Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 28

Einar Þ. Guðjohnsen,
ferðagarpur hjá Útivist:
Einar Þ. Guðjohnsen
Öslað um öræfi
Það var í ágústmánuði á árunum i kringum 1960 að
ég var á leið upp í Kerlingarfjöll. Við höfðum lagt af
stað frá Reykjavík eftir hádegi á laugardegi og
bjuggumst við að koma í sæluhúsið í Ásgarði um
kvöldmatarleytið en ég var þarna stjórnandi ferðar á
vegum Ferðafélagsins.
Rigning var og leiðindaveður og leit út fyrir að það
myndi haldast um helgina. Ferðin gekk heldur hægt
en þó áfallalaust þangað til við komum inn í Innri-
Skúta sem er skammt fyrir neðan Kerlingarfjalla-
veginn.
Þá skeði óhappið. Bíllinn hnykktist til og stöðvaðist
á veginum. Við höfðum lent utan í stórum jarðföstum
steini, sem var rétt við slóðina, og augablaðið hægra
megin hafði rifnað úr sambandi að framan og lágu
hjólin föst við yfirbygginguna eða grindina. Bílstjór-
inn var ókunnugur þessum bíl og var auk þess spari-
búinn. Það varð því lítið úr viðgerðum á staðnum en
hugsanlega hefði mátt snúa fjaðrabúntinu við þannig
að aka mætti áfram og komast þannig upp í
Kerlingarfjöll.
Tíminn leið, farið var að skyggja og einhvem
veginn varð að konia fólki og farangri í áfangastað.
Ég vissi af Gísla Eirikssyni norður á Hveravöllum en
hann var þar með Jóhannesi Kolbeinssyni að koma úr
Miðlandsöræfaferð. Þangað voru samt einir 34
kílómetrar eða nálægt því ef farið var eftir veginum.
Styttra var að fara beint en í myrkri og rigningu var
það ógerlegt. Ég bjóst því til að leggja af stað gang-
andi þessa leið norður á Hveravelli. Bilstjórinn vildi
endilega fara með mér og kvaðst vera duglegur að
ganga. Við lögðum af stað og gengum og skokkuðum
til skiptist. Brátt fór að draga af bílstjóranum og okkur
miðaði alltof hægt. Eftir svo sem klukkustundar ferð
sagði ég honum að ég myndi fara á undan og annað-
hvort yrði hann að snúa við eða elta mig og mætti
hann alls ekki fara út af veginum. Skömmu eftir að
við skildum sá ég tjald á einum melnum við veginn og
hugsaði sem svo að hann gæti þó leitað þar skjóls.
Það er skemmst frá því að segja að ég hélt nokkurn
veginn hraðanum og skokkaði og gekk til skiptis þar
til ég komst til Hveravalla. Klukkan var um 2 eftir
miðnætti og hafði ég verið 4 tima á leiðinni. Ég var
gegnblautur og að sjálfsögðu allþreyttur. Það tókst vel
að vekja Jóhannes og Gisla og voru þeir fúsir að
samþykkja að Gisli færi með mig og flytti hópinn upp
i Kerlingarfjöll.
Við ókum svo sem mátti að bilaða bílnum og
vorum komnir þangað eftir klukkustundar akstur. Á
leiðinni litum við inn i tjaldið fyrrnefnda og þar var
auðvitað bílstjórinn blautur og skjálfandi. Hafði hann
átt illa vist í tjaldinu.
Fólkið í bílnum hafði tekið niður farangurinn,
fengið sér að borða og sest svo í svefnpokunum í sæti
sín. Þeim leið þvi ekki sem verst miðað við aðstæður.
Einnig hafði það hlaðið vörðu utan um steininn sem
óhappinu olli.
Það tók ekki langan tíma að koma farangri og
fólki yfir i bíl Gisla og siðan var ekið þessa 12-13 km
leið upp í Kerlingarfjöll. Klukkan var orðin um fjögur
um nóttina, þegar þangað kom, og enn var slagveðurs-
rigning.
