Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 24

Mig
dreymdi
um
Jeannie
eftir Elizabeth Peters
Þýð.: Emi! örn Kristjánsson
Það rigndi daginn sem ég fór tra
Garaton. Það rigndi ennþá tveim árum
síðar þegar ég kom aftur. Vatnahéraðið
er þekkt fyrir rigningar sinar. Mér var
sama. Reyndar var ég feginn. Það sýndi
aðeins að hlutirnir höfðu ekkert breyst
meðan ég hafði verið í burtu. Ég vonaði
að klukkan hefði hætt að ganga í tvö ár
— að allt væri alveg eins og það hafði
alltaf verið.
Á bensínstöðinni fyrir utan bæinn
kinkaði Bill gamli Langley kolli til mín
meðan hann fyllti tankinn.
„Þú hefur komið með regnið með þér,
hr. Parsons,” sagði hann og brosti, rétt
eins og ég hefði verið að koma heiman
frá mér.
Þegar ég stansaði í sælgætisbúðinni til
þess að kaupa konfekt handa móður
minni teygði frú Down sig ósjálfrátt í
piparmyntukassa. Það lék enginn vafi á
því, tíminn hafði svo sannarlega hætt að
líða I tvö ár.
Það hafði verið lagt nýtt slitlag á veg-
inn um dalinn, en ekkert annað hafði
breyst. Áin rann enn og hlykkjaðist eftir
grunnum, grýttum farvegi sínum. Gara-
toníjall gnæfði yfir dalinn, slétt og hvelft
eins og hvalsbak.
Fjöllin risu í fjarska, tind við tind, við
fölleitan himininn.
Það var gott að vera kominn aftur.
Loftið var hreint og ferskt. Ég opnaði
gluggann og dró djúpt að mér andann.
Það var heldur enginn annar bill á
veginum. Eina úfandi veran sem ég ók
fram hjá var hjólreiðamaður sem stóð
við brúna. Hulinn víðri úlpu var hann
að fitla við hjólið sitt og leit varla upp
þegar ég ók fram hjá. Vanalega hefði ég
stansað og boðist til þess að hjálpa, en í
dag. . . í dag gegndi öðru máli. Ég var að
koma heim.
Ég beygði fyrir næsta horn og þarna
voru gömlu húsin tvö, húsið okkar og
hús Fletcherfólksins. Þau stóðu hlið við
hlið í fjallshliðinni. Einföld og vel byggð
norðurlandshús, hvoru um sig skýlt fyrir
vindum með röð af furutrjám. Eini mun-
urinn var nýja læknastofan, sem hafði
verið við húsið okkar.
Ég þrýsti á flautuna og móttöku-
nefndin kom hlaupandi út. Þau hlutu að
hafa beðið klukkutimum saman við
stofugluggann.
Pabbi tók í hönd mína meðjárntaki.
mamma teygði sig upp til þess að faðma
mig um leið og hún hló og grét í senn og
Beattie gamla, sem stóð með hendurnar
undir svuntunni, skein af ánægju þegar
ég kyssti hana á feitar rauðar kinnarnar.
Þetta var sannkölluð heimkoma!
Það var ekki fyrr en búið var að troða
mig út af veislumat — einni hinna frægu
svampterta Beattiear og mörgum lítrum
af sterku tei — að ég tók eftir því að eitt-
hvað vantaði. Það er að segja einhvern
vantaði.
„Hvar er Jeannie?” spurði ég.
Mamma leit á pabba. Pabbi hristi höf-
uðið.
„Hún vissi að þú kæmir hingað um
þetta leyti,” sagði mamma. „Ég sagði
henni það síðast í morgun. Ég veit ekki
hvert hún hefur farið. Hún myndi ekki
vilja missa af þvi að bjóða þig velkom-
inn. Ekki ef hún hefur mátt ráða.
Kannski henni hafi seinkað eitthvað. Þú
veist hvernig Jeannie er.”
Auðvitað vissi ég það. Hafði hún ekki
verið hluti af heimilinu alla tíð síðan
Fletcherfólkið flutti inn í húsið við hlið-
ina? Kolbrjálaður, hirðulaus og þreyt-
andi stelpuhnokki; eða hugmyndaríkur
leikfélagi, allt eftir því hvernig skapið í
mér var þá stundina. Ég var hræðilegur
krakki, en eru það ekki flestir strákar?
Hvar var þá hinn tryggi aðdáandi
minn núna? Hvar var fögnuðurinn
mikli? Hún hafði alltaf hangið í mér. Ég
hafði kallað hana áhangandann. Ég er
enn með ör til þess að sanna það — á
sköflungnum, þar sem hún sparkaði
einu sinni ánægjulega í mig.
Mamma hellti í þriðja tebollann fyrir
mig og skar fyrir mig aðra kökusneið.
„Kannski,” sagði hún, „hafa þeir
aftur þurft á henni að halda í Garaton.
Þú veist, við myndatökuna.”
