Vikan - 02.08.1979, Blaðsíða 11

Misjafnt höfumst vér að, fólkið hér í höfuðborginni.
Þó flestir gangi til vinnu sinnar að morgni, horfi svo á
sjónvarpið á kvöldin og láti þar við sitja, þá á það ekki við
um alla.
Til er fólk hér í Reykjavík sem fæst við að selja eiturlyf
í stórum stíl — sannkallaðir sölumenn dauðans. Hér á
þessari síðu mun einn slfkur stíga fram í dagsljósíð og
svara spurningum VIKUNNAR.
Sölumaðurinn sem við er rætt er fjölskyldumaður og
stundar reglulega atvinnu, en hann býr ríkmannlega og
má ætla að því valdi að hluta fíkniefnagróði. Enda
augljóst mál að enginn selur dauðann án þess að fá
eitthvað fyrir sinn snúð.
— Hvar kynntist þú eiturlyfjum fyrst?
— Ég kynntist þeim fyrst erlendis þar
sem ég var við nám. Þá voru tímarnir aðrir
en þeir eru í dag, fólk var að byrja að fikta
við þessi efni og hvað mig áhrærði þá
byrjaði ég ekki á hassi eins og flestir, því ég
reykti ekki, heldur tók ég sýrur (LSD). Það
var svo miklu einfaldara að taka brot úr
töflu og svífa svo í burtu heldur en að vera
að svolgra í sig reykinn. Siðar byrjaði ég að
reykja hass og notaði bæði hass og sýru í
langan tíma. Þegar ég svo flutti heim
komst ég að því að hér á landi var miklu
minna af þessum efnum á boðstólum en
erlendis. (Löng þögn).
Fórstu þá að smygla sjálfur?
— Já, og ég er búinn að vera að því lengi.
Upphaflega var maður mest í því að smygla
sýrum, þær voru fyrirferðarlitlar og verð-
lagningu þannig háttað að gróðinn varð
miklu meiri heldur en af hassi og skyldum
efnum. En það má ekki skilja orð mín
þannig að ég sé í þessu eingöngu pening-
anna vegna, því þetta er líka gert af þörf. í
gegnum eiturlyfin eignaðist maður
kunningja sem vildu kaupa þessi efni, það
var markaður fyrir þau, og þá var það bara
spurningin um hver vildi taka áhættuna
vegna smyglsins, og þá áhættu hef ég tekið.
En nú er ég alveg hættur að smygla sýrum,
fólk heldur það ekki lengi út að taka svo
sterk efni.
— Selurðu hverjum sem er?
— Nei, því þannig myndi dæmið ekki
ganga upp. Ég og viðskiptavinir mínir
myndum lokaðan hring, þeir leggja til fjár-
magn þegar birgðir þrjóta og þannig veltur
þetta áfram og verður æ umfangsmeira.
Vegna þess að þetta er yfirleitt alltaf sama
fólkið sem verslar við mig get ég á vissan
hátt litið svo á að þetta sé okkar einkamál
og komi þar af leiðandi ekki öðrum við
nema að takmörkuðu leyti. Þó verð ég að
viðurkenna að ég hef séð mikið af vinum
mínum fara í hundana vegna eiturlyfja-
neyslu.
— Hefurðu þá ekkert samviskubit?
— Nei, því þetta fólk gat valið hvort það
vildi kaupa af mér eða einhverjum öðrum.
Það vildi kaupa og ef það hefði ekki verslað
við mig þá hefði það bara keypt annars,
staðar. Það eru margir sem fást við svona
verslun hér í Reykjavík, eru misgóðir og
yfirleitt teknir á endanum. Ég hef aldrei
verið tekinn enda er verslun mín eins og
lokaður hringur.
— Eru aliar gerðir eituriyfja á
boðstólum hér í Reykjavík?
— Já, tvímælalaust — allt nema heróín
þó það hafi vafalaust borist hingað eitt og
eitt skipti. Ég veit meira að segja dæmi þess
að íslendingar sem búið hafa erlendis og
ánetjast heróíni hafa komið hingað heim til
að þurrka sig upp. Af hassi og marijúana er
yfirleitt nóg til, LSD er farið úr tísku, það er
stór markaður fyrir amfetamínduft og
kókaín er að ryðja sér til rúms í æ ríkari
mæli. Kókaín er bara svo dýrt að það er
ekki nema fyrir vel stætt fólk að kaupa —
en það er alltaf keypt þrátt fyrir það. Það er
til fínt fólk hér í bænum sem neytir eitur-
lyfja. Sum nöfnin meira að segja landsfræg.
— Verslarðu við hermennina á Kefla-
víkurflugvelli?
— Nei, ég treysti þeim ekki.
— Geturðu nefnt okkur einhverjar tölur
um gróðann sem þú hefur af þessu?
— Það er leikur einn að tvöfalda eða
þrefalda meðaltekjur eins og ég er með.
Annars fer það allt eftir því hversu mikið er
lagt á. Það borgar sig sjaldnast að hafa
álagninguna mjög mikla því þá selst bara
minna, þannig að hér gilda markaðslögmál
eins og annars staðar. Ég sel gramm af hassi á
5000 krónur, en svo eru menn sem eru með
það á helmingi hærra verði og selja það
samt, bara á lengri tíma. Fólk kaupir þetta
alltaf sama hvað það kostar. Þetta er líkast
til pottþéttasta leiðin til að verða sér úti um
peninga á skömmum tíma, en það fylgir
þessu viss áhætta og hana tek ég.
— Ert þú eiturlyfjaþræll?
— Nei, ég myndi ekki segja það. Ég
drekk meira af áfengi en ég tek af lyfjum
enda er áfengið með sterkari vímugjöfum
sem ég hef kynnst. En það er gott að
blanda þessu saman. Lítið eitt af kókaíni í
nefið, einn rúlla af marijúana og glas af
rommi — þessi blanda er ósvikinn skap-i
bætir og kemur heimsmyndinni i rétt horf.
En þetta er dýrt og því verð ég að hafa ein-
hverjar tekjur af þessum efnum. Má bjóða
þér ískalt kók?
— Nei, takk! Ég nota ekki eiturlyf.
— Nei, ég á við ískalt kóka-kóla beint úr
ísskápnum!
— Jú, takk! Ég myndi þiggja eina flösku
... Skál!
31. tbl. Vikan II