Vikan - 30.08.1979, Blaðsíða 44

1. kafli.
Frú Maud Wilson beið í fremra svefn-
herbergi hússins númer ellefu við
Chestnut Avenue í Ferringham. Á
skermi sjónvarpsins fyrir framan hana
var auglýsing. Þegar aðaldagskráin
byrjaði myndu útvarpshljómleikarnir,
sem dóttir hennar, Kate, ætlaði að
hlusta á, einnig byrja. Á þvi augnabliki
myndi frú Wilson hringja bjöllu sinni til
þess að biðja um hvítt brauð og smjör í
stað heilhveitibrauðsins á diskinum
hennar: refsingin fyrir það hve bakkinn
hafði verið látinn harkalega niður vegna
þess að Kate vildi ekki missa eina nótu
úr forleiknum.
Þó frú Wilson væri gömul var hún
ekki veik. Hún hafði ákveðið að jafna
sig aldrei á áfallinu sem hún varð fyrir
vegna getnaðar og fæðingar Kate. Þá
var frú Wilson 44 ára og hafði fyrir
löngu gefið upp vonina um annað barn í
stað sonarins sem dáið hafði í bernsku
fimmtán árum áður. Kringlótt andlit og
blíðleg auguLawrence störðu á Kate frá
myndum sem dreifðar voru um húsið;
köld nálægð sem móðir hennar minnti
hana á daglega með orðunum: „ef
aðeins”.
Ef aðeins hann væri á lífi, hugsaði
Kate biturlega þegar hún svaraði kalli
móður sinnar. Hann myndi hafa
sameinað, hélt móðir hennar fram,
fagurt útlit og nákvæmt viðskiptavit,
þær gætu lifað í munaði I stað þess að
þurfa að telja krónurnar. Kate mundi
eftir ánægjunni og þægindunum sem
peningarnir höfðu veitt þeim meðan
faðir hennar lifði, frí á dýrum hótelum,
heimsóknir til London, með leikhús-
ferðum og veitingahúsmáltið á eftir.
Hann lést skyndilega meðan Kate var
enn í skóla og skildi eftir sig vefnaðar-
fyrirtæki sem hafði verið rekið með tapi
í nokkur ár. Þegar séð varð hvernig fjár-
málin stóðu fannst Kate hún hafa verið
svikin, en núna, eftir að hafa búið ein I
meira en tuttugu ár með móður sinni,
skildi hún hvers vegna hann hafði ekki
sagt frá vandræðum sinum.
Forleikurinn að Töfraflautunni hélt
áfram í litlu setustofunni hennar, sem
eitt sinn hafði verið morgunverðar-
herbergið, meðan hún smurði reiðilega
tvær sneiðar af hvitu brauði.
Hún var nýsest niður eftir að hafa
farið með brauðið þegar bjallan hringdi
aftur.
„Augu min eru þreytt í kvöld. Viltu
skýra litina, Kate?” bað frú Wilson
kvartandi röddu.
Kate hreyfði takkana á sjónvarpinu.
„Of bjart,” sagði frú Wilson.
Þegar Kate var loks leyft að fara voru
litirnir alveg eins og þeir höfðu verið
áður.
En á morgun var föstudagur, sér-
stakur föstudagur.
Tvisvar í viku, á miðvikudögum og
föstudögum, kom frú Burke til þess að
þrífa og var allan daginn. Þessa daga
þurfti Kate ekki að flýta sér heim
úr vinnunni til þess að hafa til matinn
fyrir móður sína. Á tveggja til þriggja
mánaða fresti var frú Burke yfir helgi og
Kate fór í burtu.
Hún eyddi þessum helgum með
vinkonu sinni, Betty Davenport, uppi í
sveit. Að minnsta kosti hélt mamma
hennar það.
