Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 13

A ^ Hvernig fer fóik að því að þjóna leik/istar
M f €I . W If f gyðjunni án þess að fá borgað fyrir það?
Sigrún Bjömsdóttir.
Bjami Ingvarsson.
Elísabet Þórisdóttir.
Þetta leikhús er
bjargvættur
ungra leikara
Að vinna frá
morgni fram á
harðasta kvöld
Sumir leikarar
keyra út lakkrís
þó þeir vinni
ekki hér
— Það er að vísu slæmt að vinna
kauplaust, en það er ekki svo lítið sem
maður leggur á sig fyrir listina, segir Sigrún
Björnsdóttir, tveggja barna móðir og eigin-
kona Ragnars Björnssonar organista. — Ég
er að vísu svo heppin að eiga mann þannig
að þetta bjargast. Fyrstu 8 árin eftir að ég
útskrifaðist úr Leiklistarskóla Þjóðleikhúss-
ins var ég lausráðin hjá því ágæta ríkis-
leikhúsi en þetta er allt annað líf að starfa
| hérna. Alþýðuleikhúsið er leikhús sem við
eigum sjálf og hér erum við að vinna
I uppbyggingarstarf. Hér er enginn yfirmaður
sem borgar manni pening og segir manni
svo að gera hitt og þetta, — ég vil frekar
vera hér og fá lítinn aur í staðinn. Hér er
starfið skapandi og ég held að það deyi
1 eitthvað inni í manni ef maður getur ekki
fengist við slíka sköpun. Hversu lengi ég
gæti unnið svona kauplaust? Ég myndi
þola það í langan tíma að vinna undir
þessum kringumstæðum en það er aftur á
móti annað mál hversu lengi eiginmaður-
inn og börnin myndu þola það að hafa mig
svona litið heima. Ég trúi því að Alþýðu-
leikhúsið eigi sér langt líf fyrir höndum því
þetta leikhús er bjargvættur ungra leikara,
! höfunda og annarra sem fást við þessa
! hluti.
— Ég vinn hérna kauplaust af stakri
ánægju, segir Bjarni Ingvarsson,
Húnvetningur sem útskrifaðist úr
Leiklistarskóla íslands 1977, 27 ára og
ógiftur. — En það þýðir aftur á móti að
maður verður að hafa einhverja aðra
atvinnu meðfram því sem maður er að gera
hérna. Ég hef haft nóg að gera síðan ég
útskrifaðist úr skólanum þó ekki hafi það
nú allt verið tengt leiklistinni. Ég var í
sjónvarpsleikritinu Skólaferð eftir Ágúst
Guðmundsson, í leikritinu Baba-Jaga sem
við sýnum hérna og svo var ég einnig með
Leikfélagi Kópavogs. Síðasta vetur sá ég
fyrir mér með kennslu, og í sumar verð ég
að fá mér einhverja aðra vinnu. En málið
er ósköp einfalt, ef maður ætlar að vera
með i Alþýðuleikhúsinu þá verður maður
að vinna frá því eldsnemma á morgnana
fram á harðasta kvöld. Það eru fá störfin
sem við getum gengið inn í hluta úr degi og
tengjast faginu. Það er takmarkaður fjöldi
sem kemst að skemmtiþáttum og öðru hjá
ríkisfjölmiðlunum, en ég kemst vel af enda
ógiftur og barnlaus.
— Það er klárt mál að ég get ekki sinnt
leiklistinni eins og málum er háttað án þess
að vinna fulla vinnu með, segir Elísabet
Þórisdóttir sem útskrifaðist úr Leiklistar-
skóla íslands 1976. Hún er 24 ára, ógift og
barnlaus. — Ég hef haft nóg að gera síðan
ég útskrifaðist þótt það hafi ekki allt tengst
leiklistinni, — og þö! Ég vinn, og hef
unnið, fulla vinnu í Fellahelli í Breiðholti
auk þess sem ég hef fengið eitt og eitt hlut-
verk. En ég held að það sé engin ný bóla að
leikurum gangi illa að sjá fyrir sér með
leiklistinni einni saman því sumir hjá stóru
leikhúsunum keyra út lakkris á daginn til
að drýgja tekjurnar. Við verðum að fá
styrk eins og hin leikhúsin því leikhús
verða ekki rekin öðruvísi, og við höfum
sannað tilverurétt okkar þó ekki sé með
öðru en aðsókninni — það er alltaf fullt hjá
okkur. Svo er annað, sem við erum byrjuð
að gera, og það eru menningarkvöld þar
sem fólk flytur margs konar efni og við
viljum hvetja alla sem telja sig hafa
eitthvað fram að færa að hafa samband við
okkur, — og þá ættu þeir hinir sömu að
komast upp á svið.
Þá vitið þið það!
25. tbl. Vikan 13