Vikan - 12.07.1979, Blaðsíða 35

Fimm mínútur med ^
WILLY BREINHOLST
BANNAÐ AÐ ÓNÁÐA FORSETANN
Það ríkti alger þögn í aðal-
bækistöðvum forsetans, jafnt í
skrifstofuherbergjum embættis-
mannanna sem og ritaranna.
Forsetinn hafði með eigin
höndum fest upp skilti á hvít-
lakkaða vendihurðina sem skildi
skrifstofu hans frá umheim-
inum. Á skiltinu, sem hékk
snyrtilega á gullnum hurðar-
húninum, stóð: Forsetinn óskar
eftir því að verða ekki ónáðaður
— þögn! Og þögnin var svo
mikil að það hefði mátt heyra
mús anda. Þegar forsetinn
heimtaði þögn þá merkti það
með öðrum orðum að hann væri
að hugsa, og þegar forseti hugsar
þá má ekki fyrir nokkurn mun
trufla hann. Öllum sem vildu ná
tali af honum var vísað á braut,
ráðherrum, hershöfðingjum og
hreint út sagt öllum hvaða nafni
sem þeir nefndust, meira að
segja sjálf forsetafrúin fékk ekki
einu sinni að ná sambandi við
mann sinn. Hann var að
HUGSA.
— Þögn! hvísluðu allir —
forsetinn er að hugsa. Og allir
læddust um eins og hræddir
hundar og sumir þorðu varla að
anda. Þeir sem voru í skóm sem
brakaði í urðu að gjöra svo vel
að fara úr þeim, ef einhver þurfti
að hósta var sá hinn sami
umsvifalaust sendur út á næsta
götuhorn til að gera það og ef
einhver skrifaði með penna sem
heyrðist óeðlilega mikið í varð
hann einfaldlega að hætta að
vinna þar til forsetinn hafði
lokið sér af með hugsanir sínar.
Allir óttuðust það mest að
forsetinn myndi óforvarandis
þeyta hvítlökkuðu vendi-
hurðinni upp og æpa einhvern
fjandann fram á ganginn. Það
kom að vísu sárasjaldan fyrir, en
þegar það gerðist þá vildi
forsetinn sjá viðbrögð á stund-
inni, fá svar við spurningu sinni
án tafar eða að leyst yrði úr
vandamáli hans hvað sem það
nú var í það og það skiptið.
Þetta var einn af þessum
dögum þegar það lá í loftinu að
nú myndi það gerast. Og það
gerðist. Forsetinn reif upp
hurðina með feikilegum látum
og öskraði fram á ganginn:
- AGUA!
Ekkert annað — aðeins þetta
eina orð, AGUA. Og vendi-
hurðin á skrifstofu forsetans
skelltist aftur jafn snögglega og
hún hafði opnast.
— Þessar bölvuðu skamm-
stafanir, hvíslaði ráðuneytis-
stjórinn að skrifstofustjóranum
— ef hann aðeins hefði öskrað
SÞ, WHO, FAO, EBE, EFTA
eða UNICEF, þá hefði ég getað
gefið honum svar á minútunni,
en AGUÁ! Það segir mér
ekkert.
— AGUA, sagði siðameistar-
inn og velti orðinu uppi í sér.
Það gæti verið eitthvað með
Agricultur . . . öh. . .
Agricultural. General United
Association ... Landbúnaðarins
almennu sameinuðu samtök . . .
— það^er eitthvað sem heitir
það, er það ekki?
— Finnið allt sem til er um
landbúnað, skipaði ráðuneytis-
stjórinn í öryggisskyni.
Allt var tínt til og skrifstofu-
stjórinn fór skjálfandi á
beinunum með allan bunkann
inn til forsetans. Þar stóð hann
ekki lengi við og var vísað
umsvifalaust á dyr. Pappírs-
bunkann um landbúnaðinn fékk
hann i hnakkann um leið og
hann gekk út.
— Þetta kom landbúnaði
ekkert við, sagði hann og byrjaði
að tína pappírana upp af gólfinu
— það er alveg öruggt! Þessar
fáránlegu og fíflalegu alþjóða-
skammstafanir eru og hafa alltaf
verið til bölvunar. Það skilur
enginn í þeim. OEEC! NATO!
WAFU! NASA! UNRRA!
EPU!, og svo þetta andskotans
AGUA!
— Hringið í IACTA og
spyrjið hvort þeir kannist við
AGUA, skipaði ráðuneytis-
stjórinn.
Það var hringt í IACTA, en
þar kannaðist enginn við neitt.
— Reynið þá að hringja í
DEA, hélt hann áfram. Það var
gert en með jafnlitlum árangri.
Allt starfsfólkið var nú byrjað
að naga á sér neglurnar.
— Er ekki eitthvað til sem
heitir Atomic General Union of
America? stakk ráðuneytis-
stjórinn upp á í örvinglan sinni.
— Það hljómar vel! klingdi í
skrifstofustjóranum. Farið inn
til hans og athugið hvort það er
það sem hann vantar.
Þeir sem stóðu næstir hvít-
lökkuðu vendihurðinni færðu
sig fjær henni — þeir höfðu
lítinn áhuga á að segja forset-
anum frá þessari nýjustu tillögu
ráðuneytisstjórans.
I sömu andrá barst siguróp úr
barka yngsta starfsmannsins á
skrifstofunni — hann var
nýbyrjaður og hafði lítið haft
sig í frammi, nema hvað hann
var alltaf að glugga í alfræði-
orðabækur.
Allt starfslið skrifstofunnar
kastaði sér yfir hann og reyndi
að þagga niður í honum með
sussum og pústrum.
— Suss! Forsetinn er að
HUGSA!
— Já, en ég er... ég er búinn
að komast að því hvað AGUA
merkir!
Fólkið sleppti honum
samstundis og virti hann fyrir
sér með efablöndnu augnaráði.
Óbreyttur skrifstofumaður sem
varla gat lesið sitt eigið nafn.
Varla gat hann verið betur að
sér í alþjóðlegum skamm-
stöfunum en allir skörpustu
heilar ráðuneytisins saman-
lagðir. Það var óhugsandi!
— All right! sagði skrifstofu-
stjórinn, farðu bara inn til
forsetans og segðu honum vís-
dóm þinn .. . ef þú þorir! En þú
veist að hann lætur skjóta þig
við sólarupprás á morgun ef þú
ert að ónáða hann með einhverri
vitleysu.
Unga skrifstofumanninum
var fullkunnugt um áhættuna,
en þrátt fyrir hana gekk hann að
hvitlökkuðu vendihurðinni,
drap kurteislega á dyr og
smeygði sér inn fyrir.
— AGUA, sagði hann þegar
forsetinn leit upp, AGUA er eld-
fjall í Guatemala í Mið-
Ameríku.
— Þakka þér kærlega fyrir
elsku vinur, sagði forsetinn. Ég
geri þig hér með að ráðuneytis-
stjóra af fyrstu gráðu. Er
AGUA eldfjall? . . . merkilegt!
Átta stafa orð, eldjall, það
passar. Þá er þessu loks lokið.
Krossgátan hjá forsetanum
hafði gengið upp!
28. tbl. Vtkan 35