Vikan - 16.08.1979, Blaðsíða 21

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 3. hluti
Levndardómar
oamla klaustursins
Þýð: Steinunn Helgadóttír
Eg hafði ímyndað mér að þegar ég kæmi
til klaustursins myndi Viola frænka taka
ástúðlega á móti mér, James frændi
standa við hliðina á henni og tveir frændur
mínir bíða f nágrenninu, spenntir að hitta
hina óþekktu frænku sína. En allt fer
öðruvísi en maður hefur hugsað sér!
var dreginn af fallegum gráum hestum.
Mér þótti mikið til mín koma þar sem
við ókum áleiðis til hallarinnar því
margir lyftu húfunum og höttunum þeg-
ar viðókum framhjá.
Við komum fljótlega að geysistóru
hliði með skjaldarmerki fléttuðu inn í
rimlana. Kona með svuntu og kappa
kom hlaupandi frá litla húsinu við
hliðina, opnaði hliðið og hneigði sig um
leið og við ókum i gegn. Innkeyrslan lá
um kastaníutrjágöng. Vegurinn var
breiður og meira en tveir kílómetrar að
lengd. Eins langt og augað eygði, til
beggja hliða, var stór skógur, þar sem
dádýr sáust af og til. Víða glitti í litla
reykháfa á milli trjánna og þegar við
komum enn nær sá ég Cunningham-
klaustrið. Ég beygði mig lengra fram og
greip andann á lofti þegar ég sá stærð
hússins og glæsileika.
Kúskurinn ók upp að aðaldyrunum
sem voru fyrir miðri framhliðinni og
stöðvaði hestana. Ég hafði imyndað mér
að þegar ég kæmi til klaustursins myndi
Viola frænka taka ástúðlega á móti mér,
James frændi standa við hliðina á henni
og tveir frændur minir bíða i nágrenn-
inu, spenntir að hitta hina óþekktu
frænku sína. En allt fer öðruvísi en mað-
ur hefur hugsað sér! Þegar útidyrnar
opnuðust birtist ráðsmaður einn svo fyrir-
mannlegur að við lá að ég hneigði mig
fyrir honum. Hann bauð mér inn í gang-
inn, spurði hvernig ferðin hefði gengið
og sagði mér, að hann myndi senda frú
Hodges, ráðskonuna, til mín.
Ég fékk nú tíma til að líta í kringum
mig og skoða þetta glæsilega umhverfi
mitt. Gólfið var viðarlagt og gljábónað.
Dýrmæt teppi í djúprauðum litum lágu
um gólfin og sömu litir voru i vegg-
fóðrinu og gluggatjöldunum. Stórar eik-
arkistur og stólar voru skreytt með
skjaldarmerki fjölskyldunnar. Mynda-
styttur stóðu á marmarastöllum sinum
og á veggjunum héngu stór olíumálverk.
Ég ætlaði einmitt að fara að skoða þau
betur þegar ráðskonan birtist. Hún var
snyrtileg miðaldra kona, dökkhærð, með
háriðgreitt frá enninu. Einhverra hluta
vegna minnti hún mig á tímaglas, fyllt
með svörtum sandi, og það eina líflega í
fari hennar voru dökk vökul augun, sem
horfðu rannsakandi á mig án þess að
neitt færi fram hjá þeim. Á þvi augna-
bliki fannst mér sem hún vissi allt um
mig og mitt líf, að hún vissi allt um
skammarleg smáatriði Faraós Hall. Mér
þótti æði lítið til mín koma sem var
kjánalegt af mér þar sem þjónustufólki
var ekki borgað fyrir að hugsa.
„Góða kvöldið fröken, lafðin er því
miður veik en lávarðurinn hefur undir-
búið komu þína. Hann lagði til að þú
þyrftir að þvo þér og hressa. Þú getur
einnig snætt inni í herbergi þínu áður en
þú hittir þá í stofunni,” sagði hún
vingjarnlega. Ég varð fyrir vonbrigðum
með að hitta ekki Violu frænku en sagði
aðeins. „Þakka þér fyrir, frú Hodges.
Það hentar mér prýðilega.”