Auður Haralds
Auður Haralds rithöfundur m.m.:
Hvft þrælasala eða hvað?
Ég hef aldrei farið í leiðinlegt ferðalag. Erfitt, en
ekki leiðinlegt.
Skemmtilegustu og erfiðustu, miðað við skort á
þægindum, ferðalög sem ég fer í er að flækjast með
járnbraut á öðru farrými um Evrópu. Þess sunnar sem
dregur þess skrautlegri ferðafélagar og færri sæti.
Bakpokinn er vörumerki, boðskort fyrir alla að gefa
sig á tal við mann, eða öfugt, og maður kynnist á
fáum dögum fólki og lifsháttum sem gætu fyllt
alfræðibók:
Marokkóbúanum sem var á leið til heimalandsins
með sænsku unnustuna til að sýna henni hversu
þakklát hún ætti að vera fyrir lifskjör sin, „svona
dekurstúlka hefur gott af að sjá hvernig fólk þarf að
berjast fyrir lífinu annars staðar, ef hún getur ekki
skilið jarðveginn sem ég óx úr þá getur hjónaband
okkar ekki blessast,” sagði hann. Stúlkan var þreytt og
hryllilega fúl yfir að ferðast gegnum hálfa Evrópu
standandi og kunni alls ekki að meta þessa sýni-
kennslu i lífi. Ég hef á tilfinningunni að þau hafi
kannski komist til Marokkó og aftur heim til
Svíþjóðar, en aldrei upp að altarinu.
Suðuritölsku fjölskyldunni sem var á ieið norður
með alla búslóðina í pappakössum i leit að atvinnu og
mannsæmandi lífskjörum. Frá Róm til Milanó
spiluðu þau linnulaust vinsælasta lagið á ferðafón
fyrir þriggja ára soninn. Þau elskuðu mig við fyrstu
sýn, buðu mér brauð með guðdómlegri spægipylsu og
hvitlauk, spiluðu, sungu og dönsuðu fyrir mig í
þröngum klefanum og á endanum sofnaði afi með
þrjár tennurnar á öxlinni á mér.
Þýska tannlæknanemanum sem hafði búið i mánuð
í helli í Grikklandi og svaf gegnum alpa og láglendi
með tæmar í handarkrikanum á mér og mínar í sínum.
Ensku kennslukonunni sem brá sér til Rómar,
deildi með mér einni Vermouth og var farin að skrikja
og flissa eins og smástelpa þegar þangað kom.
Við komum þrjár í samfloti til Feneyja með
peningana limda á kviðskinnið og gátum hvergi fengið
inni nema á dýrustu hótelunum. Fengum loforð fyrir
herbergi á mjög ódýru gistiheimili næstu nótt og þá
var ekki annað að gera en sofa úti.
Feneyjar hafa líklega óspilltustu lögreglu á Italíu.
Þeir biðja fallega alla þá sem syngja óði og slá strengi
á marmaraþrepum rómantisku brúnna um að fara
heim að sofa. Við sátum í einum slíkum hópi fólks
sem var að berjast við að halda í viðkvæmnislegar
hugmyndir sínar um draumafegurð Feneyja, engin
skrílslæti, aðeins angurværir ómar, þegar löggan lagði
að landi og leysti upp skemmtanina. Hópurinn
tvistraðist, við fengum tugi tilboða um næturstaði, en
það vildi svo til að allir þeir sem buðu bjuggu á svo
örfáum fermetrum að aðeins var hægt að hýsa eina
okkar. Við, skynsamar stúlkurnar, afþökkuðum.
Þá vindur sér að okkur ógurlega slimug týpa, gull-
bryddaður hist og her með flöktandi augnaráð, hreint
klipptur út úr lélegum reyfara, og býður okkur hótel-
herbergi. Það átti að kosta 30 þús. lírur og við gátum
28 Vikan 28. tbl.