Vikan - 21.06.1979, Blaðsíða 46

PÍLAGRÍMSFERÐ
TIL FORTlÐARINNAR
„Ertu að fara langt?” spurði frú
Dynjandi rödd Jack Morgans
stöðvaði hann við dyrnar.” Þú gætir
reynt fyrir þér hjá Watkinsekkjunni við
Ziongötu. Kannski hefur hún laust her-
bergi.”
Luke sneri sér undrandi við, en stór-
skorið andlit kráareigandans var jafn
sviplaust og áður. „Þakka þér fyrir."
sagði hann aðeins og gekk út.
EGAR Luke ók í gegnum bæinn í
leit að Ziongötu fannst honum að þeir
bæjarbúar sem hann ók framhjá störðu
á sig. Hann reyndi að ýta þeirri hugsun
frá sér og afskrifa hana sem hugar-
fóstur eitt. En hann gat ekki afskrifað
andrúmsloftið sem rikt hafði í Aubrey
Arms og köld augnaráð gestanna. Það
var augljóst, að allir I bænum vissu nú
hver hann var.
Andlitsdrættir Lukes hörðnuðu. Jæja.
Honum var sama. Hann var sonur
Enoch Owens, og hvað svo sem bæjar-
búar segðu eða gerðu, þá var hann
stoltur af því.
Hann hafði það enn á tilfinningunni
að einhver fylgdist með honum, þegar
hann lagði bílnum og gekk að húsi
Watkinsekkjunnar. Hann tók eftir, að
gardínurnar á efri hæðinni hreyfðust,
um leið og hann bankaði á dyrnar.
Hann beið óþolinmóður, þar til
dyrnar opnuðust hægt og litil, gráhærð
og nærsýn kona birtist. „Já?"
„Góðan daginn. Ég heiti Owen. Luke
Owen. Ég er að leita mér að herbergi.”
Hann leit einbeittur i augu hennar.
„Faðir minn var Enoch Owen.”
Honum til mikillar undrunar
breyttist svipur hennar ekki.
„Jæja,” sagöi hún rólega. „Og hvað
viltu halda herberginu lengi?”
„Eina nótt. Kannski tvær."
Hún kinkaði kolli. Ágætt. Gjörðu svo
vel og komdu inn.”
Hún fylgdi honum eftir upp stigann.
„Fastagestur minn býr ekki hér i augna-
blikinu, svo að þú getur fengið hans her-
bergi. Það er það besta í húsinu.”
Eftir að hún var farin, lagðist Luke á
rúmið með hendurnar fyrir aftan
hnakka. Húsið virtist hljótt og friðsam-
legt, og það hentaði honum vel í augna-
blikinu.
Honum varð hugsað til rifrildisins við
Nancy Nation. Hlutirnir höfðu vissu-
lega breyst eftir að hann kom aftur.
Nancy hafði gjörsamlega útilokað hann,
en hann var nú enn vissari um að hún
vissi eitthvað um föður hans, sem hún
vildi ekki segja honum.
Og Rhiannon. Hvað skyldi hún hugsa
núna? Hann elskaði hana, en hann var
ekki viss um að hann fengi nokkum
tima tækifæri til aðsegja henni það.
Hann bældi niður þrá sina til að
hringja til hennar. Hann varð að hitta
hana undir fjögur augu til að geta talað
við hana. Laus við þrýsting annarra
utanaðkomandi aðila. En fyrst varð
hann að komast að því sem hent hafði
föður hans. Einhvers staðar lá svarið —
það var hann viss um.
Stuttu seinna knúði frú Watkins dyra
hjá honum og tilkynnti, að hún hefði
tekið til mat fyrir hann. Hann stóð upp,
teygði úr sér og gekk niður stigann.
Hann var þakklátur fyrir afskipta-
leysi hcnnar, og eftir að hafa neytt
matarins var hann tilbúinn að fara út.
hress og endurnærður.
Watkins þegar hann kom aftur niður.
„Til Aubrey Arms,” svaraði hann og
hikaði i miðjum stiganum.
Hún studdist við staf með annarri
hendinni og hélt á hreinu taui í hinni.
„Ef þú ferð meðfram skurðinum. ntuntu
koma aftan að Aubrey Arms. Það gæti
sparað þér tima."
Hún rétti honum lykil. „Þessi gengur
að útidyrununt. hr. Owen. Þá gcturöu
komið og farið eins og þér hentar. Ég
skil eitthvert snarl eftir i ísskápnum fyrir
þig"
Hún hafði aldrei brosað til hans, og þó
hafði henni tekist að láta hann finna, að
hann var velkominn.
Hann gekk meðfram skurðinum, þar
til hann kom að Aubrey Arms. Þegar
hann heyrði óm af söngnum, mundi
hann að kórinn hélt æfingu. Hjarta hans
tók að slá örar. Það þýddi að Rhiannon
væri á næstu grösum.