„Við hvað?”
„Kvikmyndatökuna, Adam. Það er
verið að taka kvikmynd í bænum. Mér
er sagt að það sé sakamálamynd. Hún er
um mann sem ...”
„Vertu ekkert að rekja efnið,
mamma,” greip ég fram í. „Hvað kemur
það Jeannie við?”
Hún leit á mig þjáningarfullu augna-
ráði og andvarpaði.
„Nú, hún er að leika, er það ekki?
Hún fer með hlutverk.”
Það helltist úr bollanum þegar ég fór
að hlæja.
„Jeannie? Að leika? Þú ert að gera að
gamni þínu. Þeir fá aldrei orð út úr
henni. Manstu eftir barnaleikritinu okk-
ar? Ég gleymi því aldrei hvernig hún var
þar. Þvílíkur leikur! Þvílík endaleysa!”
Mamma tók teið af mér og hellti því
sem farið hafði á undirskálina aftur í
bollann.
„Hún þarf ekki að segja neitt, góði
minn. Hún er það sem þeir kalla auka-
leikari. Er það ekki rétt hjá mér? Auka-
leikari?”
„Það er rétt, góða mín,” sagði pabbi.
„Ja, þið segið nokkuð...” Ég hló enn.
„Og hvað láta þeir hana vera? Niður-
bælda sveitastúlku? Nei, ég veit það, loð-
hund frá vatnahéraðinu!”
Þau litu hvort á annað. Ég var
...„„ „„ pau toku þátt í gríninu.
Eða gerðu þau það? Þau virtust full
leyndar.
„Eitthvað svoleiðis býst ég við,” sagði
mamma rólega. „Meiri köku eða te,
vinur?”
Tíu mínútum síðar var ég kominn út
og byrjaður að taka úr bílnum. Ég var
rétt búinn að taka upp tækjatöskuna
mína þegar ég heyrði einkennilegt ískr-
andi hljóð. Ég leit yfir lágan steinvegg-
inn og sá einmana hjólreiðamann
þramma eftir veginum og hann leiddi
hjólið meðsér.
„Viltu hjálp?” kallaði ég. Hafði hann
verið úti i rigningunni allan þennan
tíma, vesalings maðurinn?
Höfuðið seig enn lengra niður í bring-
una og hann bretti kragann á úlpunni
sinni fyrir andlitið. Heyrnarlaus líka,
aumingja maðurinn. Hann hlaut að vera
á leið til einhvers bæjarins ofar í daln-
um. Nú, jæja, ef hann vildi ekki þiggja
neina hjálp..
En þá tók ég eftir svolitlu einkenni-
legu. Hann var berfættur. Hann var líka
sérstaklega óhreinn á fótunum. Nú,
hver er það sem fer að hjóla berfættur?
„Jeannie!” hrópaði ég. „Jeannie,
rauðhausinn þinn? Hvar hefur þú
verið?”
Ég stökk yfir vegginn, tók hana í fang-
ið og hjólið hennar féll í götuna. Þetta
var eins og að faðma að sér sjóblautan
sel. Hún var gegndrepa, rautt hárið var
klesst við andlit hennar og regndropar
perluðu á augnhárunum og köldum,
rauðum nefbroddinum.
„Og hvernig líður áhangandanum
mínum?” spurði ég og kreisti hana svo
það brakaði í olíuúlpunni.
„Halló, Adam,” sagði hún að lokum.
„Velkominn heim.”
„Hvað meinar þú með þessu?” spurði
ég. „Að laumast svona fram hjá húsum?
Ég hugsa að þú hefðir ekki stansað ef ég
hefði ekki gert þér fyrirsát.”
„Ég ætlaði að skreppa heim fyrst.”
Hún roðnaði. Ég var búinn að gleyma
hve það var auðvelt að fá hana til þess
að roðna. „Ég vildi snyrta mig svolítið,
annað var það ekki. Ég vildi ekki koma
inn svona útlítandi.”
Ég hló.
„Ó, Jeannie! Eins og það skipti máli.
Ég hef séð þig í mun verra ástandi en
þetta. Komdu nú. Farðu úr þessu og
fáðu þér tebolla.”
En að lokum fórum við heim til henn-
ar, þar sem ég varð að afþakka annan
tebolla. Ég horfði á Jeannie innbyrða
mikið magn af mat og hjálpaði henni
síðan að gera við hjólið sitt. Þetta var
alveg eins og i gamla daga. Hún hafði
ekki breyst vitund; hún var aðeins
grennri og nokkrum sentimetrum hærri.
Með hreint, regnþvegið andlit og slétt,
ógreitt hárið leit hún enn út eins og
skólastelpan sem ég mundi eftir. Og
samt, hugsaði ég skyndilega, þá hlýtur
hún að vera orðin átján ára núna.
„Þú ætlar að læra að verða dýrahjúkr-
unarkona, er það ekki, Jeannie? Ég hefði
24 Víkan 35. tbl.