Vikan - 09.08.1979, Blaðsíða 44

MALAI.IÐAI?
Nick jafnaði þungann, hann skildi
þetta ekki fyrr en hvellt ýlfur fylgdi frek-
ari sprengingum á bakkanum. Köll
mannanna urðu að veinum. Þá skildi
hann allt saman.
„Hamingjan sanna! Skæruliðarnir
hljóta að hafa hitt fyrir stjórnarher-
menn. Þeir eru að sprengja upp þorpið."
Með stuttri bæn um öryggi Pats
Mulchay tók Nick aftur til við róðurinn
meðákveðnum togum.
„Ekki hætta!" kallaði hann til Bar-
böru i stefninu. „Jafnvel þótt handlegg-
irnir detti af!”
Nick stundi vegna sársaukans í öxl-
inni, en áður en langt um leið dóu bloss-
arnir út á himninum og orrustugnýrinn
dvinaði að baki þeim.
Jafnvel þó að óveðrinu væri að linna
var enn hættuspil að róa viðkvæmum
bátnum áfram i átt að hinum bakkan-
um.
Nick uppörvaði Barböru reglulega og
saman tókst þeim að berjast við ofsa
Lokatuluvatns.
Þrátt fyrir að verkurinn í öxlinni
bagaði Nick gat hann ekki annað en
dáðst að krafti og ákveðni Barböru.
Þessi kona er einstök, hugsaði hann.
Þegar regnið hafði næstum alveg stytt
upp og skært tunglsljósið lýsti bátinn
upp, hvildu þau sig.
Barbara sneri sér að Nick. „Þú gast
ekki drepið manninn þarna áðan, er
það?"
Það glóði á andlit hennar og augu en
hún gerði heiðarlega tilraun til þess að
dylja þreytu sína.
„Nei,” viðurkenndi hann þungri
röddu. „Ég gat ekki drepið hann."
Barböru tókst að brosa. „Ég er
ánægð. Nick. Pat Mulchay hafði rétt
fyrir sér. Þú ert ekki eins og flestir mála
liðar. Ég held ekki að þú getir nokkurn
tíma drepið nokkurn mann framar. Ég
eránægð.”
Hann starði i olíulitað vatnið, sem
slóst utan í bátshliðina. „Nú, jæja. það
var gott að þú varst nógu kjarkmikil.
Barbara. Annars værum við bæði dauð
núna."
„Nei, Nick!" mótmælti hún og
safnaði ótrúlegum krafti. „Það þurfti
kjark til þess að taka ekki í gikkinn, sér-
staklega fyrir mann sem hefur haft það
fyriratvinnuað..."
Hún sagði ekki framhaldið og hann
kinkaði kolli vandræðalega. „Þakka þér
fyrir, Barbara. Það er best fyrir okkur
að halda áfram, farkosturinn lekur. En
þú myndir sóma þér vel sem galeiðu-
þræll."
„Þú yrðir ágætur þrælapiskari,”
svaraði hún, og þó þau væru bæði of
þreytl til þess að hlæja var fyndnin
hressandi.
Þau héldu áfram með stuttum,
erfiðum áratogum. Nick vissi að hann
gæti ekki sleppt hendinni af þessum
kvenmanni i bráð. Minningin um Nigel
Farson fékk reiðina til þess að blossa
upp í honum. Hann átti eftir að jafna
nokkra hluti við hann . . .
Að lokum var erfið ferðin farin að
krefjast síns gjalds og eftir allan þennan
vind og rigninguna fór báturinn að gefa
eftir og sökkva. Þau veltu sér út í vatnið
og kuldi þess vakti þau nóg til þess að
þau héldu í átt að bakkanum, sem sást
nú greinilega í tunglskininu.
Þau spörkuðu af sér skófatnaðinum
og syntu hlið við hlið. Stundum snertust
þau, stundum fljótandi á bakinu eða
troðandi marvaðann.
Nick bað þess i hljóði að hann hefði
nógan kraft til þess að komast í land.
Hann hafði aldrei verið nema meðal
sundmaður, en hann reyndi að gleyma
þeirri staðreynd. Sársaukinn i öxlinni
var kveljandi en hann hélt áfram. Allt í
einu var lifið honum mikils virði, meira
en nokkurn tima áður. . .
