Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 2

35. tbl. 41. árg. 30. ágúst 1979.
Verð kr. 850.
GREINAROG VIÐTOL:
6 Kynlíf og getnaðarvarnir — grcin
Guðfinnu Eydal um hornin og
okkur.
8 „Þrýsting tek cg ekki nærri mér,”
segir Kjartan Jðhannsson sjávar-
útvegsráðherra i viötali við Vik-
una.
12 I skuggahvcrfí hafnarborgarinnar
— Jðnas Kristjánsson á ferð í
Grikklandi.
20 „Astin spyr ekki að aldri,” scgir
Björg Guðmundsdðttir.Nýr greina-
flokkur undir heitinu Gluggað í
gömul hlðð.
22 Samtöl út I bláinn — rætt
við fclaga í FR.
28 Hávaðarok og 30 stiga hiti —
scndibréffrá Isleudingum í Norður-
Karðlinu.
36 Nágranninn á neðri hæðinni selur
húsgögn — rætt við Oskar
Ifallgrimsson kaupmann i Dúnu.
SOGIIR:
2 Islcnsk sinásaga: Riddari götunnar
eftir Kormák.
14 Leyndardðmar gamla klaustursins
— framhaldssagan eftir Rhonu
Uren, 5. hluti.
24 Mig dreymdi um Jeannie —
smásaga cftir Elizabeth Pet-
35 Wilh Breinholts: Það sem allar
ungar konur ættu að vita.
44 Hvers vegna morð? Ný framhalds-
saga eftii Margaret Yorke, I. hluti.
50 Ævar R. Kvaran: llann sér fram í
tímann...
YMISLEGT:
4 Vikan kynnir: Kjðlar fyrir haust-
brúði.
31 Rabhað við söngkonuna Ellen
Kristjánsdðttir og i opnu hlaðsins
er stðrt veggspjald af henni.
38 Poppkorn
40 Vikan og Neytendasamtökin: Að
endurnýja horðstofuhorð og fjðra
stóla.
52 Eldhús Vikunnar og Klúbbur
matreiðslumeistara: Eggjakaka
a’la provcncalc.
VIKAN. Úigefandi: Hilmir hf. Rilstjóri: Helgi
Pélursson. Blaðamenn: Borghildur Anna Jóns
dóttir. Eirikur Jónsson. Hrafnhildur Sveinsdóttir.
Jóhanna Þráinsdóttir. Útlitsteiknari: Þorbergur
Kristinsson. Ljósmyndari: Jim Smart. Auglýsinga
stjóri: Ingvar Sveinsson. Ritstjórn i Siðumúla 12,
auglýsingar, afgreiðsla og dreifing i Þvcrholti 11, simi
27022. Pósthólf 533. Verð i lausasölu 850 kr.
Áskriftarverð kr. 3000 pr. mánuð, kr. 9000 fyrir 13
tölublöð ársfjórðungslega. cða kr. 18.000 fyrir 26 blöð
hálfsárslega. Áskriftarverð greiðist fyrirfram, gjald
dagar: Nóvember, fcbrúar, mai og ágúst. Áskrift i
Reykjavik og Kópavogi greiðist mánaðarlega.
Um málcfni neytcnda cr fjallað i samráði við
Neytendasamtökin.
Já, það er ég, maðurinn
á stóra ameríska bílnum,
og ég geröi þaö og myndi
gera þaö aftur ef ég þyrfti.
Þeir voru að hlæja að mér,
helvítin.
Fyrir rúmu ári fékk ég
bílinn. Eiginlega ætlaði ég
nú að reyna að fá mér
íbúð, það er svo óskaplega
þreytandi að vera alltaf að
flytja. Stundum er maður
heppinn og getur verið
mörg ár á sama stað, fyrir
litla leigu, en yfirleitt
hrekst maður stað úr stað
og borgar okurleigu. Sér-
staklega er þetta orðið
slœmt núna. Ég veit satt að
segja ekki hvernig þetta
endar, en það skiptir mig
nú kannski ekki svo miklu
lengur, með frítt fæði og
húsnæði það sem eftir er
œvinnar. Kellingin varð
vitlaus og ætlar ekki að
tala við mig aftur og strák-
urinn er að hugsa um að
flytja til Svíþjóðar. Það er
að segja ef ég get slegið út
fyrir fargjaldinu. Það ættu
að vera einhver ráð með
það. Hann er svo sniðugur
alltaf strákurinn. Hann
segir að það sé sko ekkert
að gera hér á þessu guðs-
volaða landi lengur, ömur-
legt kaup, ferlegt veður,
eða var það kannski öfugt,
ég veit það ekki, minnið er
farið að gefa sig.
