Vikan - 19.07.1979, Blaðsíða 51

sem framliðin persóna hefði átt og leggja hann á borð
sem Peters var við. Frúin tekur með sér brjóstnælu
sem amma hennar hafði átt og arfleitt hana að. En á
leiðinni á fundinn hefur hún skipti á þessari brjóst-
nælu og fær i hennar stað aðra nælu, stóra og forn-
lega. Framliðin stúlka sem hafði verið mjög góð
vinkona hennar frá barnæsku hafði látið þessa nælu
eftirsig.
Á fundinum tekur Peters upp brjóstnælu sem sögð
var vera með „berjaklasa”. Einn af fundarmönnum
tjáir sig eiga hana og Peters byrjar þá á að lýsa veru í
sambandi við þennan hlut. Maðurinn, sem hafði
eignað sér næluna, kannast ekki við að neitt standi
heima. Peters varð gramur, gekk fram í salinn að
manninum og spurði:
„Ætli þér eigið þá þennan hlut?”
Þá sá maðurinn að þetta var ekki hans næla.
Enginn kannaðist viðhlutinn. Frú Guðrún hafði ekki
tekið nógu nákvæmlega eftir nælunni sem hún hafði
afhent, þar sem hún átti hana ekki og hafði ekki haft
hana með höndum meira en þetta.
Peters sagðist nú ekki sleppa við þessa veru og
kvaðst verða að lýsa henni nánar. Þegar hann kom
fram til að sýna næluna fannst frú Guðrúnu eins og
hún þekkti eiganda þeirrar nælu sem hún hafði komið
með. Peters varð svo líkur henni þegar hún hafði
verið rengd um eitthvað. Lýsingin á verunni stóð
alveg heima við endurminninguna um þessa fram-
liðnu vinkonu hennar, og látbragðið varð að lokum
svo líkt henni að frúGuðrúnsagði viðstúlku sem hafði
farið með henni á fundinn og sat hjá henni:
„Er þetta ekki líkt henni B. sálugu?”
Stúlkunni fannst það lika.
Samt kom frúnni ekki í hug að þetta væri hennar
næla, sem um var að ræða. Sérstaklega var það
umsögnin um „berjaklasann” sem villti um fyrir
henni. Hún hafði ekki veitt því athygli að neitt, sem
nefnt yrði því nafni, væri á nælunni.
Hún tók auðvitað sína nælu og setti hana á brjóstið
í fundarlok.
Á heimleiðinni fór hún með öðrum inn á kaffihús
og tók frá sér sjalið. Þá sagði stúlkan sem hafði setið
hjá henni:
„Já, en nafna mín .. . þú ert með næluna sem mest
var reksið útaf!"
Og það var rétt. Myndin af berjaklasanum var á
nælunni.
Annað atvik gerðist á fundinum sem frú Guðrúnu
þótti merkilegt. Fjórum sinnum — með nokkru milli-
bili — heyrði Peters kallað nafnið „Anna”. 1 fjórða
skiptið tók hann að lýsa þessari „Önnu" og sagði
meðal annars að hún hefði dáið í fjarlægum lands-
hluta. Hann sagði hve gömul hún hefði verið á að
giska, hve mörg börn hún hefði átt og hve langt væri
síðan hún dó.
Amma frú Guðrúnar hét Anna og hafði dáið
norður á Sléttu. Allt sem um þessa „Önnu” var sagt
var rétt, ef það átti við ömmu frúarinnar.
Þessi framliðna kona hafði verið ákaflynd og vilja-
sterk. Hafi þetta verið hún virðist hún ekki hafa viljað
láta svipta sig tækifærinu til að gera vart við sig. þó
brjóstnælan hennar kæmist ekki á fundinn. Endir
29. tbl. Vikan 51