En nú var allt breytt. Þetta var ekki
Bethelkirkjan og hann var ekki lengur
gestur Rhiannon...
Það var meira að gera á Aubrey-
kránni en fyrr um daginn. Á bak við
diskinn stóð mögur, föl kona við af-
greiðslu. Hún leit út fyrir að hafa verið
veik, svo að það virtist sem Jack Morgan
hefði sagt satt, þegar hann sagði að þau
tækju ekki á móti næturgestum.
Frú Morgan var eina konan á
staðnum. Hópur manna stóð við barinn
og öll borðin voru upptekin. Líflegur
kliðurinn af samræðum fyllti krána, þar
til Luke birtist i dyrunum. Þá skall á
sama fjandsamlega þögnin og Luke
hafði orðið var viö fyrr um daginn.
„Afsakið." sagði hann við tvo náunga
sem færðu sig mótþróafullir, um leið og
hann gekk að barnum. Hann sá augna-
ráð kráarcigandans á bak við mannfjöld
ann.
Þrátt fyrir hörkulegt og veðurbitið
útlit Jack Morgans, þá lýstu augu hans
velvilja og bliðu, þegar hann sneri sér að
konu sinni. „Allt í lagi vinan, ég skal sjá
um þetta.”
Hann sneri sér aftur að Luke. „Góða
kvöldið,” sagði hann. „Og hvað get ég
gert fyrir þig?"
Luke kinkaði kolli í kveðjuskyni.
„Sama og í dag takk.”
Á meðan Jack Morgan fyllti glasið,
rauf hatursfull rödd þögnina.
„Hvað er að þér Jack? Þú þarft ekki
að afgreiða svona fugla!”
LuKE gat þekkt röddina, án þess að
snúa sér við. Þetta var Haydn Hopkins.
Mennirnir færðu sig til um leið og hann
nálgaðist.
„Það eru tvær aðrar krár hér við
götuna, Owen. Geturðu ekki séð að þú
ert ekki velkominn hér?”
Luke fann að honum hitnaði í hamsi,
en honum tókst að bæla niður reiði sína.
Hann taldi rólega fram peningana og
rétti þá Jack Morgan. „Éjg hélt að það
væri kráareigandinn sem segði til um,
hverjir væru velkomnir hér og hverjir
■ekki. hr. Hopkins,” sagði hann rólega.
Haydn gaut augunum til Jack
Morgans.
„Jack hefur ekki alltaf verið í Aber-
morvent. En það höfum við hinir. og við
munum enn...”
„Munið! Munið hvað?” Luke spýtti
út úr sér orðunum. „Það er ekki vegna
föður mins sem þú ert að æsa þig upp.
Það vitum við báðir.”
Rödd Haydns hækkaði reiðilega.
„Kannski hefurðu rétt fyrir þér, að vissu
leyti. Þér tekst kannski að slá ryki í
augun á kvenþjóðinni, en mennirnir hér
vita nákvæmlega hver þú ert. Og þeir
minnast þess allir, að faðir þinn var
heigull!”
Luke vissi ekki hvernig honum tókst
að hemja skap sitt þegar hann skellti
glasinu á borðið.
„Hvernig væri að leyfa þeim sjálfum
að tala sínu máli?”
Haydn brosti hörkulega og sneri sér
að ungum manni scm stóð við hlið hans.
„Tala þú við hann Will.”
Lítill og grannur maðurinn tók til
máls. „Haydn hefur rétt fyrir sér. Þú
hefðir aldrei átt að koma hingað.”
Luke tókst enn einu sinni að hemja
reiði sína. „Þú verður að fyrirgefa vinur,
en ég veit ekki hvernig þetta kemur þér
við fremur en Haydn."
Spenntur kliður lcið i gegnum salinn.
og úr augum unga mannsins skein bitur-
leikinn. „Ég heiti Prothero, Will
Prothero. Þó að það segi þér sennilega
ekki neitt.”
Lukc hrukkaði ennið. „Ég hcld að cg
kannisteitthvaðviðnafniö...”
„Þú ættir alla vega að gera það. Faðir
minn var einn þeirra sem fórust í námu-
slysinu!”
Einu sinni hefði þetta komið við
Lukc. en ekki núna. „Jæja." sagði hann
rólega. „Mér þykir það leiðinlegt þín
vegna, en ég held ekki að þetta sé mér
beinlínis viðkomandi. Og það sem meira
er, ég efast um að það hafi haft neitt
með föður minn að gera.”
Haydn Hopkins nálgaðist Luke og
starði illskulega á hann.
„Þú ert ekkert blávatn, að segja þetta
I viðurvist Wills. Faðir þinn varð
þremur mönnum að bana, og því
verðurðu að lifa með!”
46 Vikan 2$. tbl.