Ekkert hentaði mér i raun betur en að
þvo andlit mitt, taka af mér hattinn og
jafnvel hvíla mig smástund eftir ferðalag
dagsins.
„Ef þú vildir fylgja mér eftir fröken.”
Hún gekk á undan upp breiðan fagur-
lega útskorinn stigann, stór lyklakippa
hékk frá mitti hennar. Þegar við komum
upp fyrstu tröppurnar komum við að
stórum sal þar sem mjög hátt var til
lofts. Innst inni í salnum var svið. Frú
Hodges, sem tók eftir að ég starði
undrandi á þetta allt saman, sagði:
„Þetta var bænahúsið, fröken. Nú er
það notað til að halda hljómleika og
dansleiki.” Hún benti að dyrum sem
voru á veggnum til vinstri. „Þarna er
gengið inn i eldhúsið og borðstofuna.”
Ég elti hana í gegnum salinn og upp
aðrar tröppur, því næst beygðum við inn
á gang, sem lá til hægri og gengum fram
hjá fjölda dyra. Eftir að hafa beygt aftur
til vinstri, stansaði hún, valdi lykil, og
opnaði dymar.
„Þetta er gestaflygillinn fröken og ég
valdi þetta svefnherbergi fyrir þig því að
mér fannst það henta ungri stúlku. Ef
þér líkar það ekki þá mun ég finna
annað.”
Hún opnaði dyrnar upp á gátt og ég
brosti af hrifningu. Herbergið var yndis-
legt! Hengin sem voru fyrir rúminu og
gardínurnar voru úr bleiku silki sem
skiptist yfir i blátt og síðan aftur í bleikt
þegar ég gekk um herbergið. Á hvítu og
gylltu snyrtiborðinu voru krukkur og
flöskur, skreyttar gimsteinum. Hand-
klæðin og rúmteppið var útsaumað i
bleiku og bláu. Ég fann hvernig fætur
mínir sukku niður í mjúk fjólublá teppin
um leið og ég sneri mér að frú Hodges.
„Þakka þér fyrir að velja svona fallegt
herbergi fyrir mig. Ég er mjög ánægð
með það. En hverjir eru í herbergjunum
við hliðina?” Ég stóð nú við hlið hennar
í dyrunum.
„Til hægri eru öll herbergin tóm, alla
leið að kirkjuveggnum, þar sem nú er
málverkasalur. Inn i hann er gengið frá
neðstu hæðinni. Næsta herbergi til
vinstri er ónotað en svo koma svefnher-
bergi hr. Simons, stofa hans og svefn-
herbergi hr. Mannings. Næstu tvö her-
bergi eru svo hr. St. Johns. Hinum meg-
in við stigann eru síðan herbergi
Cunninghams lávarðar, næst þeim her-
bergi lafðinnar og síðast kemur svo her-
bergi hjúkrunarkonunnar, frk. Denning.
Það liggur alveg við turnvegginn.
„Hvar býr þjónustufólkið?”
„Hinum megin við innkeyrsluna. Þó
að okkur undanskildum, sem búum i
kjallara þessa húss. Það eru hr. Slim,
ráðsmaðurinn, herbergisþernurnar og
nokkrar af eldhúsþernunum. Ég bý þar
einnig.”
„Þakka þér fyrir, frú Hodges. Þetta
voru mjög nákvæmar upplýsingar. Ég
efast þó um að ég geti munað þetta allt
saman.”
Hún brosti ánægjulega. „Rose mun
verða þin sérstaka þjónustustúlka,
fröken. Hún mun færa þér heitt vatn,
og ef til vill létta máltíð? Ég hafði hugs-
að mér brauð, eggjaköku og sherry-
hlaup, en þú vilt kann^ heldur fá eitt-
hvað matarmeira?”
„Nei, þakka þér fyrir, þetta verður
prýðilegt,” sagði ég.
„Allt i lagi, fröken," sagði hún og
hraðaði sér í burtu.
Ég tók af mér hattinn og jakkann og
leið strax betur. Síðan gekk ég að glugg-
unum og lyfti gluggatjöldunum til að