Að lokum þvarr kraftur Nicks og
hann fóraðsvima.
„Ég .. . held að ég nái því ekki, Bar-
bara!" kallaði hann upp og gat ekki dulið
hræðsluna.
„Haltu áfram, Nick!" hrópaði hún.
„Það er ekki svo langt þangað núna. Það
versta er yfirstaðið. Við erum næstum
komin!"
Rödd hennar hélt honum uppi
nokkrar mínútur til. En svo hafði hann
ekki meira afl.
Hann hélt sér uppi með því að nota
annan handlegginn og kallaði nafn
hennar, en svo gleypti hann vatn og
byrjaði aðsökkva.
Hægt og með æfðum handtökum tók
Barbara utan um Nick og hélt i átt til
bakkans. Hann var kyrr núna eftir að
henni hafði tekist að róa hann.
Hún hafði einnig verið að missa
vonina en nú, þegar líf Nicks var ein-
göngu undir sundhæfni hennar komið,
fékk hún endurnýjaðan kraft til þess að
halda þeim báðum á floti.
Nick virtist vart með meðvitund, en
allt sem hún hugsaði um nú var að
bjarga lifi hans.
Hún æpti af fögnuði þegar tunglið
kom fram úr skýjunum og hún sá hve
stutt var i land.
„Ekki gefast upp, Nick! Okkur tókst
það. Heyrir þú það? Okkur tókst það!"
Hún gleypti vatn, hóstaði og spýtti,
en sigurgleðin veitti henni afl til þess að
koma þeim báðum á grynningarnar.
Hún botnaði, þau voru hólpin.
Langa stund sat hún i vatni upp að
mjöðmum og jafnaði sig. Hún hélt höfði
Nicks þétt upp að sér og milli andsog-
anna fullvissaði hún hann um að allt
væri i lagi.
Hann hafði drukkið mikið vatn og
kúgaðist öðru hvoru þegar hún hjálpaði
honum á þurrt land.
Barbara pirði augun og reyndi að átta
sig á umhverfinu. I fjarska voru hæðir,
löng röð af trjám, en það sem hindraði
þau fyrst var þéttur sefgróður.
„Nick, getur þú staðið upp núna?
Aðeins andartak. Reyndu að gera það,
elskan."
Ánægjustraumur kom Nick á fætur.
Hann gretti sig af sársauka. studdi sig
við hana meðan hún braust i gegnum
sefið og komst á þurran blett, sem stóð
upp úr vatninu.
Hún tók betur utan um mitti hans,
þrengdi sér í gegnum glufu i sefinu og
gekk eftir mjóum ójofnum stig sem lá
um sefið.
Þegar hár sefveggurinn var að baki
hjálpaði hún Nick að setjast niður áður
en hún sjálf féll á þurra jörðina.
Hún kraup við hlið hans, vafði saman
gras og flatti út til þess að nota fyrir
kodda og fékk hann til þess að leggjast
niður. Hann var farinn að skjálfa.
Næturhiminninn var nú heiður og
tunglið lýsti á andlit þeirra. Þau störðu
hvort á annað eins og þau gætu ekki trú
að þvi að þau hefðu komist yfir vatnið.
Nick hélt áfram aðskjálfa þar til hann
hafði enga stjórn á skjálftanum.
Hræðsla Barböru jókst þegar tennur
hans fóru aðglamra.
„Nick, elskan mín," — hún tók utan
um hann — „hvað er að?"
Hún hélt fast utan um hann en hún
gat ekki stöðvað skjálftann i likatna
hans.
„Ó, nei!" stundi hann vonleysislega,
fingur hans gripu um handlegg hennar
eins og tengur. „Ekki núna. Ekki hér.”
Hann virtist of þreyttur til þess að
opna augun, en hann heyrði spurningu
hennar og fann umhyggjuna i bliðlegri
snertingu fingra hennar.
„Malaría,” muldraði hann. „Ég fæ
hana alltaf við og við. Ekki illkynjaða —
en ...”
Hann skalf enn meira og barðist við
að ná andanum. Síðan hélt hann áfram:
„Töflurnar! Ég er alltaf með töflurnar
meðmér. Þæreru í pokanum mínum."
