Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 19

„Það væri of hræðilegt, William.
Yngsta barnið mitt. Ég er hrædd um að
henni sé að fara aftur." grét hún.
Síðan lokuðust dyrnar og ég heyrði
ekki meira.
Nokkrum dögum siðar bað pabbi mig
um að hitta sig inni I bókaherberginu.
Ég fann ekki til ótta eins og ég hafði
áður gert við slík tækifæri. Ég fann
aðeins til áhugaleysis og bjóst við að
hann myndi reyna að fá mig til að skipta
um lifnaðarhætti. Ég var harðákveðin í
að láta mig hvergi.
Augu hans voru mjög blíðleg þegar
hann bauð mér sæti.
„Della," sagði hann rólega. „Ég er
viss um að þú skilur að ég vil aðeins það
sem þér er fyrir bestu. Allt sem ég hef
gert hefur miðað að því. Þú veist að þú
getur fengið allt sem hægt er að fá fyrir
peninga." Hann þagnaði og ég notaði
tækifærið til að segja biturlega:
„En ég má ekki umgangast þá sem ég
vil."
„Þú ert ung, Della, þú mátt ekki velja
þér vini án þess að hugsa þig um. í
svona litlu samfélagi, eins og þvi sem við
lifum í, ert þú dæmd eftir þeim félags-
skap sem þú ert i. Ef þú sæist hafa sam-
band við auralausan málara, sem heldur
til á ströndinni, gæti það haft verulega
slæmar afleiðingar fyrir framlíð þina. Ég
er ekki að neita þvi að hann geti vel
verið ágætis maður en það er ekki nóg.
Eins og þú veist þá er móðursystir þin
gift Cunningham lávarði og býr á stór-
glæsilegu óðalssetri, Cunningham-
klaustri. Hún er ekki aðeins tilheyrandi
aðalsstéttinni, hún er aðalskona og það
er eitthvað slikt sem ég kýs fyrir þig.”
„En það gerðist af tilviljun, ekki satt
pabbi? Ég hef heyrt að James frændi
hafi erft allt þetta vegna sjóslyss."
„Það er rétt. En engu að síður er hann
i aðstöðu til að geta hjálpað þér. Svo að
við höfum komist að þeirri niðurstöðu,
móðir þín og ég. að þú heimsækir
Cunninghamklaustrið og verðir síðan
kynnt við hirðina. Þá munt þú aldrei
þurfa að hlusta á niðurlægjandi baktal
eins og þú virðist hafa heyrt hjá frú
Smythson. Della, vina mín. Ég
viðurkenni að ég er framagjarn fyrir
þina hönd. Ég vil að þú giftist vel og
eignist syni er geti síðan erft eigur
mínar, sem eru töluverðar. Þú ert fram-
tiðarvon mín, eina vonin. Þú mátt ekki
valda mér vonbrigðum vina mín."
Hugsunin um að yfirgefa Newlyn,
sem ég hafði nú fulla ástæðu til að hata,
var þægileg og tilhugsunin um að verða i
hávegum höfð hjá heldra fólkinu var
einnig kitlandi. En ég var enn móðguð
og ég hafði ekki hugsað mér að virðast
of spennt. Ég sagði þvi kæruleysislega.
eins og þetta skipti mig litlu máli:
„Þar sem ég hef engan áhuga á að
vera hér get ég alveg eins heimsótt
frænda minn. Má Jenny koma með
mér?"
Pabbi lygndi aftur augunum. „Ég
held ekki. Ég vil ekki níðast á frænku
þinni og þú myndir ekki vilja að móðir
þín og ég hefðum ekkert af börnum
okkar heima, er það?"
Þar með var það ákveðið og ég varð
spennt við tilhugsunina um að heim-
sækja Cunninghamklaustrið, frænku
mina, frænda og ungu frændurna, sem
ég hafði ekki hitt áður. Eftir niðurlæg-
inguna, leiðinlegu vikumar og einmana-
leikann, sem ég hafði gengið í gegnum,
virtist framtíðin allt i einu vera full birtu
og góðra vona.
Hvernig átti ég að vita það, þennan
sólrika morgun i öruggum faðmi
heimilis mins og fjölskyldu. að mín biði
þvílik sorg, hætta og ótrúlega hræðileg-
ir atburðir?
Fjórði kafli
Dagarnir liðu hratt og morguninn
sem ég átti að leggja af stað var mikið að
gerast á heimilinu. Pabbi ráðlagði mér
að borða góðan morgunmat svo að ég
yrði betur undir ferðina búin. Mamma
var aftur á móti hrædd um að mér yrði
illt á leiðinni ef ég borðaði of mikið.
Jenny sagðist hafa lesið það ein
hverstaðar að besta ráðið við ólgu á
ferðalögum væri að leggja saman dag-
blað og sitja á þvi á leiðinni. Ég var hins
vegar ekkert sérlega svöng þvi að ég var
orðin reglulega spennt og full tilhlökk-
unar. Frú Browne átti að fylgja mér til
London og sjá til þess að ég kæmist
örugglega i íestina til Dover. Hún stans-
aði við Cunningham Halt þar sem vagn
frá Cunningham-klaustrinu átti að taka
á móti mér.
