Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 42

„Setjum sem svo," byrjaði hún, „setj-
um bara sem svo að þeir hafi þegar
fundiðbátinn?”
„1 þessu óveðri?” Hann þröngvaði
upp úr sér þurran hlátur. „Það getur
reynst mér nógu erfitt sjálfum að finna
hann."
Hann snart hönd hennar. „Eitt er
víst, Lokatuluvatn er of breitt til þess að
synda yfir það, jafnvel fyrir hafmeyju!”
Hún hreyfði fingurna í kjöltu sér og
virti þá fyrir sér. Hafði hún raunveru-
lega synt i draumahyl, hugsaði hún,
svalt vatnið sem silki á hörundi hennar
og litríkir fuglar syngjandi fyrir ofan
hana.
Það hafði verið nokkurs konar öryggi
í skóginum og syngjandi fossinn hafði
staðið vörð um falinn hylinn. Slík
augnablik voru svo sjaldgæf og svo
stutt.
„Ef við komumst aftur óhult,
Nick ..."
„Já?"
Hún leit í augu hans en gat ekkert
lesið úr þeim. Það var ótti i þeim. Ekki
hræðsla við það sem var að gerast ein-
mitt núna, fannst henni, heldur kviði
vegna einhvers sem hún gæti ekki átt
með honum.
„Ég var bara að hugsa um að ég mun
aldrei verða leið og þreytt á lifinu aftur.”
Hann kinkaði kolli. „Ég hef hugsað
um þetta sama hundrað sinnum áður,
Barbara, á hundrað mismunandi
stöðum, við hundrað mismunandi verk-
efni. En það var alltaf sama tilfinningin,
hræðslan við að deyja, maður sver þess
dýran eið að ef maður komist lifandi úr
þessu skuli maður aldrei framar ætla sér
of mikið né gera sömu mistökin aftur.”
Hann hló gleðisnauðum hlátri en
síðan varð grafarþögn utan þess að
vatniðstreymdi niður.
„Nick?” spurði hún að lokum.
„Komstu aldrei á það stig að þú hættir
að vera hræddur?"
Hann fnæsti kuldalega. „Þú hættir
aðeins að hræðast þegar þér er orðið
sama um allt.”
„Og varðst þú þannig? Varð þér sama
um allt?"
Fingur hans herptust utan um fingur
hennar. „Einmitt núna, frú Farson, er
ég logandi hræddur!”
Eftir að hann hafði sagt henni þetta
fannst henni hún loga að innan, þrátt
Sársaukinn brann í gegnum öxl Nicks
þegar hann reri. En líkurnar á aö komast í
örugga höfn gáfu honum aukinn kraft.
Köllin að baki þeim gáfu til kynna að særði
vörðurinn væri fundinn.
Tunglið hélt áfram að vaða í skýjum og
regnið var eins og perlutjald að baki þeim.
En særði maðurinn hlaut að hafa sagt nóg
til þess að vara hina við ...
fyrir hve ógurlega lengi timinn var að
líða. Fyrr i þessum ömurlega kofa hafði
hún örvænt, henni hafði verið sama
hvort hún kæmist yfir landamærin eða
ekki.
En nú var það ekki vegna eiginmanns-
ins sem hún vildi sleppa úr þessu
grimma landi.
Nóttin kom snögglega. Þrumurnar
voru hættar en regnið streymdi enn
niður.
Nick greip byssuna, stóð upp og færði
sig siðan eins og skuggi að dyragættinni.
Barbara hélt niðri i sér andanum.
Henni fannst hún heyra þrusk og ein-
hvern gripa andann á lofti i undrun.
siðan heyrðist rödd Nicks, æst og hvisl-
andi: „Komdu út núna!”
Hún greip töskuna og þreifaði fyrir
sér út, hún notaði lausu höndina til bess
að þukla vegginn á blautum kofanum.
„Hérna!" hvæsti Nick. Það hafði
verið litill eldur rétt hjá, en var nú að
deyja út. Bjarminn var þó nógur til þess
að Barbara gat séð vörðinn. Hún sá að
hann ranghvolfdi augunum. Nick hélt
byssunni að hálsi mannsins og saman
gengu þeir bak við kofann í átt að vatns-
bakkanum.
Barbara haltraði á eftir þeim, aldrei
meira en hálfan metra frá Nick. Hún gat
heyrt þungan andardrátt Afríkumanns-
ins.
Barbara var jafnspennt og hann.
Margoft leit hún um öxl til brunninna
kofarústanna sem þau gengu fram hjá.
Hún sá ekki neina hreyfingu i gegnum
rigninguna og myrkrið.
Skyndilega braust dauf skima i gegn-
um skýin. Framundan komu daufar út-
linur i Ijós. Fleiri kofar, bátsflök á bakk-
anum og pálmaþyrpingar.
Tvisvar sinnum stansaði Nick til þess
að reka á eftir tregum verðinum. En
Barbara treysti á Nick. Það var hennar
eiginn klaufaskapur og taugaóstyrkur
sem angraði hana.
Allt í einu stytti upp. Frekara tungl-
skin braust í gegnum dreifð skýin. Nú
tók Barbara eftir ógnarbreiðum öxlun-
um undir gegnblautum jakka Afriku-
mannsins. Hann var hálfu feti hærri en
Nick og húfan hans var of lítil á stórt
höfuðið.
Nick stansaði aftur.
„Hvað er að?” spurði hún þegar hún
heyrði örvæntingarfullt andvarp hans.
Hún fylgdi augnaráði hans að flæktum
og brotnum fiskigildrunum á grynning-
unum.
„Hann er horfinn!” Örvænting hans
var smitandi. Hann og Barbara litu yfir
vatnið, en þar var ekkert merki um bát.
Nick bölvaði ógurlega. „Andsk ...
flakið hlýtur að hafa rifnað úr festingun-
um. Allt rokið og regnið ...”
Þrýstingurinn á byssunni linaðist á
baki Afríkumannsins eitt augnablik.
Síðan var Nick kastað af afli aftur á bak.
Hann rakst á Barböru og þau ultu bæði i
sandinum.
Barbara greip andann á lofti þegar
Nick lenti á henni af öllum þunga. Hún
42 Vikan 32. tbl.