Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 15

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 5. hluti
leyndarilómar
gamla klaustursins
Þýö: Steinunn Helgadóttír
Hann lagði kjólinn minn í fellingar eins og
hann var í á málverkinu. Því næst lagði
hann hendurnar á sinn hvorn vanga minn
og setti höfuð mitt í réttu stellingarnar. Ef
hann hefði snert mig þannig í Cornwall
hefði ég fengið hjartslátt af ánægju og
gleði og álitið, að hann hlyti að bera ein-
hverjar tilfinningar til mín . . .
feður James frænda, fyrrverandi eigend-
ur að Cunninghamklaustrinu en nú að-
eins málning á striga. Enginn mundi
lengur eftir (teim sjálfum. Ég fann til
dapurleika vegna þess að við skyldum f
aðeins vera til i eitt lítið augnablik og
síðan hverfa. Eitthvað sem virtist skipta
miklu máli i augnablikinu myndi
vera einskis virði eftir einhvern tima.
Vaughan starði fullur áhuga og undrun-
aráeinamyndina.
„Hvernig ætli hún hafi farið svona
illa?” spurði hann sjálfan sig upphátt.
Eftir að hafa skoðað hana betur rétti
hann mér myndina. „Sérðu þessa rifu í
striganum? Það lítur næstum því út fyrir
að þetta hafi verið gert viljandi. Hinar
myndirnar eru orðnar daufleitar eða
kannski hafa þær fengið rakabletti. En
þessi er í fullkomnu lagi að undanskil-
inni rifunni.”
Ég leit yfir öxl hans á myndina og um
leið rifjaðist eitthvað upp fyrir mér en
hvarf strax aftur.
„Mér finnst ég þekkja þetta fólk hr.
Mowbray. Hver eru þau?”
Maðurinn á myndinni var myndar-
legur með dökkt, liðað hár og barta.
Munnur hans var beinn, og einnig nefið.
En það sem mest bar á voru augun sem
voru Ijósblá með einkennilega smáum
augasteinum. Þau liktust augum James
frænda en annars líktust þeir alls ekki
hvor öðrum. Kona mannsins sat við hlið
hans og víð silkipilsin lágu í fellingum
allt í kringum hana. Hár hennar var Ijóst
og þykkt og hún bar stóra nælu i háls-
málinu. Lítill drengur i sjóliðafötum
hallaði sér að henni en rifan i striganum
lá beint yfir andlit hans svo að það var
ekki hægt að greina hvernig hann leit út.
Vaughan sneri myndinni við og þar
stóð: Charles, Jane og Ross.
„Já, en þetta hljóta að vera Charles
frændi og fjölskylda hans, þau sem
drukknuðu. En ég hef séð þau einhvers
staðar áður, það er ég viss um,” sagði ég
spennt.
Vaughan var áhugalítill. „Þú hefur
áreiðanlega séð myndir af þeim áður.”
Þótt ég rannsakaði hug minn gat ég
ekki imyndað mér hvar ég hefði átt að
sjá myndir af þeim. „Skilurðu, þau eru
ekkert skyld mér. Viola frænka er systir
mömmu og það eru einu tengsl min við
þau,” sagði ég.
Vaughan lagði málverkin til hliðar.
„Ég má ekki eyða meiri tíma í þetta.
þetta eyðir tíma þinum. Ef þú vildir vera
svo væn að setjast aftur í sömu stelling-
arnar svo að ég geti haldið áfram að
mála þig. Ég virðist þó ekki ætla að geta
málað þig jafnfallega og þú ert i raun og
veru.”
Hann lagði kjólinn minn í fellingar,
eins og hann var í á málverkinu. Þvi
næst lagði hann hendurnar á sinn hvorn
vanga minn og setti höfuð mitt í réttu
stellingarnar. Ef hann hefði snert mig
þannig í Cornwall hefði ég fengið hjart-
slátt af ánægju og gleði og álitið að hann
hlyti að bera einhverjar tilfinningar til
mín. En ég vissi nú, eftir að hafa setið
hjá honum svo oft og lengi. að listin átti
stærri itök i honum. Hann sá mig sem
fyrirsætu, ekki sem konu, og ef hann
hafði einhverjar tilfinningar i minn garð
þá leyndi hann þeim vel.
