Vikan - 19.07.1979, Blaðsíða 19

sinn. Fréttin var eins og hnífsstunga.
Hún var svo angistarfull og miður sín,
að baróninum fannst hann verða að
hughreysta hana aöeins: „Þú virðist
heldur ekkert sérstaklega kát, Cenzi. En
það er vist ekkert við þessu að gera.”
Steinrunnið andlitið starði á hann, en
smám saman steig roðinn i kinnunum,
krampakenndir kippir fóru um líkamann
og varirnar geifluðust af áreynslu.
Loksins hvaesti hún milli samanbitinna
tannanna: „Það.... það..... verður...
verður áreiðanlega hægt að gera eitt-
hvað...” Orðin hrutu hart og hatursfullt
eins og banahögg. Andlit hennar var svo
illúðlegt, að baróninn hörfaði ósjálfrátt.
En Crescenz hafði snúið sér að pottin-
um, sem hún var að skrúbba, og
hamaðist nú af öllum kröftum.
Þegar frúin kom heim skall storm-
urinn aftur á. Hvínandi hvæsti hann
gegnum herbergin, skellti hurðum að
stöfum og þyrlaði burtu notalegu and-
rúmsloftinu, sem ríkt hafði í íbúðinni
undanfarið. Kannski hafði frúin
eitthvert veður af þvi sem gerst hafði i
fjarveru hennar. Slúður nágrannanna
eða einkabréf höfðu kannski sagt henni
hve skammarleg framkoma manns
hennar hafði verið. Eða kannski
gramdist henni framkoma hans, þegar
hann tók á móti henni. Honum tókst
ekki að dylja óbeit sína og gremju. Dvöl
hennar á heilsuhælinu virtist ekki hafa
bætt henni neitt, taugarnar voru jafnvel
ennþá verri, það gekk ekki á öðru en hót-
unum, krampakenndum gráti og
móðursýkislegunt rifrildisköstum.
Ástandið fór dagversnandi. 1 nokkrar
vikur stóð baróninn af sér alla storma og
hlustaði þolinmóður á ásakanir og
rifrildi konu sinnar. Hann brynjaði sig
gegn henni og svaraði með undan-
brögðum eða hughreystingarorðum
hótunum hennar um skilnað eða að hún
myndi skrifa foreldrum sinum. En um-
burðarlyndi hans og kuldaleg rósemi
jók aðeins á taugaóstyrk þessarar vina-
lausu konu, sem fannst hún umkringd
óvinum.
Crescenz hafði aftur múrað sig bak
við vegg þagnarinnar. En nú var þögnin
áreitin og hættuleg. Þegar frúin kom
heim kom hún ekki út úr eldhúsinu, og
þegar kallað var á hana inn, heilsaði hún
ekki. Stíf og þvermóðskuleg á svip stóð
hún frammi fyrir húsmóður sinni og
svaraði svo þurrlega öllum spurningum
hennar, að barónessan missti fljótt
þolinmæðina og sneri sér frá henni. En
hatursfullt augnaráð Crescenz var eins
og rýtingsstunga. Þessi hataða kona
rændi hana réttinum að þjóna og dekra
við húsbónda sinn. Hún hafði misst sitt
góða gælunafn, Leoporella, og nú var
henni ýtt til hliðar út í eldhúsið aftur að
eldavélinni. Baróninn gætti þess að láta
sem hann tæki ekki eftir Crescenz þegar
kona hans sá til. En oft þegar hann var
dauðþreyttur á rifrildi og skarkala
konunnar læddist hann fram í eldhúsið,
fékk sér sæti á hörðum trébekknum og
stundi: „Ég þoli ekki meira.” Þetta voru
helgustu stundir Leporellu. Hún þorði
ekki að hughreysta eða svara, sat bara
þögul og innhverf i króknum sínum og
gaut augunum til hans. Augnaráðið var
þrungið meðaumkun og þjáningu.
Þessi orðlausa samúð gerði honum gott.
En um leið og hann fór út úr eldhúsinu,
ummyndaðist andlit hennar, drættirnir
urðu djúpir og hörkulegt samanbitið
andlitið varð ógnvekjandi, sverar
hendur hennar réðust af heift á verkefn-
in sem biðu. Hún vann eins og berserkur
til að fá útrás fyrir innibyrgða reiði.
En að lokum skall óveðrið á, baróninn
missti loksins þolinmæðina í einu
viðbjóðslegu móðursýkis- og rifrildis-
kasti frúarinnar, kastaði af sér grímunni,
öskraði upp og þaut á dyr um leið og
hann hvæsti: „Nú er ég búinn að fá
nóg!” Hurðin fór aftur með svo miklum
skarkala að rúðurnar glömruðu I glugg-
unum. Sótrauður af vonsku æddi hann
fram í eldhús til Crescenz: „Náðu í
töskuna mína og byssuna á stundinni.
Ég fer á veiðar og verð næstu viku. 1
svona helvíti gæti ekki einu sinni sjálfur
djöfullinn hafst við! Þetta verður að
taka enda.”
Crescenz horfði aðdáunarfull á hann,
nú var hann sannarlega herra aftur.
Hláturinn iskraði I henni. „Það segirðu
satt — þetta verður að taka enda.” Og
titrandi af gleði og ákafa hljóp hún úr
einu herberginu í annað og reif upp
skápa og skúffur til að finna það sem
hann þarfnaðist. Hver taug var þanin af
spenningi og illgjarnri gleði. Nú fengi
hún að finna fyrir því, frúin. Svo bar
hún sjálf töskuna og byssuna niður að
vagninum. En þegar hann leitaði orða til
að tjá henni þakklæti sitt, leit hann
skelkaður undan. Um samanbitnar varir
hennar leið skyndilega þetta gamla
óhuggulega glott. Honum varð ósjálfrátt
hugsað til dýrs, sem undirbýr árás, þeg-
ar hann sá þetta lymskulega andlit. Hún
hneigði sig í auðmýkt og andlits-
drættirnir milduðust um leið og hún
hvislaöi hásri röddu: „Farðu bara! Ég
skal sannarlega annast allt.”
Þrem dögum síðar var baróninn
kallaður heim frá veiðunum. Á stöðinni
tók frændi hans á móti honum.
Baróninn sá við fyrsta auglit, að eitt-
hvað voðalegt haföi gerst, því frændinn
var taugaóstyrkur og miður sín. Eftir
dálítinn inngang sagði hann að
barónessan hefði fundist látin í rúmi
sínu um morguninn, herbergið hefði
verið fullt af gasi. Því miður var ekki
hægt að reikna með að þarna hefði orðið
bilun í leiðslum, þvi að i maí hefði
ofninn ekkert verið í notkun. Vesalings,
óhamingjusama barónessan hafði tekið
inn svefnlyf um kvöldið, svo allt benti til
þess að hún hefði ákveðið að fremja
sjálfsmorð.
Framhald í næsta blaði.
29. tbl. Vikan 19