Það var hann sem sagði
mér að það vœri miklu
sniðugra að kaupa góðan
amerískan bíl. „Hvað er
þetta maður, þú hefur
aldrei átt almennilegan bíl,
og núna loksins þegar þú
álpast til að taka þetta líf-
eyrissjóðslán, þá ætlarðu
að fara að spandera því í
einhverja asnalega íbúð, í
kjallara líka, ég held þú
sért vitlaus maður. Það ber
enginn virðingu fyrir
manni sem býr í kjallara,
1
en það bera sko allir virð-
ingu fyrir manni sem á
svona kagga. ” Ég varð að
játa að þetta var glœsilegur
bíU, 8 sílítra og hvað eina,
það er líklega með spar-
neytnari bifreiðum, að
eyða bara 8 lítrum í sífellu,
líklegast annaðhvort á 100
karlmaður. Hann lítur
varla á veginn, keyrir hratt
og örugglega og kemur
varla við stýrið, og samt
leikur hann sér að því að
taka kröppustu beygjur á
100, rétt með því að hreyfa
litla putta. „Páverstýri
sko," segir hann eins og
svona flott tæki. Var hálf
hræddur alltaf, ég var rétt
að komast upp á lag með
að stýra með litla putta
þegar þeir fóru að hlæja að
mér, helvítin. „Pabbi, þú
rígheldur í stýrið, maður,
hvað heldurðu eiginlega að
þetta sé, maður, þríhjól
RIDDA
GOT
eða 1000 kílómetra fresti.
Ekki amalegt í orkukrepp-
unni, og svo eru þeir að
segja að amerískir bílar eyði
miklu. Eins og bensínið er
líka orðið dýrt, ekki veit ég
hvernig ég hefðifarið að á
eyðslufrekari bíl. En nú
þarf ég ekki að hafa
áhyggjur af því lengur.
Verst að bíllinn skyldi
skemmast líka. Strákurinn
hefði getað notað hann.
En það er sjálfsagt nóg af
góðum bílum í Svíþjóð.
Hann kann sko að um-
gangast þessa höfðingja.
Það er alveg stórkostlegt
að sjá hvað hann verður
valdsmannlegur þegar
hann er sestur undir stýri.
Sonur minn! Það er sko
ekkert sé sjálfsagðara.
„Gæjarnir verða grœnir
þegar þeir sjá mann á
þessu tæki maður. ” Það er
ekkert sem jafnast á við
gott samband við börnin.
Maður verður að skilja það
mál sem þau tala, a.m.k.
sonur manns. Stelpan hefur
alltaf verið hálfgerð rola,
með þessu Ananda-Baháí
fólki, eða hvað það heitir.
Vill helst ekki keyra bíl og
er að druslast um á gamla
reiðhjólinu mínu. Að mað-
ur hafi nokkurn tíma látið
sjá sig á þessari druslu.
Ekki skil ég það. En samt
held ég nú að ég hefði bara
átt að láta strákinn hafa
bílinn alveg, ég er orðinn
of gamall til að keyra
svona á 20, þá er bara hleg-
ið að þér. ” Það var alveg
rétt hjá honum. Aldrei var
hlegið að mér á gamla bíln-
um, þó ég færi hœgt. Það
var í mesta lagi fautað á
mann, en það var líka gert
þegar ég var á hjólinu, hel-
vítis hjólið, ekkert skil ég
nú í stelpunni að hanga á
þessari druslu. En hún er
nú líka bara kvenmaður,
og þær eru svo veikgeðja.
Hún ætlar að verða alveg
eins og kellingin. Hvað
hún gat þusað þegar ég
hœtti við að kaupa þessa
kjallaraholu. Eins og það
væri nú eftirsóknarvert.
En hún þusaði og þrasaði
um öryggi og að við
værum nú búin að vera
gift í 22 ár og hefðum futt
18 sinnum á þeim tíma.
Mér er svo sem sama, hún
er sko ekkert of góð til að
pakka niður af og til.
„Kona, ” sagði ég, „það ber
enginn virðingu fyrir
manni sem býr í kjallara,
en maður sem ekur á öðr-
um eins bíl og þessum,
hann þarf sko ekki að biðja
neinn afsökunar á sér. ” Þá
fór hún að vola, en maður
verður nú að sýna hver er
húsbóndinn á heimilinu aj
og til. Sýna kellingunni
hvar Pétur keypti ölið.
Fyndið að þessi sem
keypti ölið skuli einmitt
heita sama nafni og ég. Já,
hann er svo vel að sér í
fornbókmenntunum hann
Davíð, sem vinnur með
mér. Hann var nú reglu-
lega alminlegur að koma
að heimsækja mig í gær.