Ég skemmti mér engu að siður vel í
návist hans. Ég hafði gaman af að sjá
hann vinna, ganga nokkur skref frá
striganum, stara rannsakandi á mig og
mála síðan með penslinum það sem
hann hafði séð á strigann. En i þetta
sinn gat ég ekki hætt að hugsa um fjöl-
skyldumyndina. Ég reyndi af fremsta
megni að muna hvar ég hefði séð þetta
fólk áður. í hvert skipti sem mér fannst
þetta vera að bera einhvern árangur hjá
mér dansaði minningin liðlega inn í
huga minn þar sem ég gat ekki náð til
hennar. Hvar gat ég hafa séð þetta fólk
áður? Hafði ég séð þau sjálf eða aðeins
mynd af þeim? Þrátt fyrir þessar hugs-
anir minar var ég engu nær þegar fyrir-
setunni lauk.
Frá þvi frú Buller-Hunter, Clive og
Vaughan komu til klaustursins var allt
miklu liflegra. Frú Buller-Hunter var
orðin svo stór hluti af heimilislífinu að
mér varð oft hugsað til þess hvernig allt
hefði eiginlega verið áður en hún kom.
Hún var fyrirmyndar húsmóðir,
skemmtileg samræðumanneskja og það
hefði mátt fyrirgefa gestunum ef þeir
hefðu dregið þá ályktun að hún væri
húsfreyjan á staðnum. Vesalings frændi
minn hlaut að vera þakklátur vegna
nærveru hennar, maður í hans stöðu átti
að hafa eiginkonu við hlið sér þegar
hann tók á móti gestum. Viola frænka
virtist eingöngu lifa i sinum eigin heimi
án þess að vita hver kom eða fór eða
hvað gerðist undir þaki hennar. Hún fór
aldrei út úr herbergi sinu, tók ekki á
móti gestum og sú eina sem hafði ein-
hver samskipti við hana, Denning hjúkr-
unarkona. hlaut að lifa alveg einstaklega
leiðinlegu lífi. Ég var farin að hafa
áhyggjur af að mamma gæti einhvem
veginn lesið á milli línanna i bréfum
minum að ekki væri allt sem skyldi með
systur hennar svo að ég var farin að
skrifa um hana í hvert skipti sem ég
skrifaði um frænda minn. Mér til mikill-
ar undrunar og vonbrigða komst ég að
því að Jenny var ákaflega löt að skrifa.
Ég bjóst við að hún hefði erft þennan
galla frá mömmu. Ég reyndi að gera
bréfin min eins spennandi og ég gat en
fannst þó ég hafa heldur lítið að skrifa
um. Þegar ég sagði henni frá Vaughan
og þeim leik örlaganna að láta okkur
hittast hér svaraði hún mér aðeins með
einni setningu, að henni væri þetta
óskiljanlegt. Þrátt fyrir góðan vilja minn
og loforð skrifaði ég því mjög fá og stutt
bréf og ákvað að geyma fréttirnar, ef
þær yrðu einhverjar, þar til við yrðum
aftursaman.
Ég hafði mikinn áhuga á að ræða um
fólkið á myndinni við James frænda og
notaði tækifærið um leið og það gafst
við kvöldverðarborðið.
„Frændi," sagði ég ánægð, „ég upp-
götvaði svolítið spennandi í dag. Hr.
Mowbray var að skoða málverkin sem
hann á að gera við og við fundum mynd
af Charles frænda og fjölskyldu hans.
Það hafði verið rifið í léreftið beint yfir
andlit drengsins en samt sá ég að ég
hefði séð þessa fjölskyldu áður."
Ég varð hálfundrandi þegar ég sá svip-
inn á frænda mínum, munnur hans varð
að beinu striki og augun virtust stara
eitthvað út í bláinn. „Öll Cunningham
fjölskyldan ber sterkan svip. Mér hefur
til dæmis verið sagt að Charles og ég
líktumst hvor öðrum.” Hann sneri sér
aftur að Clive en ég gat ekki látið þar við
sitja.
„Já frændi, ykkur svipar hvor til ann-
ars en það var ekki það sem ég átti við.
Það skaut allt i einu einhverri minningu
35. tbl. Vikan 15