Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 11

Híbýli okkar voru fyrir ofan sendiráðs-
skrifstofurnar sem er auðvitað mjög óþægi-
legt fyrirkomulag. Sérstaklega fyrir fólk
með börn enda urðum við strax og unnt
var að senda börnin í leikskóla. Þar að auki
stóð húsið í miðborginni og var afskaplega
langt frá því að vera „munsturhús” úr „Bo
bedre”. T.d. var eldhúsið niðri i kjallara.
Agnar: — Ríkið átti þetta hús. Það var
keypt rétt eftir stríðslok og var þá mjög illa
farið eftir loftárásir. Það var síðan gert upp
og byggt við það. Það hafði gengið mjög
erfiðlega að fá leyfi til endurbóta því
húsnæðisskortur var gífurlegur og mest
áhersla lögð á að byggja yfir þá sem vart
höfðu þak yfir höfuðið. í okkar tíð var
útbúin griðarmikil borðstofa ofan við skrif-
stofurnar svo við gætum tekið á móti
gestum. Áður höfðum við haft svo litla
borðstofu að það varð að hafa spegil á
veggnum svo hún virtist stærri.
— Við vorum þarna til 1956 en þá tók
dr. Kristinn Guðmundsson við, þetta hús
var selt og annað keypt í staðinn.
Churchill og vígsla
hitaveitunnar
Ólöf: — Það þurfti mikla hugvitssemi til
að standa fyrir veislum á fyrstu árunum
okkar í London. Kjöt var sérstaklega
strangt skammtað. Vikuskammturinn
svona álíka stór og vindlingapakki, þó
stundum væri hægt að fá aukaskammt.
Yfirleitt var alls staðar það sama á borðum
í sendiráðsboðum: Niðursoðin skinka frá
Danmörku eða kjúklingar, því fuglakjöt
var ekki skammtað.
Agnar: — Þegar breska stjórnin hélt
veislur var matseðillinn alltaf tilkynntur í
blöðunum til að sýna almenningi að stjórn-
in gengi fram fyrir skjöldu með góðu
fordæmi og veitti bara fuglakjöt.
Eftirminnilegir atburðir?
Agnar: — Þeir eru auðvitað margir. Það
er kannski það ánægjulegasta við sendi-
herrastarfið að það gefur tækifæri til að
vera vitni að mörgum ógleymanlegum
atburðum og hitta svo margt eftirminnilegt
fólk.
Rúmu ári eftir komuna til London lést
Georg konungur 6. og krýning Elísabetar
drottningar er einn af þessum atburðum
sem aldrei gleymist. Viðhafnarsiðirnir í
sambandi við krýningu hafa haldist
óbreyttir öldum saman. Það var bókstaf-
lega eins og miðaldirnar birtust þarna ljós-
lifandi.
Ólöf: — Leikhúslíf stóð þarna líka með
miklum blóma og þá logaði skærast á
stjörnum eins og Sir Lawrence Olivier og
Vivien Leigh. Það var hrein unun að fara í
leikhús og við sáum margar ógleymanlegar
sýningar með þeim hjónum.
Agnar: — Haustið sem við komum varð
Churchill forsætisráðherra og við hittum
hann nokkrum sinnum. Eftir að hann vissi
að ég var sendiherra íslands vék hann ævin-
lega að komu sinni til íslands á stríðsárun-
um. Hann áleit að hann hefði vígt og
opnað hitaveituna, getur meira að segja um
það í stríðsendurminningum sínum. En það
er mesti misskilningur. Hitaveitan var þá
komin í Sundhöllina, Landspítalann og
einstaka byggingar, hann hefur kannski
fengið að styðja á einhvern hnapp og þar
með fengið þessa meinloku í höfuðið.
Frá London höldum við svo til Parísar.
Árið 1956.
De Gaulle, sviðsettur
útifundur og fslensk
efnahagsmál
Ólöf: — Englendingar og Frakkar eru
gjörólíkar þjóðir, bæði hvað hugsunarhátt
og framkomu snertir. Frakkar eru svo
miklu skapheitari. í París var hreinasta
ævintýri að sjá um innkaupin. Þarna var
mest verslað á útimarkaðj og viðskiptin
gengu afskaplega fjörlega fyrir sig.
Agnar: — Við eigum margar góðar
minningar frá París. Ég var um leið sendi-
herra fyrir Belgíu og okkur var boðið í
brúðkaup Baldvins Belgiukonungs og
Fabíólu. Mikil óánægja hafði ríkt í Belgíu
með föður hans, Leópold, landsmönnum
hafði fundist hann gefast of auðveldlega
upp fyrir Þjóðverjum í stríðinu. Svo gerði
hann líka þá skyssu að kvænast „niður
fyrir sig” eins og það er kallað. Hann varð
að segja af sér og Baldvin tók við. Þetta var
þvi í fyrsta sinn í mörg ár að veisla var
haldin í konungshöllinni, Belgar voru
afskaplega lukkulegir með Fabíólu og
ekkert til sparað að gera brúðkaupið sem
allra glæsilegast.
Á jíessum tima var de Gaulle aðal-
stjarnan í frönskum stjórnmálum. Þegar
hann tók við embætti forsætisráðherra
lofaði hann í einhverju fljótræði að halda
útifund með almenningi. Þetta var nú
ekkert sérstakt gleðiefni fyrir ríkisstjórnina,
deilan um Alsír var í algleymingi og hún
óttaðist uppþot. Þeir tóku því til bragðs að
halda fundinn á Place de la Republique.
Það er að vísu í verkamannahverfi en
auðvelt að loka öllum götum. Það var gert
og þess gætt að ekki kæmu aðrir á fundinn
en þeir sem „máttu” koma. Meðal annars
var öllum diplómötum boðin þátttaka. De
Gaulle var mikill ræðusnillingur og hélt
þarna dúndrandi ræðu. Að henni lokinni
hvatti hann franska „borgara” til að syngja
með sér þjóðsönginn. Sjálfur söng hann af
miklum krafti i hljóðnemann svo að rödd
hans, sem var nú kannski meiri að magni
en gæðum, yfirgnæfði „kórinn”.
Það gekk ekki vandræðalaust fyrir sig að
koma „fundargestum” í burtu. Verkafólkið
stóð við hinar lokuðu götur, það hafði
aldrei komist nær og fannst það svikið. Því
var þess vegna óskaplega gramt í geði yfir
öllu þessu tilstandi, teygði reiðileg andlitin
alveg upp að bílrúðunni hjá okkur og
steytti að okkur hnefa.
í forsetatíð sinni hélt de Gaulle árlega
nýársmóttöku fyrir erlenda sendiherra. I
þeirri síðustu sem við tókum þátt í kallaði
siðameistarinn á mig og dró mig til for-
setans fvrstan allra af því að ég var á
Charlotta Hjaltadóttir, sandiróðsritari. Sendiróðin reka mikla kynningarstarfsemi og þar kemur 10 óra
reynsla hennar af ferðaþjónustu ó íslandi sér vel.
28. tbl. Vikan II