Um morguninn kvartaði frú Wilson
um höfuðverk og síðan um verk í
siðunni. Hún gerði sér alltaf upp lasleika
þegar Kate var á förum og hélt tauga-
striðinu áfram þar til frú Burke, sem
kom snemma á föstudögum, kom og
sefaði hana. 1 rauninni naut frú Wilson
þess að breyta um félagsskap, það heim-
sóttu hana fáir nú orðið. Þar sem frú
Burke varð ekki fyrir þeim pyntingum
sem frú Wilson beitti dóttur sina, fannst
henni auðvelt að sinna þessu starfi sinu
og skemmti sér ágætlega við að horfa á
litasjónvarpið með henni.
„Kate er við hinn enda símans ef’
þér líður ekki vel og vilt að hún komi
heim,” sagði frú Burke.
„Ég vil alls ekki hafa af þér
skemmtunina, Kate,” stundi frú Wilson
þegar Kate flýtti sér í burtu áður en fleiri
kvartanir kæmu.
Áður hafði hún látið þennan leik
koma sér úr jafnvægi. Þegar hún var
yngri hafði hún stöðugt áhyggjur af
því að móðir hennar yrði alvarlega veik I
fjarveru hennar. Núna viðurkenndi hún
kuldalega með sjálfri sér þá staðreynd að
gamla konan gæti lifað tíu eða fleiri ár í
viðbót á þennan hátt án þess að nokkuð
breyttist nema það að hún sjálf eltist
jafnmikið líka. Hana dreymdi oft um
hvað hún myndi gera þegar hún losnaði.
Húsið myndi seljast á góðu verði þó svo
ekkert hefði verið gert til að gera það
nýtiskulegra. Ferringham, sem einu
sinni hafði verið lítið sveitaþorp, hafði
komið upp léttum iðnaði, og svo lá það
milli tveggja hraðbrauta, á svæði þar
sem stöðug eftirspurn var eftir fast-
eignum og byggingarlóðum. Sem barn
hafði Kate reikað um akrana og skógana
á bak við húsið en nú var það umkringt
nýjum byggingum. Fyrir tíu árum hafði
byggingameistari keypt hluta af garði
Wilsons fólksins, og nú stóðu þrjú hús
þar sem áður hafði verið tennisvöllur og
kjarrgróður. Frú Wilson lét mála húsið
utan fyrir hluta ágóðans, afgangurinn
fór I lífeyri. Allt innanhússviðhald sá
Kate um.
Áður fyrr hafði Kate reynt að fá
móður sina til þess að selja húsið en þá
var frú Wilson vön að spyrja átakanlega:
„Á ég núna að missa heimili mitt, eins
og allt annað?” Hún lét sem hún heyrði
ekki ákafar fortölur Kate um að íbúð
væri ódýrari í rekstri og hægt væri að
halda henni heitri. Seinna, þrátt fyrir
kuldann, óþægindin og kostnaðinn, var
Kate ánægð með húsrýmið sem gat séð
þeim fyrir sitt hvoru yfirráðasvæðinu.
Svæði Kates var eldhúsið, það sem
áður var morgunverðarherbergið og
svefnherbergið hennar: afganginn af
húsinu átti móðir hennar. Frú Wilson
notaði þó sjaldan nú orðið stóru og
súgsömu viðhafnarstofuna, sem aðeins
var hituð meðgaseldi, vegna þess að hún
kom sjaldan niður.
Einhvern daginn myndi Kate fara í
ferðalag. 1 svefnherbergi hennar, stóru
herbergi með háu gamaldags nimi, stórum
mahóníklæðaskáp, snyrtiborði og slitnu
axministerteppi umkringdu gljáandi
viðargólfi, var ein skúffa full af bækling-
um sem auglýstu ferðir til Persíu, Ind-
lands og Japan. Kate safnaði sífellt
nýjum með því að skrifa svarbréf við
blaðaauglýsingum; þar eyddi Kate
klukkutimum saman við að áætla ferðir,
sem hún myndi aldrei fara í.
En stundum tókst henni að sleppa
burtu frá móður sinni.
Það hafði byrjað fyrir sjö árum.
Þangað til hafði Kate i rauninni eytt
einstaka helgum með Betty Davenport.
