Vikan - 02.08.1979, Blaðsíða 48
MAI.AI.IÐAR
Hann slarði skilningssljór á hana þar
til hún benti á töskuna sina á gólfinu.
Án þess að segja neitt frekar kraup hún
niður við hana, opnaði hana, lét lokið
snúa að dyrunum og tók varlega upp
litla sjálfvirka skammbyssu, sem hún
hélt á í flötum lófanum svoað Nick gæti
séð hana.
Hann horfði fullur undrunar á hana.
Mjólkursamsalan í Reykjavík
með opinn munn. Þrumurnar buldu nú
nær þeim . . .
„Þú hafðir þá byssu! Allan þennan
tima?”
Ógurlegar þrumur gáfu undrun Nicks
aukna áherslu.
Barbara beið þess að hávaðinn dvín-
aði. Siðan viðurkenndi hún hvislandi:
„Ég hafði alltaf hlaðna skammbyssu i
húsinu. Allar evrópskar fjölskyldur
gerðu það. Þegar þú hringdir í mig var
ég full grunsemda og hrædd. Ég tók
byssuna með ef svo skyldi fara að ég
þyrfti að nota hana — gegn þér."
Hún roðnaði við þessa játningu. Nick
tók gætilega við byssunni og hristi
höfuðið vandræðalegur.
„Barbara Farson,” sagði hann bros-
andi, „þú ert ráðgáta.”
Hann faðmaði hana ánægður að sér,
hár hennar straukst við andlit hans
þegar hann hélt utan um hana.
„Veistu það, Nick” sagði hún hljóð-
lega, „þú ert eini maðurinn sem hefur
nokkurn tíma kallað mig Barböru.”
„Þú heitir það.”
„Já, en aðrir kölluðu mig Babs, Barbie
eða Barbs.”
Það fór hrollur um hana. „Það er það
sem Nigel kallaði mig og hann vissi að
ég hataði það.”
Nick hélt henni frá sér, brosti og
horfði i áhyggjufull augu hennar. „Ég
hef sett þar gott fordæmi. Við skulum
hafa það þannig, ekki satt?”
Hann strauk i gegnum hár hennar og
fann til meiri verndartilfinningar gagn-
vart henni heldur en áður. Síðan leit
hann alvarlegur á skammbyssuna.
„Þetta setur okkur í betri aðstöðu,
Barbara,” sagði hann við hana.
Barbara varð ánægðari á svipinn.
Önnur þruma boðaði aðra rigningar-
dembu. Barböru brá þegar æstar raddir
heyrðust aftur fyrir utan.
„Gott,” sagði Nick ánægður. „Veður-
guðirnir eru okkur líka hliðhollir. Svona
skýfall styttir ekki upp í bráð.”
Regnið lamdi nú kofann að utan og
gusaöist inn um glufurnar á stráþakinu
svo þau urðu að hnipra sig saman í eina
þurra horninu. Það hafði dimmt í dyra-
gættinni og þau horfðu á regnið skvett-
ast á troðinni moldinni fyrir utan.
„Haltu bara áfram að rigna,” hvíslaði
Nick i eyra Barböru, en fyrir utan hækk-
uðu raddirnar svo þær yfirgnæfðu
óveðrið. Loftið inni i kofanum var orðið
rakt og kalt. Nick hélt með öðrum hand-
leggnum utan um axlir Barböru.
Þá kom Pat Mulchay inn. Hann hafði
notað kókosblaðamottu sem hlif yfir
höfuðið.
„Leiðinleg veðraskipti, Nick, kæri
vinur. Ég vildi að ég gæti boðið þér
betri . . .”
Hann þagnaði, kjálkarnir sigu niður
þegar hann sá skammbyssuna sem beint
varaðhonum.
Nick gekk hljóðlaust fram og talaði
lágt.
„Þvi miður, Pat. Það er aldrei að vita
hvað konur geyma meðal snyrtivara
sinna.”
Stóri Irinn starði á Barböru og byss-
una og hristi höfuðið ánægjulega og
með virðingu. Hann lyfti höndum og
með ýktu látbragði gaf hann í skyn að
hann gæfist upp, en skyggði með
breiðum herðunum fyrir birtuna i gætt-
inni þannig að litið sem ekkert sást inn
þótt einhver liti inn.
„Vertu aldrei of viss um konur, ha,
Nick!”sagði hann þurrlega.
Hann beið meðan Nick vó byssuna í
hendinni.
„Við verðum að komast héðan, Pat.
Þú veist hvað gerist þegar vinir þinir
koma aftur."
Pat Mulchay fitlaði við handsprengj-
urnar sem héngu framan á brjósti hans.
Þegar hann tók til máls var rödd hans
einlæg.
„Þið gerðuð mér greiða ef þið létuð
ykkur hverfa, sérstaklega núna þegar þú
ert með járnvöru frúarinnar. Það er eng-
inn annar með svona lagað hér svo ekki
verð ég sakaður um að hafa smyglað til
ykkar hjálp. Ég kom til þess að segja
ykkur að þessi undirforingjahvolpur er
búinn að æsa drjólana upp I sjóðandi
hatur. Þegar herforinginn kemur..
