Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 29

Nokkuð var af fólki í skálanum og við svona
aðstæður er það óhjákvæmilegt að fólk sé vakið, a. m.
k. til að færa sig saman, svo að hrakningsfólkið geti
komið sér fyrir. Flestir kusu að taka sig saman og
flytja sig niður í Hvítárnes en við vissum að sá skáli
var ósetinn. Þarna var líka sofandi Jóna Sigríður,
hestakonan velþekkta. Hún fór á fætur og fór að huga
að hesti sínum en kom svo ekkert inn aftur. Hún
segir í nýútkominni bók sinni að ég hafi rekið sig út
ásamt öllum hinum sem fyrir voru í skálanum. Þetta
er nú ekki alveg sannleikanum samkvæmt. Hún gat
vel fengið að vera áfram i skálanum en það er augljóst
að ekki gat verið mikið um svefnfrið þegar svona
hópur, líklega um 20 manns, kom inn með allt sitt
hafurtask um miðja nótt.
Gísli fór með bílstjórann okkar niður í bíl sinn og
sagði honum hvað gera mætti bílnum til bjargar.
Bílstjórinn kaus samt að gera ekkert af þessu, enda var
hann heldur illa í slarkið búinn. Það varð því úr að
“ Gísli sótti sinn hóp norður á Hveravelli og hélt til
byggða samkvæmt áætlun þeirra. Bílstjórinn okkar
fór með þeim niður að Gullfossi og skyldi hann útvega
annan bíl til aðsækja okkur upp í Kerlingarfjöll.
Áfram hélst grenjandi rigning allan sunnudaginn.
Einhverjir bjuggu sig til gönguferðar en komu brátt
aftur meira blautir en þurrir. Við héldum því kyrru
fyrir í skálanum allan daginn og fram á kvöld. Við
vissum ekkert um framgang mála í bilaleit fyrir okkur.
Um miðnætti kom loks bíll að sækja okkur og eftir að
bilstjórinn hafði fengið svolítið að borða ókum við
sem leið liggur til Reykjavíkur. Þangað komum við
um fótaferðartíma og fóru víst flestir beint til vinnu
sinnar þann morgun. Svo var um mig en ég var allur
lurkum laminn eftir þessa þrekraun mina sem er sú
versta sem ég hef lent í á ferðalögum.
sagt hlæjandi að því hefðum við ekki efni á. Þrem
mínútum seinna birtist hann aftur og hafði þá
„samið” við hótelið fyrir okkar hönd, við gætum
fengið herbergið fyrir þrjú þúsund lírur.
Mér þótti grunsamlegt hvað hótelið var almennilegt
og afþakkaði enn. Fannst við myndum vera öruggari
á tröppum járnbrautarstöðvarinnar innan um alla
hina puttalangana. Sá slimugi varð óður og reyndi
nánast að þvinga okkur til að taka boðinu. Hann var
orðinn illilega ágengur þegar ég spurði hvernig hvita
þrælasalan gengi þessa stundina. Þá ruddi hann úr sér
fúkyrðum og hvarf.
Lögreglan kom svo aftur og sendi okkur að tala við
félaga sinn á járnbrautarstöðinni sem þverbraut allar
starfsreglur og benti okkur á tóma lest sem stóð opin.
Þar sváfum við á flaueli á fyrsta klassa og rétt náðum
að vakna áður en lestin renndi úr hlaði til Padúa.
Ég fullyrði ekki að þessi vemmilegi karakter hafi
verið umboðsmaður einhvers olíufursta en ég er viss
um að við hefðum komið út úr „hóteldvölinni”
fátækari og flekaðri.
Það er fyrsta boðorðið í svona ferðalagi að afþakka
öll grunsamlega hagkvæm tilboð og að halda sig
innan um hinn stóra hóp eins staddra ferðalanga sem
sofa í biðsölum eða á kirkjutröppum, þar er maður
öruggastur. Annað boðorð er að fylgjast grannt með
hvað maður lætur í sig á veitingastöðum þvi að um
leið og maður innbyrðir einn bjór er reynt að láta
mann borga fyrir meira en maður fékk.
Það þriðja og alls ekki áriðandi er að sauma íslenska
fánann á bakpokann og hafa meðsér litið Evrópukort.
Fáninn vekur forvitni og umræður og þarna suðurfrá
veit enginn að þetta útsker er til, hvað þá hvar það er.
Og oft er enginn endir á hvað fólk vill gera fyrir þessa
undarlegu ljósu eskimóa.
Snjólaug Bragadóttir
rithöfundur:
17 dagar I
„víti"
Það sem ég ætla að kalla erfiðasta ferðalag mitt er í
rauninni lítill hluti af miklu lengra ferðalagi fyrir sex
árum. En þá sautján daga sem þessi áfangi tók vildi ég
ekki lifa aftur, hvað sem í boði væri. Lagt var úr höfn í
Honolulu á Hawaii-eyjum 25. mars 1973 í 25 stiga
hita og blíðu. Farkosturinn var splunkunýr, íslenskur
togari, teppalagður I hólf og gólf og öllu líkari hóteli
en togara. Haldið var út á spegilslétt Kyrrahafið og
stefnan tekin I suðaustur, til Panama. Alla leiðina
hreyfði hvorki vind né sjó og sólin skein nálægt
hvirfilpunkti guðslangan daginn. Auk þess voru góðar
birgðir af bjór um borð. Yfir hverju skyldi
manneskjan vera að kvarta!?
