Vikan - 26.07.1979, Blaðsíða 11
Ásu Aum til heimilis að Krísustræti 13 og
sagði hún mann sinn vera óðan inni í svefn-
herbergi þeirra hjóna og bað hún um að
hann yrði fjarlægður. Kvað hún þau
hjónin hafa farið á þorrablót fyrr um
kvöldið og þar hefði bóndi hennar, Adolf
Vold, byrjað að ógna henni að ástæðulausu.
Hún bætti því við að þetta endurtæki sig á
hverju þorrablóti sem þau færu á og taldi
ástæðuna vera gamlar, slæmar, minningar
sem bóndi hennar hefði um þessi þorrablót
frá fyrri tímum. Að hennar sögn mun Adolf
hafa dregið hana heim af þorrablótinu
miðju með hótanir og formælingar. Þegar
heim var komið hóf hann að misþyrma
henni með tréílátum sem notuð eru undir
þorramat og hann hafði haft heim með sér
þegar hann yfirgaf samkvæmið.
Þorramaturinn var á víð og dreif um stof-
una og það stórsá á konunni. Börn þeirra
tvö höfðu vaknað við hávaðann og sátu nú
grátandi á gólfinu innan um þorraslett-
urnar. Út úr svefnherberginu bárust þungir
dynkir og brothljóð og tók lögreglan þann
— Það fólk sem kemur hingað á göngu-
deild Kleppsspítalans kemur ekki hingað
vegna þess að það hafi verið beitt ofbeldi á
heimili sínu, það kemur af öðrum
ástæðum. En í viðtölum við þetta fólk
kemur oftlega í ljós að ofbeldi á heimil-
unum er ein af ástæðunum fyrir vanlíðan
þess — en ekki meginorsökin. Þegar fólk
beitir ofbeldi þá er það einfaldlega vegna
þess að það kann ekki aðrar betri leiðir til
að tjá sig, þetta er einn þátturinn í þessu.
kost að brjóta upp hurðina. Þar fyrir innan
var alsnakinn maður í óða önn að brjóta
hjónarúmið í mél með haka áþekkum þeim
sem notaðir eru við skurðgröft. Brást
maðurinn sem siðar kom i ljós að var Adolf
Vold ókvæða við heimsókn lögreglumann-
anna og vísaði þeim umsvifalaust á dyr.
,Sagði hann þetta vera sitt heimili og réði
hann því sjálfur hvað hann gerði þar.
Aðspurður kvaðst hann ekkert hafa gert
konu sinni nema hvað að hann hefði
danglað í hana, enda hefði hún slegið fyrsta
höggið. Þar sem maðurinn var áberandi
ölvaður og svo hitt að það stórsá á
konunni, bað lögreglan Adolf að fylgja sér
niður á stöð til viðtals við varðstjóra. Kvað
hann það fráleitt þar sem hann ætti ekkert
vantalað við varðstjórann og hvað þá hann
við sig. ítrekuðu lögreglumenn ósk sína við
hann og þegar hann fór að gera sig líklegan
til að nota hakann til að koma lögreglu-
mönnum á dyr, var hann yfirbugaður og
settur í handjám. Einn lögreglumaður hlaut
sár á enni af völdum hakans. Er komið var
Svo koma þarna inn í alls konar erfiðleikar
hjá fólki, stress, tímaleysi og annað og þá
verða líkurnar meiri á þvi að fólk grípi til
svona örvæntingarráða frekar en að það
noti æðri tjáningarform. Það ættu allir að
vera færir um að koma skoðunum sínum,.
tilfinningum og viðhorfum á framfæri án
þess að verða að nota til þess hendur og
fætur. Það er mikill vanmáttur sem lýsir sér
í því. Og maður getur ekki sagt annað en
þessar barsmíðar bendi til þess að fólkið
á lögreglustöðina var Adolf orðinn hinn
kurteisasti og bað um að fá að tala við
lögfræðing sinn sem hann og fékk. Að
vörmu spori birtist Lagfreður Jurolf
héraðsdómslögmaður á lögreglustöðinni
og gegn drengskaparheiti lögmannsins var
Adolf sleppt og lofaði Lagfreður að maður-
inn skyldi gista hjá sér það sem eftir lifði
nætur og skyldi hann sjá til þess að konan,
Ása Aum, yrði ekki fyrir frekara ónæði af
hans völdum þessa nótt.
Þar með lauk því. Þetta var ekki í fyrsta
skipti sem Adolf Vold var færður til varð-
stjóra vegna ofbeldis og hótana á heimili
sínu, og hann á líkast til eftir að vera
færður þangað aftur seinna, ef svo fer sem
horfir. Hann er einn af mörgum
góðkunningjum lögreglunnar á þessu sviði.
E.J.
þurfi að koma einhverju frá sér — tjá sig.
Þetta fólk er stressað og vonlaust bæði
hvað varðar ytri aðstæður og svo sjálft sig.
Annars eru til ótal margar kenningar um
hvers vegna ofbeldi sé beitt á heimilum.
Það er mikið um að þetta sé skýrt sem
barátta þess veikara við hið sterkara, að
þetta hafi alltaf verið til staðar í öllum þjóð-
félögum og það sé bara fyrst núna á tímum
kvenréttinda að konur séu hættar að taka
því með þegjandi þögninni að vera barðar.
Núna eru konur byrjaðar að halda því fram
að þær eigi einhvern tilverurétt, vilja halda
í þann rétt, ráða yfir eigin líkama og jafnvel
annarra og þá er viðbúið að baráttan á milli
þess sterka og þess veika fari að harðna. En
það eru fjöldamargir karlmenn sem
beita konur líkamlegu ofbeldi einfaldlega
vegna þess að þeir kunna ekki önnur ráð til
þess að halda konunni niðri. Það er vafa-
laust stór þáttur í þessu en ég held að það sé
varasamt að halda því fram að það sé
aðeins einhver einn skýringarþáttur.
Rannsóknir sýna að þetta viðgengst í öllum
stéttum og er ekki bara lágstéttarfyrirbæri
eins og margir freistast til að halda. Að
minnsta kosti hefur það komið fram úti í
hinum stóra heimi, þar sem konur eiga þess
kost að leita í hin svonefndu athvörf, skjóls-
hús barðra kvenna, að þangað koma konur
úr öllum stéttum.
Ég get ekki sagt að allar þær konur sem
leita hingað séu barðar á heimilum sínum,
en það er erfitt að úttala sig um þetta. Þó
hefur mér skilist, bæði í einkaviðræðum og
svo í tengslum við starf mitt hérna, að of-
beldi á heimilum sé miklu algengara en
maður skyldi ætla og sumum finnst þetta
Barsmíðar eru
fátæklegur
tjáningarmáti
Rætt við Sigrúnu Júlíusdóttur, félagsráðgjafa á göngudeild
Klepps, einu opnu geðdeildinni á íslandi. Sigrún vinnur að
félagsráðgjöf fyrir hjón og fjölskyldur og er því flestum hnútum
kunnug hvað varðar ofbeldi á heimilum.
30. tbl. Vikan II