Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 18

Levndardómar
aamla klaustursins
hafði hann verið sofandi. Ég sat sveitt
og hleraði án þess að skammast min og
hlustaði á Vaughan útskýra hljóðlega á-
stæðuna fyrir komu sinni. Pabbi svaraði
honum hátt og ákveðið. ég þurfti ekki
að reyna á e\ru min til að heyra i
honum. En hve ég óskaði að ég missti
heldur heyrnina en þurfa að heyra það
sem hann sagði.
..Mér skilst á dætrum mínum að þér
hafið verið svo vingjarnlegur að koma
HVAÐER
ÚLKEI
Hugsið
velum
heileuna.
Bœtið
■teinflfna-
tn
fæð
me
gla
ölkej
vatn
6dt
ölk|
-'HElDUVfltn
<ra tý»uhðH
, -.•««»«»**.>»****
e« f túa****1
,,,' stw,,
vatnf
öllum
mat.
INNKAUPASTJÓRAR
SÍMINN ER 21260 OG 39327.
þeim til hjálpar þegar frk. Della var svo
óheppin að slasa sig og ég vil þakka
yður fyrir þá aðstoð sem þér veittuð.
Þér hafið áreiðanlega lent i einhverjum
vandræðum og fjárútlátum vegna þessa
og ég vona að þessi gullmynt geti bætt
yður það. Hvað viðvíkur fyrirspurn
yðar, get ég sagt yður að frk. Della er að
ná sér og myndi áreiðanlega vilja að ég
þakkaði yður fyrir að hafa spurt um sig.
Nú mun ég fylgja yður að dyrunum.
Verið þér sælir. herra minn."
Ó, nei! Ég hríðskalf. Þetta gat aðeins
gerst i martröð. Nei, r.ei! Ég gróf
neglurnar svo djúpt niður i lófana að
húðin rifnaði. Hvernig gat pabbi verið
svo harðbrjósta? Hvernig gat hann gert
þetta? Ég myndi aldrei þora að fara
niður að ströndinni aftur af ótta við að
hitta vesalings Voughan minn og
skammast mín okkar beggja vegna.
Hann sem hafði verið svo góður og
hjálpsamur. en pabbi hafði móðgað
hann meðpeningum.
Ég var full örvæntingar þegar Daisy
kom inn með teið. Mamrna. pabbi og
Jenny komu strax á eftir.
Jenny settist við hlið ntér og lagði
hönd sína blíðlega á mina. „Þú ert svo
föl. Della, er þér illt i fætinum?"
Ég hrisli höfuðið. Unt leið og ég gerði
það runnu tárin, sem ég hafði haldið
afturaf, niður vanga ntina.
Mamma lagði tekónnuna aftur á sinn
stað. „Hvað er að Della? Hvers vegna
græturðu?” spurði hún og hrukkaði
áhyggjufull ennið.
„Ég get ekki afborið það. Ég mun
aldrei koma út fyrir hússins dyr framar.
Hvernig gastu farið svona með hann,
pabbi?" snökti ég.
„Parið svona með hann? Éarið svona
með hann? Áttu við listamanninn? Ég
álit að hann hafi fengið rikuleg laun.
Gullmynt er þér kannski ekki sérlega
mikils virði en fyrir þennan fátæka
flæking hefur hún sjálfsagt verið ein-
hvers virði.”
„Ó, pabbi. Þú fórst þó ekki að bjóða
hr. Mowbray peninga," mótmælti Jenny
óvænt.
„Auðvitað gerði ég það. Ég vil ekki að
dætur mínar skuldi honum neitt. Hann
veitti aðstoð, honum hefur verið þakkað
fyrir og greitt. Pyrirspurn hans um
heilsufar Dellu var svarað af kurteisi og
það eru endalok þessa máls. Nú vil ég
ekki að þið hafið neitt meira saman við
hann að sælda." Hann gaf mömmu
merki um að rétta sér teið.
„Hann var góður og hjálpsamur og
þú greiddir honum fyrir. Þú móðgaðir
hann." sagði ég dauflega.
„Vitleysa. Náunginn virtist vera
alveg nógu ánægður með þessi málalok.
H vað hefðirðu viljað að ég gerði?"
„Éátið það eiga sig að borga honum
og bjóða honum inn. jafnvel i te,” svar-
aði ég.
„Koma fram við hann eins og jafn-
ingja minn? Að uppörva hann til að
koma aftur ? Nei. Það kemur ekki til
greina."
„Eigum við ekki að fá að velja neina
vini sjálfar?" mótmælti ég þó að ég gæti
séðóþolinmæðina fara vaxandi i augum
hans.
„Þið munuð eignast þá vini sem ég
álit ykkur samboðna og enga aðra."