Til að einhver geti ef til vill skilið vanlíðan mína
verð ég víst að taka fram að mér er letilif i sól og hita
álíka óeðlilegt og búskmanni úr Afríku að klofa snjó-
skafla. Fyrstu 2-3 dagana leið mér bærilega, hafði
keypt birgðir af bókum I Honolulu og lá inni og las
lengst af. En hitinn hækkaði stöðugt og þrátt fyrir
ágæti þessa litla skips vantaði í það loftkælingu. Allar
gáttir voru opnar en kom fyrir ekki því alls staðar var
sama loftið, heitt, rakt og þrúgandi. Lofthitinn fór að
nálgast 40 stig, sjórinn var orðinn 37 stig og vatnið í
köldu sturtunni líka, auk þess sem það var farið að
gefá frá sér vægast sagt óyndislega lykt, og þá var
fokið í flest skjól. Nú var bara að þrauka, klístraður af
svita, án þess að geta þvegið sér almennilega.
Lesmálið gekk fljótt til þurrðar og þegar ekkert var
lengur við að vera fór mér að líða verulega illa.
Aðgerðaleysið, tilbreytingarleysið og hitinn var hreint
að gera út af við mig. Ég var reyndar alls ekki ein um
þetta en flestir þoldu þó hitann betur. Algengustu
setningar um borð þessa dagana voru: — Ég held ég
verði vitlaus, — ég get ekki haldið mér vakandi eða —
ég get ekki sofið.
Einu sinni ætlaði ég að reyna að sofa úti á þiljum, i
þeirri von að eitthvað svalara væri að næturlagi. Það
reyndist síður en svo og ég varð gripin köfnunartil-
finningu eftir stutta stund þvi annað eins kolamyrkur
er varla hægt að ímynda sér og þarna rikir. Nóttin
dettur á eins og hendi sé veifað og er svo svört að
maður sér ekki hvitt blað við nefið á sér. En stjörnu-
dýrðin á engan sinn líka.
Litli ísskápurinn í eldhúsinu puðaði af öllum mætti
nótt og dag en hafði ekki undan að kæla bjór og gos-
drykki, þó hann væri orðinn rauðglóandi. Það kom
líka fljótt í ljós að verra en ekki var að drekka kalt. Að
visu var himneskt að renna því niður en andartaki
seinna stóð svitinn í bogum út um hverja svitaholu og
handklæðið, sem ég gekk yfirleitt með um hálsinn, var
alltaf blautt. Ég var með garn og reyndi að hekla en
bara áreynslan við að einbeita sér í þessum hita olli
því að ég svitnaði enn meira. Út vogaði ég mér ekki
því þeir sem það gerðu, þótt kappklæddir væru, fengu
ljót brunasár á örskammri stundu ef einhvers staðar
skein í beran blett.
Ég tók því til bragðs að leggjast í koju, undir sæng,
og reyna að hugsa eitthvað skemmtilegt. Þetta varð
að eins konar móki þar sem ég sá alls kyns kræsingar,
súran hval, skyr með rjóma, harðfisk og ískalda mjólk
Snjólaug Bragadóttir
svífa um I hitamóðunni. Æðsta sæla, sem ég gat
ímyndað mér að væri til á jarðríki, væri sú að sitja úti
í snjóskafli og éta súran hval af öllum kröftum. Mig
dreymdi verulega umtalsverða, norðlenska stórhríðen
hefði gert mig harðánægða með venjulegt, reykv.ískt
sumar með sinni suddárigningu. Þegar ég var best
vakandi og búin að fullvissa mig um það einu sinni
enn. að ég væri ekki ennþá gengin af vitinu, stytti ég
mér stundir með því að rifja upp Gunnarshólma,
Fjallið Skjaldbreið og fleiri gríðarlöng kvæði sem ég
lærði forðum I barnaskóla.
Þegar fór að síga á seinasta hluta áfangans var ég
orðin grútmáttlaus I öllum skrokknum og svo lömuð
andlega að mér hefði verið hjartanlega sama þó ég
hrykki endanlega upp af á næstu mínútum. Þegar við
nálguðumst land lagðist mistur yfir svo sólin brenndi
ekki eins. Jafnframt varð loftið enn rakara en þó bráði
aðeins af mér við þetta. Loks vorum við að nálgast
„siðmenninguna” svo ekki varð um villst. Henni
fylgdi fýla, sem barst langt á haf út, ásamt plastbrús-
um, dósum og spýtnarusli. Öllu þessu fagnaði ég inni-
lega því það sannaði að innan fárra daga yrði stefnt
norður á bóginn, Atlantshafsmegin, heim i hinn
himneska, íslenska vetur.
28. tbl. Vikan 29