Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 43

lá á bakinu og engdist i sandinum (tegar
Nick velti sér ofan af henni og bjó sig
undir að taka á móti Afríkumanninum.
Tunglskinið afhjúpaði ódulið hatrið í
augum skæruliðans þegar hann réðst að
Nick. Nick vék fimlega til hliðar undan
ógnandi höfðinu og barði fast á hnakka
hans með byssunni. Það hafði akkúrat
engin áhrif.
Nick bjó sig undir aðra árás en i þetta
sinn komst hann ekki undan því að vera
stangaður í magann. Hann hentist á
bakið en setti annað hnéð fyrir háls
Afrikumannsins. Hann velti sér undan
óðum manninum og greip andann á
lofti.
Hvorugur maðurinn sagði neitt, þeir
horfðu bara hvor á annan með dráp í
huga. Til allrar hamingju var Nick
ennþá með byssuna i hægri hendinni.
Dáleidd horfði Barbara á, ófær um að
hreyfa sig. Hún var enn á hnjánum
þegar afriski risinn jafnaði sig og stóð á
fætur. Hann hafði nú tekið sér i hönd
viðardrumb, sem hafði skolast á land. 1
seilingarfjarlægð var Nick tilbúinn,
hann vissi að hann varð að drepa þenn-
an mann eða deyja sjálfur.
Hann beið eftir að maðurinn reiddi
upp kylfuna, hún var nógu stór til þess
að mola á honum höfuðið. Maðurinn
urraði og leit ekki af andliti Nicks.
Hjarta Barböru barðist i brjósti
hennar. Þó að Nick stæði beint fyrir
framan Afríkumanninn, í litilli fjarlægð,
með byssuna miðaða beint í brjóst hans,
þá vissi hún, af kvölinni í augum hans,
að hann gæti ekki skotið.
Negrinn fann það líka. Með sigurópi
stökk hann fram og sló í hægri handlegg
Nicks meðkylfunni. Skammbyssan glitr-
aði i tunglskininu þegar hún kastaðist út
i loftiðog lenti nálægt vatninu.
Mennirnir tveir veltust um og slógust.
Móðir og másandi skiptust þeir á hættu-
legum hnefahöggum. Nick var óðum að
þreytast og hann vissi að lyki hann ekki
þessum bardaga af strax væru hann og
Barbara svo gott sem dauð. Með ör-
væntingarfullu átaki þeytti hann Afríku-
manninum af sér og fór kollhnís, sem
kom honum í höggstöðu.
En Afríkumaðurinn greip i Nick og
fleygði honum harkalega í sandinn.
Nick lenti illa á vinstri öxlinni. Sárs-
aukinn skar í gegnum líkama hans.
Hann vissi að hann gæti ekki sært né
sigrað þennan mann. Hann gæti ekki
einu sinni komist á fætur i tæka tið.
Miður sín af sársauka horfði hann á
stóra manninn ná aftur kylfunni og
hefja hana til höggs. Hann reyndi að
velta sér undan væntanlegu höggi. En
það eina sem hann hafði upp úr þvi var
frekari sársauki og velgja.
Þá heyrðust tvö byssuskot fyrir aftan
hann, há og hvell og með svo stuttu
millibili að þau hljómuðu sem eitt.
Skæruliðinn kipraði sig saman og
drumburinn féll úr hendi hans. Svipur
hans lýsti undrun og sársauka þegar
hann datt í keng á jörðina.
Nick herti sig upp og reis upp við oln-
boga. Barbara stóð nokkra metra fyrir
aftan hann. Hún hélt á byssunni milli
beggja handa eins og hún væri að
springa og miðaði enn á staðinn þar sem
fórnardýr hennar hafði staðið. Hún
hristi höfuðið hægt, vantrúuð, eins og
hún væri í hljóði að neita því sem hún
hafði gert.
Nick kallaði hás: „Barbara!”
Hún hreyfði sig ekki, nema byssan
seig nú hægt niður þar til hún benti á
sandinn.
