Vikan - 05.07.1979, Blaðsíða 40

— t dag þekkjum við enga Paradís,
sagði Bettý. — Við verðum að fá hreint
vatn, ferskt og heilnæmt loft og fyrir því
berjumst við. Er eitthvað rangt við það?
Þið ættuð að styðja okkur, frekar en
gera grín að baráttumálum okkar.
— Ekki dettur mér í hug að gera grín
að ykkur, sagði Jim. — Mér finnst það
stórkostlegt, sem þið eruð að fást við.
Ykkar kynslóð er sú eina, sem við getum
vænst einhvers af. Eina vonin. Það eruð
þið sem erfið heiminn.
Bettý sperrti eyrun: — Hvað, ég hélt
að þú álitir okkur ekki með öllum mjalla.
— Svo kann að virðast, viðurkenndi
faðir hennar. — En ég er alveg á ykkar
bandi í baráttunni fyrir bættum heimi.
— Þetta segirðu, pabbi, en samt
hendirðu plastumbúðum frá þér hvar
sem er, sprautar eitri í garðinn og...
— Ég held því ekki fram heldur, að
ég sé alfullkominn, sagði Jim óþolin-
móður. — Ég veit að ég geri ýmislegt
rangt af mér. Ég er ekki neinn dýrlingur.
Bettý horfði hugsandi á kertaljósið. —
Það er nú einmitt það sem er að! Ég verð
alltaf svo ergileg við ykkur, af því að þið
Þegar
rafmagnið
fór
eruð ekki fullkomin. Mér finnst þið vera
alveg ómöguleg stundum.
Júlía horfði ástúðlega á dóttur sina.
— Enginn er fullkominn, Bettý. Maður
verður bara að taka á þolinmæðinni við
þá sem manni þykir vænt um.
— Þú átt við, að ég þyrfti að beita
henni oftar, sagði Bettý stillilega.
— Mamma átti víst ekki aðallega við
þig, sagði Jim. — Ég veit að ykkur finnst
ég tala of mikið um gömlu góðu dagana,
en þar fyrir er ekki sagt, að ekkert hafi
verið að þá. Það var ekki síður óréttlæti
og fordómar i þá daga. Það var bara ekki
til siðs að nefna slíkt.
Allt í einu ljómaði á öllum lömpunum
og kertaljósin virtust svo ómerkileg og
vesæl. Frá herbergjum barnanna drundi
í útvarpi og sjónvarpi.
— Slökkvið á þessum bölvuðu tólum,
sagði Jim argur. Hann stóð upp og blés á
kertin.
— Æ, það sem var svo friðsælt og
gott í rökkrinu, sagði Ellen. — Það er
synd að gera þetta ekki oftar.
— Já, þaðerrétt, sagði Júlía.
— Við skulum hafa notalegt kvöld
fljótlega hjá okkur, sagði Ellen. — Ég
kveiki kertaljós um allt...
Júlía hristi höfuðið. — Það verður
aldrei eins.
— Því ekki, sagði Martin hissa.
— Af því að mamma þín segir það,
svaraði Jim. — Það hlýtur að vera næg
skýring.
Hann var að enda við að stilla raf-
magnsklukkuna þegar Júlía kom inn í
stofuna, eftir að hafa fylgt gestunum til
dyra. — Mér datt ekki í hug, að klukkan
væri svona margt, sagði hún. — Þú
hlýtur að vera dauðuppgefinn.
— Nei, reyndar ekki. Hann stóð og
É
FÉLAG .ÍSLENZKRA HLJÓMLISTARMANNA
útvegar ydur hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri

Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl.14-17
I5INNI & I ISSI
40 Vlkan 27. tbl.