Vikan - 16.08.1979, Blaðsíða 41

hennar. „Það var með í samningnum að
ég ætti að skila þér persónulega til við-
skiptavinar míns.”
Hún hrökk við.
„En,” hélt hann áfram í mildari tón,
„ég hætti að hugsa um þig sem við-
skiptavin nokkur hundruð kílómetrum
fyrir handan.” Hann benti út um glugg-
ann.
Kinnar hennar urðu rjóðar af ánægju.
En hún treysti sér ekki til að tala.
Hann stóð upp. „Auðvitað kem ég
með þér, ástin mín.”
„En, Nick! Ég átti ekki við núna.”
Hann dró hana að sér með heilbrigða
handleggnum og kyssti hana á kinnina.
„Hjálpaðu mér nú að komast í skyrt-
una.”
Hann hafði aðeins kysst hana laust,
en jafnvel brennimerking hefði ekki
skilið eftir eins óafmáanlegt merki á and-
liti hennar. Hún tók hreina, hvíta skyrtu
upp af rúminu. Hún hjálpaði honum að
komast úr fatlanum og i hann aftur
þegar hann var kominn í skyrtuna.
„Nick,” byrjaði hún, „við getum
beðið...”
„Nei!” svaraði hann hvasst. „Við
getum ekki beðið. Ég þarf að segja örfá
orð við — vinnuveitanda minn!” Hann
gretti sig við síðustu orðin.
„Þar að auki,” hann var ógnandi
núna, „þá hætti ég ekki á að missa af
honum.”
Hún hnyklaði brýrnar, náöi í bláa
jakkann hans og lagði hann yfir axlir
hans.,
„Hvað er að?” spurði hann þegar hún
starði á hann. Hún var að hugsa um að
hvaða kona sem væri gæti verið stolt af
að láta sjá sig i fylgd með honum.
„Ekkert,” svaraði hún. „Getur þú
beðið eftir mér? Aðeins nokkrar mínút-
ur?”
Hún flýtti sér aftur inn í herbergi
Madge og reif sig úr kjólnum. Síðan
flýtti hún sér í fallega silkikjólinn, sem
Lilli Selkirk hafði komið undan fyrir
hana, og skoðaði sig í spegli Madges.
Kjóllinn féll þétt að líkama hennar,
ermalaus og baklaus. Hún gerði það sem
hún gat fyrir hárið á sér, tók upp gift-
mgarhringinn, sem maður hennar hafði
látið Nick fá sem sannindamerki, og fór
aftur til Nicks. Núna loksins fannst
henni hún hæfa honum.
Nick stóð í miðju herbergi sínu og gaf
frá sér lágt en langt aðdáunarblístur.
„Frú Farson! Þér eruð stórkostlegar.
Eiginmaður yðar má vera stoltur af
yður.”
„Þetta er ekki gert til þess að gleðja
manninn minn,” sagði hún hnyttilega.
Hann kyssti hana aftur og hún tók
utan um hann.
„Nick, kannski ég ætti að fara til
hótelsins ein míns liðs ...”
Nick hristi höfuðið. „Þú losnar ekki
svo auðveldlega við mig.” Þau leiddust
niður.
-limmy ók þeim til Hótel Afrique og
beið fyrir utan meðan þau gengu upp
þrepin og inn i anddyrið. Við afgreiðslu-
borðið fengu þau þær upplýsingar að
Nigel Farson væri enn skráður þar. Þau
myndu líklega finna hann i vínstofunni.
Barbara herti sig upp áður en hún
gekk inn í vínstofuna. Þar var hljóðlátt,
öðruvísi en þar sem loftræstikerfið var.
Það voru fáir í salnum og Nigel Farson
sat í fjarlægasta horninu og reykti smá-
vindil. Hann var ekki einn.
Nick tók í olnboga Barböru og þau
gengu hljóðlaust yfir teppið.
Nick þurfti ekki að spyrja hver hún
væri þessi heillandi dökkhærða stúlka
sem sat þétt upp að Nigel Farson. Hún
var auösjáanlega frilla hans.
Þau litu bæði skyndilega upp, Nigel
Farson fölnaði af undrun, en síðan af
hræðslu.
Það mátti heyra áreynsluna i rödd
hans þegar hann tók til máls.
„Barbie?” Hann stóð hægt upp, augu
hans beindust óstyrk að Nick og stað-
næmdust andartak á fatlanum en beind-
ust síðan að konu hans.
Kuldinn í rödd Barböru, þegar hún
tók til máls, var í samræmi við hörkuna í
augum hennar.
„Halló, Nigel!” Hún leit á konuna.
Jill Sanderson stóð upp.
Framhald í næsta blaði.
33. tbl. Vlkan 41