Vikan - 19.07.1979, Blaðsíða 38

þegar allir hnútar hafa varíð hnýttir.
„Hann ar val kýldur," sagfli dýraleeknirínn og þraKafli A pungnum — „bsafli
aistun niflri."
. .. og svo sofnar hann.
tauti verður við komið. Því er
augljóst að eigi að nota hesta til
reiðar og sportmennsku þá er
gelding nauðsyn.
Glæsileiki
Höfðingjar til forna notuðu
graðhesta til reiðar er þeir riðu
til þings eða annarra mannamótai
þar sem mikið lá við. Vildu þeir
þá að sjálfsögðu sýna sig i sínu
fínasta pússi og þá var frýsandi
graðhestur á við margar skraut-
fjaðrir. Einnig má geta þess að í
hestavígum fyrr á öldum var
eingöngu notast við graðhesta
enda óvinnandi vegur að ætla að
etja tveimur geldum góðhestum
saman. Þeir myndu bara sleikja
og naga hvor annan.
Svæsnar aðferðir
En allt um það. Nú til dags er
farið að gelda hross á vísinda-
legan hátt. Um það sjá eingöngu
dýralæknar, með sérstök tæki og
tól, svæfingar og annað sem
tengist mannúð. Það var þó ekki
fyrr en á þriðja eða fjórða tug
þessarar aldar að hestageldingar
komust í hendur sérmenntaðra
manna. Áður fyrr voru það svo-
kallaðir geldingamenn, yfirleitt
bændur, sem sáu um þetta og
gerðu það hver með sínu lagi. Þá
var ekki verið að hafa fyrir því
að svæfa vesalings skepnurnar
og aðferðirnar voru ekki alltaf
lystaukandi.
Ein aðferðin, og sú algeng-
asta, fólst í þvi að eistu hestsins
voru klipin undan honum með
sérstakri töng, geldingatöng.
Önnur var að geldingamenn létu
sér vaxa oddmjóa nögl á þumal-
fingri, svokallaða geldinganögl,
og notuðu hana svo til að stinga
i gegnum punginn og í gegnum
eistun. Tvær stungur og eistun
voru ónýt á eftir. Einnig var
algengt að eistun væru einfald-
lega marin með því að leggja
þau á harða undirstöðu og láta
siðan þungan stein vaða á þau
— þarf ekki að draga árangur-
inníefa!
Nú er það mannúðin
En nú er þetta allt orðið
mannúðlegra eins og vera ber og
hestar nútímans finna ekki neitt
til þegar þeir eru geltir. Dýra-
læknirinn mætir einn daginn,
Skorifl A punglnn . ..
. . . og annafl aistafl dragifl írt.
38 Vikan 29. tbl.