„Ó, Nick!” Miður sin af örvæntingu
og löngun til að hjálpa honum huldi hún
líkama hans varlega með sínum og gætti
þess að leggja ekki neinn þunga á særðu
öxlina. Hún hélt honum þétt, með varir
sinar viðeyra hans.
Þau áttu ekkert eftir núna nema gegn-
blaul fötin. Meira að segja skammbyss-
an hafði sokkið á botn Lokatuluvatns.
Allt sitt lif hafði Barbara treyst á aðra.
En siðan hún yfirgaf Njongwe hafði hún
eingöngu treyst á þennan mann, sem nú
lá hjálparvana i örmum hennar.
Meðan líkamshiti hennar yljaði
honum leit hún óttaslegin í kringum sig
á staðnum þar sem þau voru nú lent.
Einhvers staðar í sefinu kallaði sund-
fugl. Lengra í burtu heyrðist hljóð i ein-
hverju dýri, hljóðið barst vel í kyrrð næt-
urinnar. Fyrir ofan þau virtust stjörn-
urnar brenna köldum loga. Tunglið
hékk eins og stór lampi og lýsti þau upp.
Barbara setti ákveðin fram hökuna.
Hún myndi bjóða öllu birginn, jafnvel
þessari villtu auðn sem hún hafði alltaf
óttast og hatað. 1 fyrsta sinn varð hún að
berjast fyrir einhverju sem hún vildi
fyrirallamunieiga.
1 fangi hennar skalf Nick. Andar-
dráttur hans var stuttur og hraður. Hún
tók fastar utan um hann.
„Nick, elskan mín,” lofaði hún, „ég
skal sjá um þig, sama hvað gerist. Það
skal enginn taka þig frá mér. Ekki núna.
Aldrei nokkurn tima. Heyrir þú það?”
Nick heyrði það. Og hann skildi það.
Og hann righélt sér i hana.
Þau lágu þétt saman i kuldalegu
tunglskininu inni í sefgróðrinum. Bar-
bara hafði meiri áhyggjur af líðan Nicks
en sinni eigin. Timinn leið kveljandi
hægt i kuldanum og ákafur skjálfti
Nicks var farinn að minnka. En áhyggj-
ur Barböru, sem hélt fast utan um hann,
jukust þegar hann fór að tala í óráði.
Hann byrjaði að muldra stuttar, sam-
hengislausar setningar, sem i fyrstu voru
henni algerlega óskiljanlegar. Hún
losaði um hálsklútinn hans og notaði
hann til þess að þerra svitann af andliti
hans. Varlega þurrkaði hún honum um
augun og ennið og reyndi að greina það
sem hann sagði.
Hún talaði sefandi við hann en fékk
ekkert svar. Hann þekkti hana ekki.
Augu hans voru dauf vegna axlarmeiðsl-
anna og malaríunnar.
Sjálfa verkjaði hana í alla útlimi og
hún varð sífellt stirðari í bakinu eftir þvi
sem hún barðist lengur við að halda sér
uppi. Sjúk af þreytu barðist hún við
svefnhöfgann sem hvatti hana til þess að
teygja úr sér í grasinu og slappa af. Hvíl-
ast. Gleyma ... En hún herti sig upp og
lét ekki undan.
Þá heyrðist eitt orð skera sig úr óráðs-
hjali Nicks.
„Biafra.” Rödd hans varð óskýrari
eftir þvi sem hann endurtók þaðoftar.
„Nick?” Hún lagði varir sínar þétt
upp að eyra hans. „Segðu mér, hvað
gerðist i Biafra.”
Hann hristi höfuðið eins og hann
berðist við að ná andanum og flýja.
„Biafra?” minnti Barbara hann á.
Svitinn rann niður háls hans. Barbara
þerraði hann og Nick greip þétt um úln-
lið hennar. Hún beit sig i vörina til þess
að hljóða ekki.
Hún fann hvernig hver taug var
spennt i likama hans, eins og hann væri
að reyna aðstöðva hugsanir sínar.
„Börnin ...” sagði hann. „öll þessi
litlu börn ... saklaus. öll saklaus.”
Barbara reyndi að sefa hann þegar
hann fékk nýtt skjálftakast.
44 Vikan 32. tbl,