Vikan - 02.08.1979, Blaðsíða 37

E
li JG er að vísu ekki nema fimmtán
ára — en eitt hefur mér þó lærst á
mínum stutta lífsferli: Fólk getur verið
alveg hræðilega illgjarnt. Við getum
tekið hana gömlu frii Carpenter sem
dæmi. Síðan mamma hljópst á brott með
elskhuga sínum, hef ég tekið til í íbúð-
inni hjá henni, en ekki hefur hún borgað
mér mikiðfyrir það.
Pabbi og ég bjuggum i kjallaranum I
leiguhjallinum. Við þurftum ekki að
greiða neina leigu, því pabbi var hús-
vörður þarna. Hann sópaði tröppurnar
og sá um sorphreinsunina, það er að
segja þegar hann var ekki drukkinn. Þá
gerði ég það, og Leon hjálpaði mér.
Leon er vinur minn, og ég mundi gera
hvað sem er fyrir hann. HVAÐ SEM
ER.
Ég stóð fyrir framan dyrnar á
ibúðinni hennar frú Carpenter. Hurðin
stóð i hálfa gátt, og ég heyrði samræð-
urnar fyrir innan. Ég gat líka séð gömlu
nornina og gesti hennar, tvo kraftalega
lögregluþjóna. Annar var ungur, hinn á
aldur við pabba.
— Það hlýtur að hafa verið stelpan.
Ókunnug manneskja hefði ekki getað
stolið hálsmeninu mínu. Þessi drusla,
hún Penny ... Enginn annar hefur lykil
að íbúðinni minni.
— En við höfum engin sönnunar-
gögn. Þar sem hún tekur reglulega til hjá
yður, eru fingraförin hennar eðlilega út
um allt, sagði yngri lögregluþjónninn.
Þetta var einmitt það sama og Leon
sagði:
Ég opnaði dyrnar og gekk inn.
— Ég gleymdi afþurrkunarklútnum ..
Ó, ég vissi ekki að hér væru gestir, frú
Carpenter.
— Eruð þér Penelope Green, spurði
sá eldri. — Hvað eruð þér gamlar?
— Já, ég er Penny Green, og ég verð
15 ára eftir tvær vikur, svaraði ég.
Sá gamli horfði föðurlega á mig.
— Vitið þér . . . veistu nokkuð um
jaðihálsmen frúarinnar? Þaðer horfið.
— Hvaða hálsmen? Og hvað er jaði?
— Jaði er gimsteinategund, sagði
gamla nornin. — Ég fékk þetta hálsmen
frá Kínverja nokkrum, þegar ég starfaði
sem trúboði i Kína. Það er mjög dýr-
mætt.
Það hafði Leon lika sagt, og hann var
alls ekki ánægður með feng minn þann
daginn.
— Þetta er óseljanlegt, sagði hann. —
Það kemst strax á lista hjá lögreglunni,
og þá vill enginn veðlánari líta við því.
Og hjá götusala fáum við ekki einu sinni
5% af raunverulegu verðmæti þess.
— En ég hélt...
— Hvað þýðir að hugsa, ef skyn-
semina skortir, sagði Leon. — Þú ættir
að taka Ruth Garvey þér til fyrir-
myndar.
Nú varð ég reglulega reið, þvi að Ruth
Garvey er einmitt helsti keppinautur
minn.
— Það er engin furða. Hún vinnur í
skartgripaverslun, en ég í leiguhjalli, þar
sem fátt verðmætt finnst til aðstela.
Ruth gæti vel stolið perlum,
demöntum og rúbínum. En hún lætur
sér nægja litlar nælur, eyrnalokka og
hálskeðjur. Hluti, sem auðvelt er að
selja í hvaða hafnarknæpu sem er fyrir
fullt verð.
Hann skilaði mér aftur græna háls-
meninu.
— Ég er alltaf að vara frú Carpenter
við að hleypa farandsölum inn í ibúðina,
sagði ég og horfði á hinn miðaldra
lögregluþjón, bláum, opinskáum augum.
Ég hef i rauninni mjög fallega blá augu.
— Hleypið þér farandsölum inn til
yðar, frú Carpenter, spurði ungi
lögregluþjónninn.
— Stundum. En ég kaupi aldrei neitt.
Ég les bara fyrir þá úr Bibliunni og gef
þeim tebolla ...
Lögregluþjónarnir settu upp
einkennishúfurnar og risu á fætur.
— Við höfum engar sannanir fyrir
sekt þessarar ungu stúlku, og þér viður-
kennið að hieypa ókunnugu fólki inn i
íbúðina. Þér ættuð að sýna meiri
varkárni í framtiðinni.
Eldri lögregluþjónninn tók um hand-
legg minn, og ég henti lyklinum að íbúð
þeirrar gömlu á borðið hjá henni. Svo
gengum við saman niður stigann.
Grensásvegi 11 — sími 83500.
striginn
fráokkurer
auðveldur
íuppsetningu
31. tbl. Vikan 37