Vikan - 02.08.1979, Blaðsíða 46

„Þetta er allt í lagi. Nick, i öllunt bæn-
um."Hörkuleg á svip tók hún þvi þegar
þeir fóru höndunt um hana.
Nick hélt aftur af sér og jafnvel við
þessar aðstæður dáðist hann að sjálf-
stjórn hennar.
Þegar búið var að leita i poka Nicks
og róta teygði annar maðurinn sig í
snyrtitösku Barböru.
Hún reif hana af honum og sveiflaði
henni upp í loftið og hótaði að berja
hann í höfuðið.
Hann hörfaði samstundis, leit til unga
undirforingjans og vænti leiðbeininga.
Pat Mulchay tók til máls með glettni í
röddinni: „Ég held að við þurfum ekki
að ræna frúna snyrtivörunum." Hann
ræddi við undirforingjann, sem hnyklaði
brýrnar, virti fyrir sér reiðilegt andlit
Barböru og yppti síðan öxlum. Hann
sagði eitt orð við hina mennina og þeir
gengu á eftir honum út.
„Þakka þér fyrir, Pat,” sagði Nick
milli samanbitinna tannanna.
„Þú þarft ekki að þakka mér neitt.
Nick Dexter. Ég hef það á tilfinningunni
að þegar herforinginn kemur muni
vandræði ykkar hafa tvöfaldast. Þessi
ungi undirforingi er bróðir hans.”
Pat fór út og nokkra stund á eftir gátu
þau heyrt reiðilegar raddir þegar lrinn
deildi við varamann sinn.
Nick gekk um gólf í kofanum, en ekki
lengi. Það var sjóðheitt inni og skyrtan
hans var gegnblaut. Hann settist eins
langt frá dyrunum og hann gat og
Barbara við hlið hans.
„Hvað gerist nú?" spurði hún
áhyggjufull.
Hann þröngvaði fram bros og lét
handlegginn hvíla á öxlum hennar.
„Ekki látast, Nick. Vertu hreinskilinn
við mig, gerðu það."
„Nú, jæja,"andvarpaði hann. „Svoer
Pat fyrir að þakka að við höfum fengið
gálgafrest. En það setur hann í erfiða að-
stöðu.”
Hann tók þétt um öxl hennar. „Þú
varst stórkostleg núna áðan, Barbara.
Ég hélt i alvöru að þú ætlaðir að lumbra
MAI.AI.IÐAI?
leidd af handsprengjunum á brjósti hans
og velti því fyrir sér hvort hann hefði
raunverulega notað þær ef þau hefðu
neitað að koma út úr kofanum.
Á samtali mannanna tveggja skildist
henni að þeir hefðu verið bardagafélagar
áður, en hún gat ekki dæmt um það
hvort nokkur vinátta væri á milli þeirra.
Umkringd af fjandsamlegum mönnum
fann hún ekki til neinnar öryggiskennd-
ar. Rödd Pats Mulchay var full varúðar
þegar hann sagði: „Jæja, þessir piltar eru
ekki stjómarherinn, Nick. En ég get ekki
sagt að það geri ykkur neitt óhultari.
Þeir eru bálreiðir vegna þess sem gengið
hefur á. Hver sem kemur frá Njongwe
er njósnari i þeirra augum. Ég þarf ekki
að spyrja þá hvað gera eigi við ykkur.”
Hann sneri sér við og kallaði á einn af
yngri Afríkumönnunum, það var hár
grannur maður með breitt nef og þykkar
varir. Hann hélt fast um riffilinn sinn
eins og hann væri æstur í að nota hann.
Hann leit ekki af Barböru þegar Pat
Mulchay leiddi hann afsíðis og ræddi við
hann, með aðra höndina á öxl hans.
„Hvað er að gerast, Nick?" spurði
Barbara í lágum hljóðum. Hann tók
handlegginn af öxl hennar og hún kom
nær honum þegar hann svaraði hljóð-
lega:
„Pat Mulchay er reyndur hermaður.
Það er hægt að treysta honum. En mér
list ekki á menn hans. Sumir þeirra áttu
ættingja i þessu þorpi. Þeir eru búnir að
eiga í skærum við stjórnarherinn í all-
marga daga, svo að ég veit ekki hvort
njósnavélin var að leita að okkur eða
þeim.”
„Hvaðeru þeir aðsegja, Nick?”
Hann strauk sér í framan og sagði
síðan svo lágt að hún varð að einbeita
sér til þess að heyra: „Pat segir að ég sé
gamall félagi hans og þú sért einnig á
þeirra bandi. En ungi afríski liðsforing-
inn, næstur honum að völdum, trúir
honum ekki. Hann vill að við verðum
tekin af lífi sem útsendarar stjórnarinn-
ar.”
Barbara skalf og Pat Mulchay kom
aftur. Andlit hans var hörkulegt. Blátt
áfram sagði hann þeim allt af létta.
Hann gæti haldiðaftur af þessum mönn-
um en ekki eilíflega. Þó að þeir tækju við
skipunum frá honum væru þeir illir
viðureignar og æstir.
Þeir væru búnir að missa þó nokkra
félaga í skærum við fasta herinn. Þeir
vildu skjóta málinu til skæruliðaforingja
sem ynni lengra út með bakkanum. Og
riffill Nicks hefði tvöfaldað grunsemdir
þeirra.
„En ég er ekki vopnaður núna,” mót-
mælti Nick.
„Nei, Nick, og þú verður að leyfa
þeim að leita á þér. Eru nokkur vopn
inni í kofanum?"
„Auðvitað ekki, Pat," svaraði hann
óþreyjufullur. „Ég er ekki svo vitlaus."
„Ég trúi þér, Nick, en þessir ruddar
gera þaðekki. Og frúin?”
Nick hnussaði. „Frú Farson er sak-
laus óvopnaður borgari. Það er ekki
henni að kenna að hún lenti í þessu."
Hann þagnaði þegar ungi skæruliða-
undirforinginn gaf tveim manna sinna
merki og þeir ýttu Nick og Barböru inn í
kofann aftur. Pat Mulchay og ungi
maðurinn fylgdu á eftir þeim inn. Fyrst
var leitað á Nick og hann krossbölvaði
þegar tveir Afríkumenn fóru að þukla
Barböru.
46 Vikan 31. tbl.