuðum bókina „Litla,
fyndna bókin fyrir sljóar pöddur” í samein-
ingu, enda var það efni sem hann vissi allt
um. Benny er ákaflega hugmyndarikur og
gefur mér oft hugntyndir sem ég get meira
að segja notað. Annars eru svona „gefins”
hugmyndir venjulega mjög vafasamar og
sjaldnast hægt að nota þær.
En við vorum að tala um árið 1939. Þá
gerðist sá örlagaríki atburður að ég brá mér
í Tívolí á hlýju sumarkvöldi til að horfa á
látbragðsleik. í sjálfu sér er ekkert merki-
legt við það, en örlagavaldurinn birtist mér
hins vegar í líki lítillar, sætrar stelpu, sem
hafði kosið að taka sér stöðu skammt frá
mér. Ég fylgdist mun betur með henni en
leikurunum og braut heilann ákaft um það
hvernig ég ætti að kynnast henni. Svo tók
ég á mig rögg og bauð henni í kaffi í
Kínverska turninn. Hún þáði boðið og til
að ganga enn betur í augun á henni bauð ég
upp á glas af Cherry Heering á eftir, en það
var eiginlega meiri lúxus en pyngja mín
leyfði. Við ákváðum að hittast aftur og ég
sparaði við mig allt sem ég gat til að geta
boðið henni út. En sem betur fer stakk hún
upp á því strax á næsta stefnumóti að við
borguðum hvort fyrir sig.
í Kínverska turninn komum við svo ekki
aftur fyrr en á silfurbrúðkaupsdaginn, en
þá leigðum við alla dýrðina til veisluhalda.
Svo að þú sérð að ég er ákafur andstæðing-
ur þeirra tíðu makaskipta sem nú eru svo
mjög í tísku.
Fjölf róðir íslendingar og
koníak í rjómakönnu
— Við hjónin höfum ákaflega gaman af
því að ferðast, erum eiginlega búin að sjá
allan heiminn. En þó það sé óneitanlega
heillandi að staulast um í rykinu á Sahara-
eyðimörkinni eru það nyrstu löndin sem
unnið hafa hug ntinn og hjarta. Ég hef
komið 10 eða 12 sinnum til Lapplands,
Grænlands, Færeyja og íslands. Þessi lönd
bjóða enn upp á hreint og tært loft, kyrrð
og stórkostlegt landslag. Þau eru líka laus
við bensínfnyk og yfirþyrmandi ferða-
mannahópa. Ég held að fátt styrki taug-.
arnar jafnvel og tveggja vikna dvöl á
norðurhjara.
Það er ekki síst ísland sem á mikil itök í
mér. í fyrsta skiptið sem ég kom þangað bjó
ég á Hótel Borg. Ég fór niður í veitinga-
salinn til að hressa mig eftir ferðalagið á kaffi
og koníaki, en þá tjáði þjónninn mér að því
miður gæti ég ekki fengið koníak því í dag
væri miðvikudagur. Ég hélt að það væri
kannski einhver söguleg hefð á sögu-
eyjunni að hafa koníak í banni á miðviku-
dögum en svo kom í ljós að bannið náði
yfir allt áfengi.
Þjónninn kom síðan með kaffið og
væna rjómakönnu sem hann var sífellt að
ota að mér þó ég margsegði honum að ég
notaði aldrei rjóma í kaffi. Það virtist valda
honum miklum vonbrigðum. Mér fannst
skrítið að hann skyldi taka svona nærri sér
afneitun mína á rjóma og hélt kannski að
það væri skylda að drekka alltaf kaffið sitt
með rjóma á miðvikudögum. Ég gægðist
því í könnuna og reyndist hún þá full af
koníaki.
6 Vikan 25. tbl.