Barbara beit á vörina þegar hún skildi
hvað málaliðinn átti við. Hann glotti til
hennar.
„Hafið ekki áhyggjur af fögru höfði
yðar, frú min góð. Það hefur enginn
málaliði nokkurn timajafnastá viðNick
Dexter þarna.”
Nick bandaði hendi við hrósinu.
„Hvað með þig, Pat?” spurði hann
áhyggjufullur.
Pat Mulchay strauk hugsandi skegg
sitt og horfði á skammbyssuna. „Ég verð
að ganga héðan út eins og ekkert sé,
Nick. Óveðrið sendi næstum alla hlaup-
andi i skjól. Það er aðeins einn vörður
við dyrnar. En hann er stór og eins og
höggvinn í svart granít. Varaðu þig á
honum.”
„Við eigum þér lif okkar að launa,
Pat,” sagði Nick.
„Ef út í það er farið þá á ég þér líka
mitt að launa síðan einu sinni. Gangi
ykkur báðum vel.” Hann rétti upp
þumalfingurinn, tók upp mottuna og
lagði hana yfir höfuðið.
„Við bíðum myrkurs,” sagði Nick við
hann. „Við viljum ekki flækja þér í þetta
á neinn hátt. Jafnvel þó að við ná-
umst..
Skyndilega skutu augu Pats Mulchay
gneistum. „Látið ekki ná ykkur!” Hann
beið í fullar fimm sekúndur og hlustaði,
siðan gekk hann út um dyrnar og gaf
nokkrar hvassar fyrirskipanir. Regnið
lamdi kókoslaufamottuna þunglega
þegar hann gekk yfir opna svæðið.
Föl sneri Barbara sér að Nick.
„Hvenær endar þetta allt saman, Nick?
Þetta er enn einn maðurinn sem ég flæki
í vandamál mín.”
„Við,” sagði hann með áherslu. „Við
höfum flækt hann í þetta. En Pat
Mulchay er lifseigur. Við skulum þvi sjá
til þess að hjálp hans sé ekki til einskis.”
„Hvaðeigum viðaðgera, Nick?”
„Bíða. Biðja þess að óveðrið haldi
áfram. Siðan, þegar dimmt er orðið,
laumumst við út með þetta.” Lítil og
gljáandi byssan var eins og tákn sem þau
bundu allar vonir sínar við núna.
Þau biðu og sátu þétt hvort upp við
annað á gólfinu. Byssan lá ofan á tösk-
unni hennar Barböru.
Hún hugsaði sífellt til þess að taskan
væri það eina sem hún ætti eftir og hún
ríghéldi I hana með örvæntingarfullri
ákveðni.
Hana hafði aldrei skort neitt á ævinni
áður og margt hafði hún orðið að skilja
eftir i Njongwe. Þó var eitt sem henni
var efst i huga: nýi silkisíðkjóllinn sem
hún hafði saumað sjálf en aldrei verið í.
Hann var ekki hluti fortiðar hennar,
vegna þess að hún hafði aldrei haft tæki-
færi til þess að nota hann. En samt,
hann var þó tengdur við húsið, fyrri tíð
þegar hún hélt að hún væri hamingju-
söm, áður en hún komst að þvi að hún
bjómeðsvikara.
Eiginmaður hennar hafði notað hana
á allan hátt sem hann gat og nú hryllti
hana við tilhugsuninni um að sjá hann
kannski aftur.
Hún leit upp þegar veðurofsinn virtist
eingöngu þeinast að kofanum. Þakið var
orðið rakt, meira regn fossaði inn og
myndaði nýja polla á gólfinu. En enn
hreyfði Nick sig ekki.
Áhyggjufull virti hún fyrir sér andlit
hans. Það voru stundir þegar hún sá
hann i slíkum þönkum að hann virtist
vera miklu eldri en hann var. Annars
var hann næstum strákslegur og hún
brann í skinninu að fá að strjúka hár-
lokkinn frá enni hans.
En nú fannst henni sem hann væri að
syrgja vin sinn, Stefan Donska, og hugsa
um örlög Lilla Selkirk.
Kæri drottinn, hugsaði hún, láttu hr.
Selkirk komastaf.
„Nick,” hvislaði hún, „ættum við
ekki að reyna að komast út núna? Ef
vera kynni að þessi herforingi komi áður
en ..
Hann leit undrandi á hana eins og
hann hefði gleymt að hún væri enn hjá
honum. „Það er ennþá of bjart, Barbara.
Við yrðum skotin áður en við kæmumst
fimmtíu metra.”
„Það eru góðar hugmyndir sem ég fæ
eða hitt þó heldur.”
Hann glotti. „Hafðu ekki áhyggjur.
Um leið og orðið er nógu dimmt förum
við að bátnum. Guði sé lof að ég faldi
hann.” Framhald í næsta blaði.
48 Vikan 31. tbl.