Vikan - 26.07.1979, Blaðsíða 48

MÁI.ÁI.IÐÁR
uppá toppinn. En ólíkt gærdeginuni var
loftið niettaðra. Stuttur þægfegur
sundspretturinn i fjallalæknum var
þegar orðinn að fjarlægri minningu. Bar
bara var sveitt og móð eins og áður.
Þau komu út úr skóginum og stöns
uðu eitt augnablik til þess að kasla mæð-
inni. Hér var jörðin ber. aðeins Ijósir
klettar og dreifðar steinvölur endurköst-
uðu hitanum. En Barböru lé. i að vera
komin út úr skóginum.
Hún hélt sig nálægt Nick. Hún var
Jafngildir
heilum lítra
af hreinum
appclnínuNafa
frá Florida
Mjólkursamsalan í Reykjavík
orðin óróleg í þögn skógarins. Nick hafði
verið jafnvarkár og alltaf og ef hann
hefði orðið var við eitthvað einkennilegt
hefði hann ekki gert henni viðvart. En
nú virti hún slíkt sem hugulsemi sem
honum væri eiginleg.
Hann var einnig l'eginn að yfirgefa
skóginn. Fyrir ofan |iau var himininn
enn heiður og blár, en langt i austri var
ógnandi blárautt ský að myndast. Nick
vissi að það var stormur i aðsigi en eyddi
tilhugsuninni um hann.
..Búðu þig undir stórkostlega sjón.
Barbara." sagði hann og sá fyrir sér út-
sýnið. sem hann vissi að var fyrir
neðan þau. Þau komu nær brúninni og
námu staðar.
Barbara hélt niðri í sér andanum, hún
komst nú i geðshræringu, ólikt þvi sem
hún hafði nokkurn tima kynnsl öll þau
ár sem hún hafði búið í Afriku. Loka
tulu vatn fyllti út i sjóndeildarhringinn.
víðáttumikið. fallegt og ógnvekjandi.
Glitrandi vatnið var hulið móðu i
fjarska. hitagufu lagði upp af fjarlægari
bakkanum.
Þá bölvaði Nick ógurlega. Furðu lost-
in fylgdi Barbara augnaráði hans niður
eftir klettunum.
Fyrir neðan þau. við vatnsbakkann.
var fiskiþorpið sem hann hafði minnst
ár. Hún greip andann á lofti þegar hún
sá þaö sem við blasti. Hún hafði búist
við iðandi og friðsælu þorpi við vatns-
bakka. Þyrping býkúpulaga kofa var
svört og það rauk ennþá svolítið úr
henni. Ekki ein einasta mannvera eða
dýr sást á ferli á svæðinu.
Á bakkanum voru fiskibátamir
dreifðir. á hvolfi, brenndir eða brotnir.
nokkrum hafði verið sökkt i vatnið ná
lægt bakkanum. Örvalaga fiskigildrurn
ar á grynningunum höfðu einnig verið
eyðilagðar.
Nick andvarpaði vonleysislega.
Barbara missti lika móðinn.
..Hvergerðiallt þetta, Nick?"
..Hver?" hafði hann upp eftir henni
reiðilega. ..Það hlýtur að hafa verið nýja
stjórnin. < uginn annar "
Hjálparvan; grandskoðaði liann þorp
iðendanna á milli
..Allt þetta blóðbað. aðeins vcgna þess
að fyrri stjórnvöld studdu við bakið á
þessu einfalda fólki. Einfalt. heiðarlegt
og blátt áfram. Það hefði átt að halda
hollustu sinni leyndri."
Barbara var bæði hrædd og hrærð
vegna sársaukans i augum hans.
I>etta er annars konar málaliði en
gengur og gerist. maður á röngum stað.
hugsaði hún. Hann tók í handlegg henn
ar og leiddi hana niður þröngan stiginn
niðuraðbakkanum.
Það tók þau næstum nálftíma að
komast að bakkanum og hvorugt þeirra
mælti orðaf vörum.
Þegar þau komu i útjaðar þorpsins fór
Nick i sinn vanalega njósnaleiðangur.
eftir að hafa gengið úr skugga um að
Barbara væri á óhultum stað.
Núna virti hún varkámi hans. Hún
hafði einnig áhyggjur af öryggi hans um
leið og hann yfirgaf hana.
Eins og þau höfðu búist við var þorpið
yfirgcfið Enn logaði i gioðunum þegar
þau gengu i gegnum þorpið. þögnin og
kyrrðin var óhugnanleg.
Þegar Nick var að athuga eldiviðar-
hlaða hrópaði hann.
..Það er ekki svo mikið sem hæna
eftir!"
Hann stansaði fyrir framan kofa í
miðju þorpinu, mun stærri en hina.
Hann var nú brunnar og óvirðulegar
rústir.
„Hér bjó höfðinginn," sagði hann.
„Þetta var staður trausts og ánægju. Ég
drakk við eldinn hans. deildi með hon-
um kjötinu hans. undir stjörnunum .. ."
hann hætti. sorg hans lá þungt i loftinu.
Barbara rauf þögnina.
„Hvert hafa allir farið. Nick?"
Hann strauk hugsandi á sér hökuna.