Ákveðnin í rödd hans og bitrar, særð-
ar tilfinningar mínar, urðu til þess aðég
svaraði reiðilega:
„Ef það er aðallinn sem þú hefur í
huga fyrir okkur get ég fullvissað þig
um að það fólk er hvorki fyrir minn
smekk né ég þeirra. Í veislunni hjá frú
Smythson heyrði ég að við værum til at-
hlægis. Já, pabbi. Þau hlæja öll að þér og
mér og húsinu okkar. Þau kalla þig
Faraó og mig dóttur Faraós. Svo erum
við nýrík. Það er hræðilegt; ég vil aldrei
framar fara i slíkar veislur og verða
þannig aðathlægi."
Ég var ekki fyrr búin að sleppa orð-
inu en ég hefði gefið allt til að geta tekið
þau til baka. Ég hafði sagt þetta i ör-
vinglan minni en nú varð ég enn ör-
vinglaðri þvi aðég hafði sært pabba.
En þótt furðulegt mætti virðast, virt-
ist hann öllu fremur undrandi en
særður. „Við að athlægi? Hvaða vit-
leysa. Hvers vegna ættu þau að hlæja að
okkur?"
Tebollinn hennar mömmu titraði á
undirskálinni vegna þess hve hendur
hennar skulfu og Jenny leit á mig og
hristi varlega höfuðið. Ég þagði. En
pabbi héltáfram:
„Reyndar hefur þér skjátlast hrapal-
lega þvi að i dag kom einmitt -boðskort
til þín þar sem þér er boðið að borða
kvöldverð þann 22. nú i þessum mánuði.
að Penberthy Hall."
„Penberthy Hall? Frú Hollinghurst?”
Það var erfitt að ímynda sér að sú kona
vildi hafa eitthvað með mig að gera.
Siðan mundi ég eftir því sem dóttir
hennar hafði sagt.
„Hefurfrú Browneátt einhvern þátt
i þessu?"
Pabbi stóð upp. „Svo að ég á að vera i
yfirheyrslu hjá minni eigin dóttur!
Barnungri stúlku! Þú gleymir þér,” sagði
hann reiðilega.
En hann gat ekki fengið mig til að
þagna. „Fyrirgefðu mér, pabbi, ég vil
ekki vera óhlýðin en ég verð að fá að
vita hvort að frú Browne hefur átt ein-
hvern þátt í að mér yrði boðið.
Augu pabba urðu reiðileg undir
þungum brúnunum. „Og ef hún hefur
komið þar viðsögu?”
Ég hristi höfuðið. „Þá get ég ekki tek-
ið boðinu pabbi. Það var einmitt frk.
Hollinghurst sem ég heyrði tala þannig
um okkur við Sir Reginald Gooch. Hún
sagði að ég myndi aldrei vera boðin til
heldra fólksins nema vegna frú Browne.
Ég get ekki gengið i gegnum slíka litil-
lækkun aftur."
„Þú munt gera eins og ég segi þér og
ég vil ekki heyra þig segja meira um
málið. Er þaðskilið?"
Hann leit reiðilega á mig, stikaði
síðan út úr herberginu og stuttu seinna
heyrðum við dyrnar að bókaherberginu
lokast. Ég var leið vegna þess hve leið
mamma leit út fyrir að vera. En þegar
hún fór að ávita mig fyrir að hafa komið
pabba úr jafnvægi missti ég þolin-
mæðina. Hafði ég ekki misst hr.
Mowbray sem ég gæti nú aldrei framar
hugsað um sem Voughan? Nú gæti ég
aldrei framar talað við hann.
„Ég hef ekkert að láta mig hlakka til.
Eina manneskjan, sem ég hef fyrirhitt
hér, sem hefur verið verð þess að
þekkja. er mér nú að eilífu glötuð.
Heldra fólkið vil ég ekkert hafa saman
við að sælda. Ég gæti alveg eins gengið i
klaustur. Ég hef ekki áhuga á neinu
meira."
Mamma fölnaði þegar ég sagði þetta
og fór i burtu í áttina að herbergi sínu.
Jenny fór með henni til að baða enni
hennar. Ég sat ein eftir i minu
þunglyndi.
Dagarnir liðu. Þó ég yrði mun betri í
fætinum. hélt ég mig enn við sófann eða
á herberginu minu. Ég gekk aðeins inn i
borðstofuna við og við til að borða en
heldur var lystin lítil.
Ég gat alls ekki hugsað mér að fara í
gönguferð meðfram ströndinni þvi að ég
vildiekki hitta hr. Mowbray.
Mamma og Jenny snerust i kringum
mig og töluðu mikið um hve fölleit ég
væri. Ég notfærði mér vorkunnsemi
þeirra og lét sem mér liði löluvert illa.
Einu sinni heyrði ég mömmu tala við
pabba um mig í töluvert reiðilegri tón
en ég hafði haldið að hún ætti til.
18 Vikan 32. tbl.