Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 28

ið. „Þau eru ekki öll eins og þessi," sagði
hún og leit á Paul.
„Ég veit." Bros mitt var dálitið þving-
að.
Inni voru stimpingar og hávaði. Litlir
barnahópar þyrptust að stærri leikföng-
unum, masandi og hlæjandi, en Paul
hékk bak við mig eins og ævinlega.
„Komdu, Paul," kallaði Iris Stone til
hans. „Komdu og hengdu úlpuna þina á
þennan snaga." Paul gekk hægt'fram,
stóð fyrir framan auðan snagann og
reyndi að hneppa frá.
Iris kom til min. „Þú vildir víst ekki
vera og hjálpa til i dag — Grace kom
ekki? Jean sagði að henni hefði verið illt
í hálsinum, þegar þær hittust í gær, svo
að ég er ekkert hissa. En hún hefði getað
hringt."
Hún horfði glaðlega á mig, vitandi
það að ég gat ekki neitað og ég kinkaði
kolli.
„Gott. Við byrjum þá á að láta þau
mála," sagði hún glaðlega. „Það heldur
þeim rólegum i hálftima eða svo."
„Komið krakkar," kallaði hún hátt. „I
gallana. Við erum öll að fara að mála.”
Það var kapphlaup að sætunum við
löng málningarborðin, og eins og venju-
lega varð ég að hjálpa Paul að finna sér
sæti við endann. „Jæja, hvað ætlið þið
öll að mála?”sagði Iris hressilega.
Sum sögðu hús, einn lest, annar kött
— en hvell rödd sagðist ætla að mála
vin.
„Það er Ijómandi hugmynd,” sagði
Iris. „Þið skuluð öll mála besta vin ykk-
ar. Gott fyrir bestu myndina."
Ég hjálpaði henni að úthluta stórum
teikniblöðum og að taka lokin af stórum
dósum af málningu i skærum litum. Ég
sá til þess að Paul hefði allt sem hann
þarfnaðist.
„Ég ætla að láta blómin í vatn,"
sagði ég. „Ég kem aftur, þegar þú ert
búinn með myndina." Ég beygði mig
og hvislaði i eyra hans: „Málaðu
Goobie."
Hann var svolítið ruglaður á svipinn.
en það var ekkert óvenjulegt, svo að ég
hélt af stað fram i anddyrið til að ná i
snjóklukkurnar og fór með þær að vask-
inum. Þar voru engir vasar, eins og mig
hafði hálfpartinn grunað. svo að ég tók
tvær sultukrukkur úr skápnum undir
vaskinum og setti blómin i þær eins vel
og ég gat.
Persónulega fannst mér þau falla listi-
lega. Ég hafði ekki tima til að dást að
þeim, því að tveir strákanna voru farnir
að slást um það, hvor hefði fyrstur rétt
til að nota gulu málninguna. Ég skildi
óróaseggina að og fór siðan til Iris, sem
var að sækja búninga til að fara í.
„Þaðeru nokkrir augnleppar i boxinu
þarna,” sagði hún og benti á box með
grænum pappir. „Allir strákarnir elska
augnleppa. Stelpurnar vilja næstum
allar vera hjúkrunarkonur. Það eru
nokkrir kappar undir borðinu, sem þær
geta haft. Búin að finna þá? Gott! Það
þýðir ekki að gefa þeim tima til að láta
sér leiðast!”
Við skelltum i okkur tebolla og skipt-
umst á að kíkja inn um dyrnar til að sjá
hvort allt væri i lagi. En börnin voru
niðursokkin i myndirnar sinar. Iris sagði
um leið og hún setti tóman bollann í
vaskinn, að það væri best að við færum
og litum á myndirnar.
„En hvernig ætlarðu að velja þá
bestu?” spurði ég. „Það verður örugg-
lega erfitt.”
„AIIs ekki."sagði hún glaðlega. „Þær
eru allar bestar. Allir sigra." Hún teygði
sig eftir sælgætisboxi og gekk inn til
þeirra.
Ég elti íris dálitið eftirvæntingarfull.
Hvernig skyldi Paul hafa málaðGoobie?
Hvernig sá hann „bestasta vin sinn”?
Þegar ég var búin að lita á mörg blöð
meðgulu hári, brúnu hári, rauðu hári og
svörtu hári ofan á andlitum af ýmislegri
lögun, gekk ég til Paul. Fyrir framan
hann varautt blað.
Áður en ég gat sagt nokkuð, stökk
hann á fætur, þrýsti sér að pilsinu minu
og stundi. „Ég gat ekki málað Goobie
... Ég gat það ekki. Hann er ekki til!
Hann er.. . ekki til..
„Nei, elskan," hvíslaði ég. „Hann er
ekki til." Ég lyfti honum upp og bar
hann fram að sætinu við endann á saln-
um. Allan timann grét hann yfir þvi að
Goobie væri ekki til.
Loksins leit hann upp og sagði snökt
andi: „Þú ert til, er það ekki? Þú ert
örugglega til?"
„Já, Paul,” stundi ég, „ég er til."
Ég sat með hann þangað til tárin
þornuðu og síðan gekk ég með hann
heim og i þetta sinn var ekkert bil á milli
okkar fyrir Goobie.
Þýð. Hrafnhildur Valdimarsdóttir.
Það er ekki á hverjum degi sem maður
Persónulega held óg að efnahags-
ástandið só að batna, þvi að tekjur
mínar hækkuðu um 8% i siðustu
viku.