Vikan - 16.08.1979, Blaðsíða 40

MAI.AI.IÐAI?
„Heima hjá mér auðvitað. Hann er
einn af fjölskyldunni.”
„Auðvitað,” sagði Barbara þunglega.
Síðan spurði hún: „Madge, er þess
nokkur kostur að ég fái að gista hjá þér?
Allavega í nótt?”
Madge gaf sér góðan tíma til þess að
svara. „Mundir þú ekki frekar vilja fara
beint á hótelið til mannsins þíns?”
Þegar Madge sá sársaukann i augum
Barböru sá hún eftir að hafa spurt þess-
ararspurningar.
„Auðvitað getur þú gist hjá okkur,
Barbara.” Hún teygði sig fram og þrýsti
hönd hennar. „Hafðu engar áhyggjur
núna. Þú ert óhult. Eftir góðan nætur-
svefn mun heimurinn líta allt öðruvísi
út, þú átt eftir að sjá það.”
„Ja — á,” svaraði Barbara, en hún
vissi að versti hluti ferðarinnar var
ennþá eftir. Hún gæti ekki horfst í augu
við eiginmann sinn, að minnsta kosti
ekki án Nicks við hlið sér.
Næsta dag vaknaði Barbara við suðið
í viftunni i loftinu. 1 fyrstu hélt hún að
hún væri enn i húsinu sinu i Njongwe.
En hún sá fljótlega að hún var í rúmi
Madge Goddard. Madge hafði eftirlátið
henni svefnherbergi sitt kvöldið áður og
Barbara hafði verið of þreytt til þess að
mótmæla.
Hún leit á armbandsúrið sitt. Hún sá
hve framorðið var og var þvi á leiðinni
fram úr þegar Madge bankaði á dyrnar.
Hún kom inn og setti morgunverðar-
bakka á náttborðið. Hún brosti breitt.
Madge bandaði frá sér öllum afsökun-
um Barböru fyrir að hafa sofið yfir sig
og fyrir að hafa rænt gestgjafa sinn
hennar eigin herbergi.
„Fáðu þér morgunverð, Barbara,”
sagði eldri konan, blíðlega en ákveðið.
„Þú litur út eins og önnur stúlka í morg-
un.”
„Það er næstum komið síðdegi,” sagði
Barbara syfjulega. „Svaf ég í alvöru
svona lengi?”
Madge leit á hana ísmeygilega.
„Okkar á milli sagt, góða min, þá lét
læknirinn þig fá svolítið sem tryggði
góðan svefn.”
„Nick!” Hjarta Barböru tók kipp.
„Hvernig llður honum?”
„Læknirinn er nýfarinn héðan og
hann segir að Nick nái sér fullkomlega.
Hann er mjög veikburða, stirður og sár.
En ég þekki manninn. Seigur eins og
nashyrningur.” Hún brosti. „Og alveg
eins þrjóskur.”
Barbara drakk ávaxtasafann í flýti og
saup á teinu. Hún varð óróleg þegar hún
minntist þess að Nick bjó hérna og að
hann og Madge ...
„Mér þætti vænt um að fá að hitta
hann,” vogaði hún sér að segja. „Það er
að segja ef það kemur sér ekki illa.”
Madge tók vindlinga og kveikjara upp
úr vasa sínum. Hún kveikti í tveim
vindlingum og rétti Barböru annan.
„Þú getur hitt Nick, Barbara, um leið
og hann er orðinn sómasamlegur í útliti.
Ég fæ Jimmy Nadolig til þess að raka
hann. Ég er viss um að Nick vill ekki að
þú sjáir hann með tveggja daga skegg.”
Barbara lauk við teið sitt. Einkenni-
legt, hún hafði séð hann eins ótótlegan
og hann gat orðið og svo öfugt. Ekki alls
fyrir löngu hefði henni verið illa við það.
Hún brosti ánægjulega.
Hún leit upp og sá að Madge horfði á
hana ákveðin.
„Ég skal koma beint að efninu,” sagði
Madge hægt. „Nick talaði mikið um þig
í gærkvöldi áður en hann fór að sofa.
Þið þurftuð að þola mikið saman. Þú
hefur staðið í ströngu. En ég öfunda
Þig.”
„öfundar?” Ringluð horfði Barbara á
Madge opna skúffur og taka upp föt.
Yfir öxl sér sagði hún hreinskilnis-
lega: „Þið voruð bæði nálægt því að
deyja. Samt voruð þið alltaf í seilingar-
fjarlægð hvort frá öðru. Það er sérstakt.
Þess vegna öfunda ég þig núna.”
Hún sneri sér nú að Barböru með
hendur á mjöðmum. Hár hennar var
upplitað af sólskini og það sást vel hve
húð hennar var brún í samanburði við
hvitan kjólinn. Fætur hennar voru
brúnir og vel skapaðir. Fullþroskuð og
heillandi kona, hugsaði Barbara og sá nú
hvers vegna Nick hélt svo mikið upp á
hana.