Þegar ég heyrði fyrst um þessa ráð-
stöfun var ég ekkert allt of hrifin af að
eiga að fara í fylgd með frú Browne. Ég
skammaðist min fyrir að hún hefði orðið
að vera milligöngumaður í umgcngni
okkar við heldra fólkið i Newlyn og áleit
að hún hlyti að líta hræðilega niður á
okkur.
Þess vegna bað ég pabba um að leyfa
mér að fara einni en hann þvertók fyrir
það.
„Frú Browne er vel menntuð og
skemmtileg kona. það er ekki hægt að
ásaka hana fyrir illkvittni annarra. Hún
er svo óheppin að hafa lítið fé til um-
ráða. Þeir litlu greiðar sem hún hefur
gert mér og öðrum eru til að bæta að-
eins við það og það er henni fremur til
heiðurs en skammar að hún skuli vilja
fást til þess.”
Eftir að þetta hafði verið útskýrt á
þennan hátt og þegar vagn hennar ók
upp að dyrunum, varð ég að viður-
kenna að ég var því fegnust að hafa
ferðafélaga þvi að sjálf hafði ég aldrei
ferðast lengra en til Truro og þá alltaf í
samfylgd meðöðrum.
Síðan kom kveðjustundin. Mamma
ilmaði af liljum eins og venjulega og
þerraði vanga sína með blúnduvasaklút.
Hún spurði mig hvort ég hefði munað
eftir ilmsaltinu minu og sendi innilegar
kveðjur til Violu frænku. Pabbi, sem
alltaf var dulur maður, gat ekkert sagt
en klappaði mér aðeins á bakið. En mér
þótti sárast að skilja við Jenny, hún
hafði alltaf verið ntér trygg og ástúðleg
vinkona. Við föðmuðum hvor aðra og
það var enginn ilmvatnsilmur til að
minna mig á hana, aðeins sætur ilmur-
inn sem var Jenny sjálf. Þegar hún lagði
mjúkan heitan vanga sinn að minum
langaði mig allt í einu til að hætta við
þetta ferðalag mitt. hugsunin um að
vera i burtu frá Jenny olli mér áhyggjum
og allt I einu fann ég hroll fara um mig.
En Tyack var þegar búinn að koma far-
angri minum fyrir á vagninum, vagn-
stjórinn beið óþolinmóður og það var
allt of seint að skipta um skoðun núna.
Hestarnir lögðu af stað malarstiginn.
sveigðu út um hliðið og inn á Pouls
Road. Við ókum hratt niður hæðina i
átt að Músarholunum og aldrei hafði ég
séð flóann fegurri áður né St. Michaels
Mount tignarlegra. Þó að enn væri
snemma morguns iðaði allt af lífi við
höfnina. Falin þarna inni í vagninum
tók ég kjark í mig og leit út til að athuga
hvort hr. Mowbray væri enn á sinum
stað. En hann var hvorki við höfnina
né ströndina. Ég var hætt að gráta mig i
svefn vegna þeirrar illu meðferöar sem
hann hafði fengið hjá pabba en ég hugs-
aði enn til hans með áhuga og hlýju. Þó
hafði ferðalag mitt orðið til þess að ég
hugsaði æ minna um hann, sérstak-
lega þar sem möguleikarnir að ég myndi
hitta hann voru nú litlir.
Ég hafði kastað kveðju á frú Browne
þegar hún kom inn i vagninn en annars
tekið litið eftir henni enda niðursokkin i
hugsanir mínar. En þegar við höfðum
komið okkur fyrir inni i lestarklefanum
og lestin jók hraðann lcit ég betur á
þennan ferðafélaga rninn.
Hún var beinvaxin. miðaldra kona
með mjúkt liðað hár sem gægðist undau
stráhattinum er skreyttur var fallegum
fugli. Svört silkikápan og kjóllinn voru
ekki ný en svo vönduð og vel gerð að
jafnvel ung augu min sáu að þau báru af
öllu þvi sem ég hafði áður séð i Corn-
wall. Í kraganum var næla. Þetta var
kórónulöguð demantsnæla sem ég frétti
seinna að hefði verið gjöf frá drottning-
unni. Yfir frú Browne var einhver tigin-
mannlegur blær sem ég imyndaði mér í
kjánaskap mínum að væri afleiðing þess
að hafa verið kynnt við hirðina. Kannski
voru einhverjir töfrar í samskiptum við
konunga?
Hún spurði mig hvernig færi um mig,
settist síðan niður og fór að ræða við
mig.
„Þú munt áreiðanlega sjá að lífið i
Cunninghamklaustrinu er töluvert öðru
visi en það sem þú átt að venjast i New-
lyn. Er þetta fyrsta heimsókn þín þang-
að?"
„Eftir því sem ég best man. Mömmu
minnti þó að ég hefði kannski komið
þangaðsem barn.”
„Þú hefur áreiðanlega séð myndir af
klaustrinu.”
Framhald í næsta bladi.
Ef þetta virkar ekki á hann þá getur
hann eins vel stokkið.
32. tbl. Vikan 19