Nick braust á fætur, sársauki hans
varð að engu í samanburði við kvölina í
augum hennar.
„Nick?” Samviskubitið hefti mál
hennar. „Ég — ég skaut hann, er það
ekki? Hvað hef ég gert?”
Hann tók byssuna varlega úr höndum
hennar. „Gert? Þú hefur bjargað lífi
mínu, Barbara. Það hefur þú gert.”
Þegjandi hélt hún áfram að hrista
höfuðið. Hún gretti sig þegar hún leit á
hreyfingarlausan manninn.
Nick setti byssuna i beltið sitt og at-
hugaði slasaða manninn. „Hann er lif-
andi, Barbara. En hann angrar okkur
ekki frekar. Það munu félagar hans hins
vegargera, Barbara!”
Rödd hans varð hvassari þegar hún
starði enn sem í leiðslu. „Allir hér við
bakkann hafa heyrt skotin. Komdu!”
Hann stundi af sársauka þegar hann
tók í handlegginn á henni.
„Nick! Þú ert líka særður!”
„Auðvitað er ég særður. Hjálpaðu
mér þess vegna að finna þennan helv ...
bát!”
Þau eyddu dýrmætum minútum i að
leita á bakkanum, meðan háar raddir
heyrðust í auknum mæli frá kofunum.
Skyndilega kallaði Nick: „Þarna er
hann!” Hann óð út á grynningarnar og
Barbara kom á eftir honum. Hún greip
andann á lofti þegar hún kom í ískalt
vatnið.
Saman óðu þau þangað sem bátinn
hafði rekið. Nick andvarpaði feginn
þegar hann fann árarnar tvær bundnar
fastar í eintrjáningnum.
„Komdu! Áður en þaðer of seint.”
Barbara hikaði og leit aftur til bakk-
ans.
„Manninum verður veitt athygli nógu
fljótt," sagði Nick hranalega. „Ogokkur
einnig — nema þú vaknir til lífsins."
Hann hélt bátnum stöðugum,
hjálpaði henni um borð og kom sjálfur
strax á eftir. Meðan hann leysti bráða-
birgðaárarnar tvær gaf hann fyrirskip-
anir um að hún skyldi færa sig varlega
fram í bátinn meðan hann settist i skut-
inn.
Rigningin var nú orðin að fínum úða
og bátinn byrjaði að reka hægt frá bakk-
anum.
Hár Barböru lá þétt að höfðinu og
fötin voru rök. „Taskan mín!" hrópaði
hún, en fór siðan að róa. Taskan hennar
var henni ekki til neinna nota lengur.
Sársaukinn brann í gegnum öxl Nicks
þegar hann reri. En líkurnar á að komast
í örugga höfn gáfu honum aukinn kraft.
Köllin að baki þeim gáfu til kynna að
særði vörðurinn væri fundinn.
Tunglið hélt áfram að vaða í skýjum
og regnið var eins og perlutjald að baki
þeim. En særði maðurinn hlaut að hafa
sagt nóg til þess að vara hina við.
Nick var farinn að halda að þau gætu
látið sig hverfa án þess að nokkur tæki
eftir þeim þegar himininn lýsti skyndi-
lega upp.
Nick krossbölvaði.
„Hvað er að gerast?” hrópaði Bar-
bara.
„Leifturblys," urraði hann. „Þeir hafa
komiðauga á okkur.”
Annar logi birtist á himninum. Andlit
Barböru virtist fölt i bjarmanum.
Nick pirði augun þegar hann leit um
öxl. „Ef við sitjum hér skjóta þeir okkur
eins og endur i búri. Búðu þig undir að
stökkva, Barbara!”
Báturinn var þegar farinn að vaggá
undan ójöfnum þunga þegar hann bjó
sig undir að stökkva fyrir borð, viðbúinn
byssukúlunum sem myndu kljúfa vatnið
í átt til þeirra. Þá heyrðust sprengingar
vitt um allan bakkann að baki þeim.
32. tbl. Vikan 43