Hún hafði glatað öllu sambandi við
skólafélagana, þær voru allar giftar eða
komnar langt i burtu. En meðan eigin-
maður Bettyar, Jack, var I flughernum
höfðu þær haldið sambandi og þegar
hann kom aftur og keypti smábýli í
Gloucestershire var það eðlilegt að Betty
byði Kate til sín. Hún var aufúsugestur
sem hjálpaði til þar sem aðstoðar var
mest þörf; úti við í stækkandi matjurtar-
garðinum, i eldhúsinu eða með börnin.
Henni gekk vel að eiga við börn þvi hún
hitti mikið af þeim í starfi sinu.
1 fyrstu skildi hún móður sína eftir
eina yfir nótt. Hún útbjó þá kalda máltíð
fyrir kvöldið og frú Burke kom á daginn.
Móðir hennar leit á sig sem píslarvott
þar sem hún þurfti að bera bakkann úr
búrinu yfir i borðstofuna sem hún vildi
endilega nota, það krafðist svo mikillar
áreynslu að rísa upp úr sófanum sem
hún eyddi mestum tima sínum í. Kate
mundi aldrei eftir móður sinni sem starf-
samri konu, á skemmtiferðum hafði
henni og föður hennar liðið eins og
skólakrökkum, sem voru að skrópa
þegar þau yfirgáfu hljóðlát húsið.
Síðasta árið sem hann lifði hafði hún
farið með honum í fjöldamörg kvöld-
verðarboð, sem hann hafði haldið í
Ferringham’s Royal Hotel, vegna þess
að móðir hennar gat ekki að vildi ekki
skemmta viðskiptavinum hans. Gestirn-
ir höfðu allir verið góðir við Kate og
slegið henni gullhamra. Svo dó hann og
skildi ekki eftir sig neina líftryggingu en
fyrirtæki í skuld.
Kate vildi ekki minnast þess.
„Guði sé lof að faðir minn sá fyrir
mér,” sagði móðir hennar oft.
Frú Wilson hafði svolitlar einkatekjur
fyrir sig. En eiginmaður hennar hafði
verið örlátur meðan hann lifði, svo að
hún hafði ekki eytt miklu af þvi og notað
afganginn til að fjárfesta. Núna, í verð-
bólgunni, dugði það skammt en höfuð-
stóllinn var enn óskertur. Stundum
talaði frú Wilson um að selja allt
saman til þess að auka vaxtatekjurnar,
ef hún myndi gera það væri húsið eitt
eftir fyrir Kate.
Kate var einkaritari, móttökustúlka
og allsherjar reddari fyrir hóp af lækn-
um sem störfuðu saman í bænum. Hún
hafði unnið hjá þeim i fimmtán ár, fyrst
meðan læknastofan var i gömlu húsi við
Hight Street og nú í læknamiðstöð-
inni. Þegar faðir hennar dó var Kate í
Menntaskóla Ferringham og vonaðist til
að komast í háskóla en hún setti sig ekki
upp á móti þeirri ákvörðun móður sinn-
ar að frá þeirri áætlun yrði að hverfa.
Hún gæti ekki látið halda sér uppi
lengur, haföi frú Wilson sagt.
Um nýju framhaldssöguna:
Ungur maður stöðvar bíl sinn til þess að aðstoða tvær konur
við að skipta um hjólbarða á bíl þeirra. Þegar yngri konan
finnst myrt skömmu seinna, hefur hin konan æma ástæðu
til þess að neita að aðstoða lögregluna við að leysa gátuna.
Tvær manneskjur vita, að Kate Wilson hefur farið um
sama veg um svipað leyti og unga konan var myrt og önnur
þeirra er morðinginn. Hann verður að finna hana og þagga
niður í henni, áður en hún getur Ijóstrað því upp hver hann
er. Hann fylgir henni eftir í þorpið þar sem hún býr í stóm
húsi með ráðríkri móður sinni og vinnur sem læknaritari.
Þegar hann rænir henni er líf hennar ekki einungis í
hættu, heldur er mikil hætta á því, að leyndarmáli hennar
sjálfrar verði Ijóstrað upp ....
44 Vikan 35. tbl.