Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 14

Eftir mikl-
ar bollaleggingar ákváöu þau loksins að
velja kóngabláan flauellskjól með ein-
földu hálsmáli og útsaumuðum rauðum
rósum i mittinu. Hár mitt, sem nú hafði
síkkað töluvert, var sett upp eins og frú
Buller-Hunter vildi hafa það. Ég átti að
sitja á litlum gylltum stól með opna bók í
kjöltu mér. Tónlistarherbergið varð fyrir
valinu, því að þar var birtan best. Fyrst
sat frú Buller-Hunter með okkur en hún
varð fljótlega leið á því og sólskinið lokk-
aði hana út i garðinn. Þaðan gat hún
litið inn við og við til að fylgjast með
árangrinum og til að ekki væri hægt að
halda því fram að hún vanrækti starf
sitt.
„Ég er mjög glaður yfir að hafa fengið
tækifæri til að mála þig fröken Payne
því að ég er að reyna að vinna mér nafn.
Andlitsmyndir eru að vísu ekki mitt upp-
áhaldsviðfangsefni, ég vil helst vera
frjálsari í vali minu eins og þegar ég mál-
aði þig við ströndina. Ég vil að eitthvað
leynist i myndum minum,” sagði Vaug-
han.
„Hvers vegna fórstu frá Cornwall hr.
Mowbray? Það ætti að vera óskastaður
hvers málara?”
„Satt er það og landslagið er einstak-
lega fagurt. En íbúarnir eru ekki alltaf
jafn aðlaðandi. Jafnvel lítilsigldur málari
hefur sitt stolt og aðstæðurnar voru slík-
ar að mig langaði til að hrista ryk staðar-
ins af fótum mér."
Ég Ieit niður og skammaðist min. Það
voru kaldhæðnisleg örlög að við
skyldum bæði flýja Cornwall til að
komast hvort frá öðru og hittast aftur á
þessum stað. Hann virtist vorkenna mér
vegna skammar minnar því hann sagði
blíðlega: „En flutningurinn varð mér til
góðs. Lundúnir eru miðstöð listanna í
dag og þar er fólkið sem getur gert lista-
manninn þekktan. Sem listamaður hlýt
ég að fyrirlita slíkt en sem maður vil ég
verða frægur og rikur. Ég hef verið fá-
tækur of lengi. Þegar ég á næga peninga
mun ég aðeins mála það sem ég vel sjálf-
ur. Þangað til..Hann yppti öxlum.
Hann var seinvirkur málari, en ég
hafði gaman af þeim tima sem ég sat
fyrir hjá honum. Á morgnana var ég i
kennslu hjá frú Buller-Hunter og
stundum fórum við í stuttar gönguferðir
um garðana. Á kvöldin komu oft gestir
og þá var leikin tónlist og spilað á spil.
Stundum ræddum við svo saman eða
lásum bækur. Tíminn leið því ákaflega
þægilega.
Einu sinni eftir hádegi þegar ég kom
inn í tónlistarherbergið til að sitja fyrir
sá ég að Vaughan var kominn og fyrir
framan hann var stafli af málverkum.
Hann leit upp til að heilsa mér og úr
augum hans skein mikil gleði og áhugi.
„Cunningham lávarður hefur verið
svo vinsamlegur að biðja mig að lagfæra
þessi málverk, en sum þeirra eru illa
farin," sagði hann.
Þetta voru málverk af körlum og
konum ásamt fjölskyldum þeirra. Ætt-