„Þetta hefur verið gert nýlega. Þorpsbú-
arnir snúa ekki aftur á næstunni. Þeir
hafa flutt sig eftir vatninu i annað þorp.
Og þeir sem gerðu þetta . . .!"
„Þeir höfðu enga ástæðu til þess að
vera lengur." botnaði hún. Hann brosti
til hennar, gleðisnauðu brosi. „Það var
alls engin ástæða til alls þessa. Barbara."
Ánægður með að þau væru óhult um
stundarsakir sagði Nick Barböru að
finna skuggsælan stað og hvíla sig
meðan hann athugaði bátsflökin.
Hún horfði á hann reika á bakkanum.
Hann laut höfði, þurrkaði sér i framan
með hálsklútnum og reyndi bátana með
fætinum. Við og við kraup hann við
sviðinn bátsskrokk og athugaði hann
með fingrunum. I hjarta sinu var hún
hjá honum og deildi með honum von
leysinu vegna þessa óvænta mótblásturs.
Ákveðni hans í að komast yfir landa-
mærin var nú vegna stolts og einbeitni.
Hann var einn á móti öllum stjórnar
hernum. Litlar likur. Samt fann hún tij
öryggis með honum.
Barbara mundi nú aðsiðan hún hafði
yfirgefið húsið sitt í Njongwe hafði hún
ekki lagt neitt af mörkum nema að
safna nokkrum ávöxtum.
Þegar Nick var kominn lengra eftir
bakkanum fann hún kofa. sem þótt
merkilegt megi virðast hafði aðeins
hlotið minni háttar skemmdir. og leit
inn. Þar voru nokkrir pottar dreifðir á
troðnu moldargólfinu. hlaði af banana
laufum. nokkrar upprúllaðar mottur
fléttaðar úr plámablöðum og stór leir
krukka hálffull af vatni. Hún fór út til
þess að ná i bakpoka Nicks.
Nick var útataður i sóti þegar hann
fann loks það sem hann var að leita að.
Þó að það væri litið. sem hægt var að
bjarga hér, þá hnussaði hann ánægju-
lega þegar hann fann bátinn drjúgan
spöl frá þorpinu.
Hér i mjúkum sandinum var glögg-
lega hæet^að siá hjólför eftir herbílana.
Eyðing þorpsins hafði verið alger og
miskunnarlaus og Nick varð enn
ákveðnari þegar hann hugsaði um að
þeir, sem höfðu eytt þorpinu, voru
einnig óvinir þeirra Barböru. Ábyrgðar-
tilfinning fyrir öryggi Barböru gerði
hann svo ennþá ákveðnari i að komast
yfir vatnið.
Hún var orðin honum meira en aðeins
verkefni. Hann gerði sér engar grillur
um njósnavélina sem hafði flogið yfir
hylinn. Hann vissi að stjórnarhernum
hefði líklega verið gert viðvart. En núna
var tíminn á hans bandi.
Eitt augnablik hugsaði Nick hvar Lilli
væri niður kominn, en siðan sneri hann
sér að bátnum sem hann hafði komið
auga á. Þetta var einn af minni gerðinni.
svartur af sóti og illa sviðinn á stjórn-
borða. en honum til mestu furðu var
hann ekki ómögulegur.
Hann fór úr skyrtunni. sokkunum og
skónum, tók af sér hálsklútinn og dró
bátinn yfir sandinn að vatnsbakkanum.
Svitinn rann af honum þegar hann
ýtti bátnum út i vatnið. Hann hallaði
svolítið. en flaut þó. Nick óð út í vatnið
þar til það náði honum í mitti. Þá fór
hann i kaf. Hann kom upp á yfirborðið.
hristi vatnið úr augunum og var tregur
til þess að fara i land aftur. Hann skildi
nú hvernig Barböru hlaut að hafa liðið i
hylnum.
Hann beitti sig hörðu og fór upp úr
svölum unaði vatnsins og leitaði að
föllnum pálmagreinum. Hann var ekki
ánægður fyrr en hann fann tvær stuttar
og digrar. sem breikkuðu i annan end-
ann, nothæfar sem bráðabirgðaárar.
Áður en Nick fór aftur til baka settist
hann i bátinn og reri letilega rétt út á
vatnið.
Breitt bros breiddist yfir andlit hans.
Upp með sér af árangri sínum langaði
hann mest til þess að hlaupa aftur til
Barböru og veita henni hlutdeild í sigur-
gleði sinni. En einhver eðlishvöt aftraði
honum.
Hann reri aftur að bakkanum og valdi
sér stað þar sem fiskigildrurnar höfðu
veriðbrotnar.
Hanateygði úr þeim og lagði yfir bát-
inn sem bráðabirgðadulbúning. Hann
var ekki alls kostar ánægður með felu-
staðinn. en að minnsta kosti var hann
góðan spöl frá þorpinu.
Hann skolaði af sér í vatninu, tók upp
fötin sin og gekk til baka eftir bakkan-
um. Hann fór með bakpokann inn i einn
af kofunum, skipti þar um föt, greiddi
sér og fór síðan að leita að Barböru,
ákafur i aðsegja henni frá bátnum.
Hann fann hana inni í best farna kof-
anum; í gegnum stráþakið lagði þunnan
reyk beint upp i loftið.
Framhald í næsta blaði.