Með öðrum raddblæ hélt Madge
áfram: „Ég skil að hvaða eiginmaður
sem væri myndi beita öllum ráðum til
þess að koma þér á öruggan stað, Bar-
bara. En þú ert heppin að það var Nick
Dexter sem var falið starfið.”
Hjarta Barböru sló hraðar. Hafði
Madge getið sér til um það sem hún
hafði sjálf verið að hugsa um, hugsaði
hún. Tími reikningsskilanna var kom-
inn. Hún skalf.
Madge kramdi vindlinginn í ösku-
bakkanum og bandaði hendinni í átt að
fataúrvalinu sem hún hafði lagt á stól-
bakið.
„Það ætti að vera eitthvað sem passar
þarna. Komdu niður þegar þú ert tilbú-
in. Ég verð að fara og leysa Jimmy af.
Hún afsakaði sig og fór aftur niður í
vínstofuna þar sem glymskrattinn var I
fullum gangi.
11
InterRent
ÆTLIÐ ÞÉR I FERÐALAG ERLENDIS?
VÉR PÖNTUM BÍLINN FYRIR YÐUR,
HVAR SEM ER í HEIMINUM!
BÍLALEIGA AKUREYRAR
Reykjavík: Skeifan 9, Tel. 91—86915.
Akureyri: Tryggvabraut 14, Tel. 21715.
Maðurinn minn heldur að rauða spjaldið leysi allan vanda.
Barbara stóð upp og skoðaði fötin.
Hún valdi sér kjól með hnýttu belti.
Þegar hún hafði farið í steypibað og
klætt sig stansaði hún augnablik fyrir
utan svefnherbergi Nicks. Hún heyrði
djúpa rödd Jimmy Nadoligs en ekki rödd
Nicks.
Hún stóðst freistinguna að banka og
fór niður. Án Nicks fannst henni hún
vera villt.
Madge kinkaði kolli til hennar þegar
hún gekk inn í vínstofuna.
„Nick hlakkar til að hitta þig,” sagði
hún hljóðlega.
Á sama andartaki dró Jimmy dyra-
tjöldin til hliðar og gaf henni merki.
„Hr. Dexter er orðinn mannlegur
aftur,” sagði hann kurteislega. „Hann
segir að þér sé óhætt að fara beint upp.”
Hún leit á hann og hjartað barðist i
brjósti hennar.
„Þakka þér fyrir, Jimmy!” hvíslaði
hún.
Á leiðinni upp fann hún til dapur-
leika. Það voru svo margir trúir Nick.
Henni fannst hún vera boðflenna sem
træði sér upp á vini Nicks og misnotaði
sér góðvild þeirra. Hún fann að Madge
hafði viljað að hún kæmi inn í vínstof-
una til þess að hún sæi heim hennar —
heim Nicks.
Hún hægði andardráttinn áður en
hún barði á dyr Nicks. Það varð
stundarþögn áður en hún heyrði rödd
Nicks.
„Farðu!” sagði hann. „Nema þú sért
falleg. Gáfuð. Skemmtileg.”
Hún kíkti varlega inn og var undrandi
á að sjá hann sitja i tágastól við glugg-
ann. Hann var í bláum buxum og svört-
um sandölum. Hann var nakinn fyrir
ofan mitti og hvítur fatlinn stakk í stúf
við brúna húðina og dökku bringuhárin.
„Jæja,” sagði hann hvetjandi og
glotti.
Hún gekk feimnislega fram. „Ég er
ekki viss um að ég falli nokkurs staðar
inn í þessa lýsingu, Nick.”
„Þú nægir.” Hann brosti og benti
henni að setjast i eina auða stólinn inni i
herberginu. Hann hafði verið dreginn út
að glugganum að hlið hans.
Þó hann væri enn fölur og kinnfiska-
soginn var hann nú líkari sjálfum sér.
„Einn særður hermaður,” sagði hún.
„Og einn miskunnsamur engill,” sagði
hann.
Þau hlógu, en hún fann að hann var
einnig taugaóstyrkur. Samræðurnar
voru slitróttar, hvorugt þeirra minntist á
nýafstaðna reynslu þeirra.
Síðan herti Nick sig upp og spurði:
„Þú ferð þá að hitta manninn þinn
núna, Barbara?”
Hún horfði á hendur sinar og fitlaði
óstyrk við beltið á kjólnum.
„Ég vildi tala við þig um það, Nick.”
„Haltu áfram.”
Hún kyngdi munnvatni. „Viltu koma
með mér, Nick? Gerðu það!”
Hann horfði fast og lengi í augu
40 Vikan 33. tbl.