Vikan - 19.07.1979, Blaðsíða 45

Svitastraumur rann niður eftir enni
Nicks. Hann þerraði hann af með silki-
klútnum.
„Allt i lagi. Athugum bensíntankinn,
Lilli,” sagði hann hás.
Stóri maðurinn fór út úr bílnum.
Honum hafði létt og nú teygði hann úr
stórum stífum útlimum sínum. Skyrtan
hans var klesst við líkamann, en
spennan í andlitinu hafði dvínað. Hann
glotti vandræðalega til Barböru.
„Hvernig finnst yður að láta ræna
yður?” sagði hann í glensi.
„Dauft,” svaraði hún. Með votti af
brosi hélt hún áfram:
„Þér hefðuð átt að verða kappaksturs-
maður, hr. Selkirk.”
„Mig langaði til þess en þeir gátu ekki
búið til bíl sem ég passaði i.”
Þegar hann var búinn að athuga tank-
inn aftur gekk hann varlega út að ganga-
mynninu og leit út. Fætur Barböru
líktust brauðfótum, þegar hún stóð upp í
fyrsta sinn síðan hún fór að heiman, og
fötin hennar voru rök. Hún strauk úr
skyrtunni með fingurgómunum og sneri
sér síðan að hárinu.
Hún var að festa hárbandið þegar hún
fann að Nick Dexter horfði á hana úr
nokkurra metra fjarlægð.
„Saknið þér þægindanna að heiman,
frú Farson?” spurði hann.
Hún var ekki viss um hvort hann
ætlaði að vera móðgandi eða ekki svo að
hún kaus að svara ekki spurningunni.
„Lenda þeir,” spurði hún. Hún var
sér skyndilega mjög meðvitandi um
aðstæður.
Nick reyndi að reikna stöðu þyrl-
unnar eftir hljóðinu.
Hann hristi höfuðið. „Þeir myndu
ekki hætta á það,” sagði hann með
áherslu. „Þar að auki þurfa þeir þess
ekki í bráð. 1 því liggur okkar vandi.”
Hún fylgdist með þegar hann benti
eftir rykugum veginum. Skær birtan
fékk hana til þess að píra augun.
Hann virti hana vandlega fyrir sér og
reyndi að sjá hana fyrir sér með eigin-
manninum í einhverju hanastélsboðinu
hjá ríkisstjórninni. Þessa stundina virtist
hún mjög varnarlaus.
„Hvers vegna starið þér, hr. Dexter?”
Nick yppti öxlum og tók vindlingana
upp úr vasanum. Hún afþakkaði og
hann stakk pakkanum aftur í vasann.
„Þér verðið að losa yður við þessi
föt,” sagði hann.
„Hvað!”
„Frú Farson, í garðveislu væru þessi
föt stórkostleg. Þér eruð hrífandi. En
þangað sem við förum...”
Lilli kom til þeirra. „Þyrlan flaug
aftur í vestur, Nick. Hlýtur að vera á
leið til aðalstöðvanna.”
„Þá komum við okkur,” sagði Nick.
„Viljið þér fara úr þessum fötum, frú
Farson? Vinsamlegast!”
Áður en hún gæti mótmælt hélt hann
áfram:
„Þér hafið gert eins og ég sagði við
yður í símanum og komið með eitthvað
meðfærilegt?”
„Auðvitað, en —”
„Allt i lagi, þér getið skipt um aftur í
bílnum. Við erum nærri því eldsneytis-
lausir og verið því reiðubúnar i göngu-
ferð.”
„Hr. Dexter!” Barbara Farson gerði
uppreisn. „Þetta er ekki hersýning. Og
ég tek ekki við skipunum frá yður. Auk
þess yrði ég ánægð ef þér gætuð reynt
að vera svolítið herralegri þann tíma
sem við neyðumst til þess að vera í
félagsskap hvors annars.”
Rólegur horfði hann á hana frá hvirfli
til ilja. Með hendur á mjöðmum var hún
þrjóskan uppmáluð.
„Ég hef aldrei talist vera mikill herra-
maður, frú Farson. En þér skuluð
gleyma því hvernig er að vera frúarleg.
