Vikan - 02.08.1979, Blaðsíða 51

sá, að þessi kona varð starfandi í kirkjufélagi sóknar
sinnar, þar sem hún hafði mál unglinga með höndum,
og þannig bættist Bill nýliði i her sinn af hjálparmönn-
um. Enda segir hann: „Og er svo nokkur furða, þótt
ég sé maður hamingjusamur?”
Eitt af því fyrsta sem Bill reynir að innræta unga
fólkinu sem til hans leitar er mismunurinn á sönnum
og fölskum verðmætum. „Lifið í dag á þann hátt sem
þið viljið að börn ykkar lifi?” segir hann. „Þannig
verðið þið að fegra fordæmið sem þau fylgja; og byrjið
á því strax. Þegar þið eruð á báðum áttum skuluð þið
leggja þessa spurningu fyrir sjálf ykkur: „Myndi ég
sætta mig við, að barnið mitt gerði þetta?” Það mun
ekki bregðast að svar ykkar við þeirri spurningu
verður alltaf rétt.”
Sé vandamálið sem lagt er fyrir Bill jtess eðlis, að
hann telji sér ofviða að leysa það, þá linnir hann ekki
látum fyrr en það er komið i hendur þess sem til þess
er hæfur. Minni hans sem er ótrúlega gott kemur
honum þá í góðar þarfir, því hann hefur í kollinum
símanúmer allra hæfustu manna i þessum efnum i
Norfolk. Eitt sinn sagði hann: „hvenær sem er á nóttu
eða degi, get ég leitað hjálpar eða ráða með því einu
að slá á lykilinn minn og biðja um það.”
Ein stúlka sem leitaði ráða hans kom alla leið frá
Maryland. Hún var ógift, en með barni. 1 blygðun
sinni hafði hún flúið til Norfolk. Hún hafði lesið um
Bill í dagblaði. Þetta vandamál var langt frá þvi að
vera auðvelt úrlausnar. Þessi veslings stúlka átti enga
vini i Norfolk nema Bill, og hæli borgarinnar fyrir
ógiftar mæður var ekki einungis fullskipað heldur
hafði það langan biðlista.
Bill leitaði nú á náðir vina sinna lögfræðinganna,
læknanna, félagsfræðinganna og embættismannanna,
sem höfðu sagt honum, að honum væri alltaf vel-
komið að leita til þeirra, hvenær sem hann þyrfti á
hjálp að halda. Árangurinn varð sá, að þessari vesl-
ings einmana, ógæfusömu stúlku tókst að komast á
hælið og komst þannig að raun um að hún væri ekki
með öllu yfirgefin af meðbræðrum sínum, þótt hún
hefði hrasað.
Barnið var síðar ættleitt af öðru fólki. En unga
stúlkan hefur góða atvinnu, hefur eignast nýja vini og
fengið aftur trú á lífið. „1 nauðum minum var Bill eini
vinur minn,” sagði hún siðar. „Hann taldi í mig
kjark.”
Á smáborði við hliðina á rúmi Biils er ritvél. Sjálf-
boðaliðar úr menntaskólanum skrifa á hana eftir fyrir-
sögn Bills. Því hvert sem „viðskiptavinir" hans fara,
þegar þeir yfirgefa Norfolk, þá hafa þeir með sér bréf
frá Bill.
Af þessari alveg einstæðu reynslu sinni hefur Bill
dregið nokkrar ályktanir, til dæmis: Óttinn við að
verða aðhlátursefni er sennilega hæsti veggurinn sem
risið getur milli barns og foreldra. Það sem unga fólkið
á gelgjuskeiði óskar heitast af öllu er að þvi sé veitt
áheyrn i fullri alvöru. Telpur á þessum aldri kvarta
mest undan þvi, að jafnaldrar þeirra beri enga virð-
ingu fyrir þeim og kappkosti að stríða þeim og hafa ill
áhrif á þær. En þvi svarar Bill á þann hátt, að ungri
stúlku sé hollast að umgangast æskufólk á svipuðum
aldri sem einnig skortir reynslu. Um yngstu börnin
segir Bill: „Það sem nýtísku heimili þarfnast mest er
leikstofa fyrir börnin. Það ætti að vera álitið engu
ónauðsynlegra en miðstöðvarofn.”
Um sjálfan sig, sem hann þó sjaldan minnist á,
hefur hann sagt þessi athyglisverðu orð: „Ég er far
sæll maður. Ég get tæplega greint Ijós frá myrkri, svo
ytri áhrif leiða mig ekki i ógöngur. Innri sjón gerir mér
kleift að sjá hina sönnu fegurð eða hinn rétta Ijótleik
bak viðandlit manns.
Mig furðar oft á því hve gott minni mitt er. Það
getur til dæmis hent, að nemandi komi til min með
erfitt verkefni sem hann treystir sér ekki til að leysa,
og mér var sjálfum ofviða þegar ég var i skóla. Þá
standa útskýringar fyrrverandi kennara míns allt i
einu Ijóslifandi fyrir hugskotssjónum mínum og ég
kemst að raun um að kollurinn á mér geymir furðu-
lega mikið af staðreyndum, sem ég hafði ekki hug-
mynd um. Allir meðbræður minir hafa verið mér
góðir. Þeir bjóða mér hendur sinar og fætur, höfuð
sitt og hjarta og krefjast einskis endurgjalds.”
ENDIR.
31. tbl. Vikan 51