Eg hélt ekki að hann hefði
neinn áhuga á svona
ómenntuðum manni eins
og mér. Hann er nú vanur
að segja það, strákurinn
minn, að þeir séu ekkert
nema falsið þessir mennta-
menn, svo það er nú best
að segja honum sem
minnst af því að Davíð
haf komið. Honum hefur
alltaf verið í nöp við hann
Davíð, það er áreiðanlega
af því hann er svona falsk-
ur. En þegar strákurinn fer
til Svíþjóðar, þá er nú samt
skárra að fá falskan
menntamann í heimsókn
heldur en engan. Og svo
hefur strákurinn nú ekki
svo mikinn tíma til að
heimsœkja mann, þegar
hann þarf að arransera
svona miklu fyrir Svíþjóð-
arferðina. „Maður þarf að
redda svo miklu, pabbi
minn, víxlum og alls konar
brasi, skilurðu.” Eg er nú
ekki of góður að reyna að
hjálpa drengnum, sem allt-
af hefur reynst mér svo
vel. Bara að kellingin fari
nú ekki að heimta eitt-
hvað. Hún er líka vön að
segja að það sé nú réttlátt
að stelpan fái eitthvað líka.
Hvað ætti hún svo sem að
þurfa? Hún getur nú bara
gift sig, og þá hefur hún
fyrirvinnu. Allar almin-
legar stúlkur eru giftar á
hennar aldri. En hún geng-
ur nú kannski ekki út,
svona undarlega klædd
eins og hún er. Aðsjá hana
þegar hún kom til min í
dag, í þessum dulum.
Hvers vegna ætli hún haf
nú verið að koma til mín?
Ætli hún ætli nú að fara
að hafa peningana út úr
mér sem ég ætla að styrkja
strákinn með til utanferð-
arinnar. Það kæmi mér
ekki á óvart, þetta unga
fólk er alltaf síbetlandi.
Eitthvað annað en strákur-
inn, „það er allt á hreinu
hjá mér pabbi, ” segir hann
alltaf, „alveg klín og ekk-
ert nema að skrifa undir,
engin munnleg samkomu-
lög. ” Já, hann kann sko að
koma fyrir sig orðinu
strákurinn.
Æi, já, það verður
kannski ekki gaman að
hanga hér það sem eftir er
ævinnar. Maður er nú
búinn að þrauka hér árið,
og mér er nú sagt að það
komi til frádráttar. En
hvað gagnar það þegar
maður á að sitja inni ævi-
langt?
En ég myndi gera það
aftur efþeir færu að hlæja
að mér aftur, helvíts
svínin, ég er feginn að
hjóladruslurnar þeirra fóru
líka. Þetta voru nú reyndar
mótorhjól, og maður hefði
nú ekki trúað svona á
menn, sem hafa þó vit á
því að vera á svoleiðis
hjólum, fyrst þeir geta ekki
verið á bíl eins og alminleg-
ir menn. Og ég sem var
einmitt að ná valdi á þessu
töfratæki. Ef ég hefði haft
svo sem mánuð í viðbót, þá
hefðu þeir sko ekki þurft
að hlæja að mér, helvítin.
Og það var nú ekkert slor
að sjá hvernig ég klessti þá
upp við vegginn í annað
sinn. Þá var sko leiknin
farin að segja til sín.
Strákurinn hefði orðið
stoltur af föður sínum.
Synd að hann skyldi ekki
hafa verið með mér þarna.
Og svo fékk ég ekki einu
sinni að segja alminlega frá
þessu í réttarsalnum. Og
það er nú ekki hægt að
tefja strákinn með óþarfa
kjaftæði, þessi skipti sem
hann kemst til mín. Mað-
ur hefur nú alltaf alvarlegri
málum að sinna þá. En ég
held svei mér þá að mér
hafi aldrei tekist eins vel
upp og þegar ég klessti þá
upp við vegginn í annað
sinn. Bakkaði lipurlega af
gangstéttinni, og beið
andartaksstund, svona til
að auka spennuna, held ég
að hann myndi segja, eða
kannski myndi hann orða
það miklu betur, á fagmáli.
Og svo, á engum tíma upp
í, já ég gleymdi nú alveg
að líta á hraðamœlinn, en
hann er alveg eldsnöggur
upp hundraðið, þessi bíll.
Og svo, alveg undurfjótt,
og bara með litla putta, gat
ég sveigt einmitt beint á
þann, sem var með lífs-
marki. Og bakkaði svo í
snatri frá, og aftur á, en þá
tókst ekki eins vel til og
brettið fór alveg. En ég er
viss um að það hefðu ekki
margir leikið það eftir. Já,
þeir ættu að lœra af þessu
að það borgar sig ekki að
hlœja að mér, helvítin.
Kormákur
35. tbl. Víkan 3
2 Vikan 35. tbl.