Þetta er ekki sú Afríka sem þér eruð
vanar og það verða engir þjónar í þessu
ferðalagi. Þér eruð í minni umsjá þar til
ég skila yður heilli á húfi til eiginmanns
yðar. En þangað til verðið þér að gera
það sem ég segi yður að gera.”
Hann snerist á hæli, tók farangur
hennar út úr bílnum og lét hann detta á
jörðina.
„Veljið yður nokkrar nauðsynjar,
frú Farson, en aðeins það sem þér getið
borið í pokanum þarna.”
„Yður til upplýsingar, þá er þetta
snyrtitaska, hr. Dexter.”
„Snyrting,” sagði hann glottandi, „er
ekki beint það sem þetta ferðalag gengur
útá.”
Hann gekk að mynni ganganna til
þess að líta á veginn. Lilli kinkaði hug-
hreystandi kolli til Barböru.
„Þetta er rétt hjá honum, frú Farson.
Við erum í klemmu og það á eftir að
þyngjast róðurinn. Þetta er yður fyrir
bestu.”
„Þurfið þér að hlaupa til i hvert skipti
sem hann smellir fingrum, hr. Selkirk?”
„Ég myndi fylgja honum til vítis, frú
Farson,” sagði hann hreinskilnislega.
„Ég á honum líf mitt að launa. Nick
Dexter er með fimmtán þumlunga stórt
ör eftir byssusting á brjóstinu, frú
Farson. Það var norður-kóreanskur
byssustingur ætlaður mér. Hefði Nick
ekki stokkið ofan i rétta skotgröf á rétt-
um tima væri ég dauður núna.” Hann
gerði smá hlé á máli sínu. „Ég held að
yður væri best að skipta núna.. ”
Hún mótmælti ekki. En áður en hún
fór að bílnum sneri hún sér að Lilla
aftur.
„Þér mynduð hafa gert það sama fyrir
hann, hr. Selkirk. En þér eruð öðruvísi.
Ég held að þér hafið ekki hvöt til þess.
„Að drepa?” botnaði Lilli.
„Já.”
„Þangað til í morgun hafði Nick
Dexter ekki skotið á neinn síðan í Biafra.
Og trúið mér, Biafra veldur honum
ennþá martröð.”
„Biafra? En hvers vegna?”
Lilla gafst ekki tóm til þess að svara.
Nick kallaði til þeirra frá mynninu.
„Lilli! Viljið þið flýta ykkur. Ég sé
rykið.”
Hann hljóp aftur til þeirra. Barbara
Farson var þegar farin að fást við ferða-
töskuna sína.
Það var sjóðandi heitt aftur í Land-
Rovernum þar sem Barbara valdi úr
fötum sínum. Hún fór í gallabuxur,
bómullarskyrtu og einu flatbotna skóna
sem hún hafði tekið með sér í flýtinum
þegar hún pakkaði niður.
Hún hrökk við þegar hún leit í spegil-
inn. Það var enn roði í andlitinu þar sem
Nick hafði slegið hana. Meðan hún
greiddi hárið heyrði hún málaliðana tala
saman lágum rómi i nokkurri fjarlægð,
en skyndilega urðu raddir þeirra
hvassari eins og þeir væru i rifrildi.
Hún stífnaði og reyndi að greina það
sem þeir voru að segja.
„Nei, Lilli, nei. . sagði Dexter
ákafur. „Þetta er brjálæði! Annaðhvort
höldum við saman eða við sitjum hér
einfaldlega og bíðum þess að við séum
hirt upp.”
„Nick! Talaðu af viti, maður!” Rödd
stóra mannsins lækkaði strax, eins og
hann vildi ekki láta heyrast í sér. Nick
Dexter greip hvað eftir annað æstur
fram í fyrir honum.
„Ég veit að við erum með konu með
okkur, en við losnum ekki við hana. Það
er ábyrgðarhluti, en hún verður bara að
fylgjast með okkur. Vegna hennar er
Stef dáinn.”
Hjarta Barböru sló hraðar. En reiðin
minnkaði vegna þess hve sárt hana tók
til Pólverjans. Þegar hún hafði hagrætt
íii Kane
Milli heims og
helju
Ný vasabrotsb6k frá Prenthúsinu á
næsta blaúsölustad
29. tbl. Vlkan 45