Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 35

Nú skal ég segja þér litla en
lærdómsríka sögu um það
hvernig á að skrifa metsöluþók,
bók sem er alveg örugg söluvara.
Eins og þú veist eru til rithöf-
undar sem sitja árum saman i
litla, rakafulla þakherberginu
sinu og skrifa og skrifa meðan
rotturnar leika sér á milli þilja,
jegnið drýpur frá þakglugganum
og ofninn skelfur af kulda.
Snjallar hugmyndir fæðast við
miklar þjáningar, hann bætir
síðu eftir síðu í handritabunk-
ann sem vex og vex meðan höf-
undurinn sveltur og rotturnar
naga ... en loksins ... loksins
er bókin búin og nú hefst hin
langa ganga á milli bókaútgef-
enda, upp stiga og niður stiga
... Nei, takk, þetta er ekkert
fyrir okkur, þetta er ekki það
sem nútíma fólk vill lesa, auðvit-
að er þetta ágætlega skrifað, það
er ekki það ... en við tökum
ekki við fleiri handritum þetta
árið. Loksins kaupir einn útgef-
andinn handritið og gefur
bókina út i 1500 eintökum.
Bókaverslanir selja 10 eintök, af-
ganginn kaupa pappírsverk-
smiðjur fyrir tikall kílóið. Svo
eru auðvitað forréttindahópar
innan rithöfundastéttarinnar,
höfundar sem hafa stjórnmála-
lega séð veðjað á réttan hest.
Þeir fá ríkisstyrk án þess þeir
þurfi endilega að skrifa neitt. Og
svo eru það menningarskríbent-
arnir sem eru til i að skrifa hvað
sem er bara ef þeir koma sjálfum
sér í blöðin. Þeim er nákvæm-
lega sama hvort þessi andlega
framleiðsla þeirra selst eða hvort
nokkur les hana. Loks kemur
svo lítill hópur sem sjaldan er
getið um. Það eru atvinnurithöf-
undarnir sem kunna þá list að
gera hvern einasta staf sem þeir
skrifa að söluvarningi.
Söguhetjan okkar, hann Arne
Mökle, tilheyrði síðasta hópn-
um. Það eina sem hann hugsaði
um þegar hann settist við ritvél-
ina var að hala inn fleiri skild-
inga i bankabókina. Og nú hafði
hann fengið bráðsnjalla hug-
mynd ... eða svo við höldum
okkur við bókmenntalegra mál,
hann hafði fengið innblástur.
Hann settist niður og fór í gegn-
um einar tiu bækur um það efni
sem hann ætlaði að skrifa um og
kippti bestu köflunum út. Síðan
umskrifaði hann þá án þess að
skammast sín minnstu vitund,
Fimm mínútur með '
WILLY BREINHOLST
Það sem allar ungar
konur ættu að vita
fann gott nafn á bókina og flýtti
sér til útgefandans síns.
— Gjörðu svo vel, sagði
hann og fleygði handritinu á
borð bókaútgefandans. — Hér
hefurðu nýja metsölubók.
Otgefandinn leit á nafn bók-
arinnar: „Leiðin til hins full-
komna hjónabands — Það sem
allar ungar konur ættu að vita.”
— Allt í lagi, Mökle, sagði
hann, tók upp símann og pant-
aði pappír í fyrstu útgáfu. —
Við byrjum á því að prenta hana
i 25.000 eintökum. Það eru enn
til þúsundir kvenna sem gjarnan
vilja vita meira um þessa hluti.
— Ætlarðu ekki að lesa hana
fyrst?
— Það skiptir engu. Nafnið
stendur fyrir sínu. Þú getur
fengið milljón fyrirfram.
Þar með var málið afgreitt.
Bókin var prentuð og fyrsta út-
gáfan rann út eins og hinar
frægu, heitu lummur. Auglýs-
ingadeildin sá um að bókin væri
auglýst með nokkrum þaulhugs-
uðum slagorðum:
— Bókin sem engin ung, ný-
gift kona getur lifað án. Viltu
gera hjónaband þitt enn ham-
ingjusamara? Lestu þá Það sem
allar ungar konur ættu að vita.
Ómetanleg ráðgjöf fyrir óreynd-
ar konur.
Önnur útgáfa seldist jafnvel
og sú fyrri. Mökle sótti aðra
milljón til gjaldkerans. Það fór
ekki á milli mála, þetta var met-
sölubók.
— Vel af sér vikið hjá Mökle,
skrifaði gagnrýnandi í Extra-
bladet. — Tvímælalaust lær-
dómsrik bók. Hér er ekkert verið
að skafa utan af hlutunum.
Ungar konur, jafnt giftar sem
ógiftar, fá hér fræðslu um það
efni sem þær yfirleitt vita allt of
litið um.
Átta dögum síðar var önnur
útgáfa líka uppseld. Bókaútgef-
andanum datt í hug að það gæti
verið forvitnilegt að lesa bókina.
Hann var ekki búinn að lesa
margar síður þegar hann stökk á
fætur og lamdi í borðið.
— Fjandinn hafi það, hróp-
aði hann. — Þetta er nú einum
of gróft.
Hann var annars maður sem
var vanur að taka ýmsu án þess
að blikna né blána. Útgefandi
sem sérhæfir sig í útgáfu klám-
bókmennta er ekki lengi að þróa
með sér þann hæfileika. En
auðvitað hefur allt sín takmörk
og nú fannst honum að þeim
væri náð.
Hann kallaði höfund bókar-
innar, Það sem allar ungar
konur ættu að vita, á sinn fund.
Mökle mætti á fundinn með
sakleysissvip og góða samvisku.
— Ég vil taka það fram, sagði
hann áður en útgefandinn
komst að með ásakanir sinar —
að ég hef bara skrifað um það
sem hver kona ætti í raun og
veru að vita ef hún vill auka á
hjónabandssæluna.
Útgefandinn sendi honum
eitrað augnaráð.
— Þú ert búinn að eyðileggja
hinn góða orðstír bókaútgáfunn-
ar minnar, sagði hann. — Þú
getur ekki verið með fullu viti,
maður. Þetta er sko einum of
gróft.
Hann henti bókinni hans
Mökle frá sér og svipur hans
lýsti megnasta viðbjóði.
— Hér mæta minir tryggustu
lesendur í bókabúðirnar og gefa
fimm þúsund kall fyrir bókina,
Það sem allar ungar konur ættu
að vita — leiðin til hins full-
komna hjónabands, í þeirri góðu
trú að þar með fái þeir einhverja
athyglisverða lesningu til að
hugga sig við á löngum, dimm-
um vetrarkvöldum. En hvað fá
þeir svo? Bara ósköp venjulega
... matreiðslubók!
35. tbl. Vikan 35