Vikan - 06.09.1979, Síða 14

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 6. hlllti
levndardómar
gamla klaustursins
Þýð: Steinunn Helgadóttir
„Simon, Simon, ég er hér," hrópaði ég.
Hann stansaði og hlustaði. Síðan leit hann
í kringum sig, hann leit jafnvel upp til
himins þar sem rauð skýin geystust
kæruleysislega um. En hann leit aldrei á
mig. „Ég er hér, á vatninu. Hjálpaðu mér,"
hrópaði ég.
Níundi kafli.
Ég óskaði þess enn einu sinni að ég
hefði einhver áhugamál til aðdreifa hug-
anum. Ætli ég gæti lært að mála hjá
Vaughan? Eða skrifa Ijóð hjá Clive? En
ég vissi aðeins allt of vel að ég hafði
hvorki áhuga á sliku né hæfileika. Nei.
Ég myndi leita Simon uppi því að ég,
eins og hann sjálfur, hafði meiri áhuga á
að ganga um landareignina og hitta smá-
bændurna. Þar sem ég hafði ekki hug-
mynd um hvar hann væri ákvað ég að
hefja skipulagða leit hjá mjólkurhúsinu,
útihúsunum, o.s.frv., fram hjá eldhús-
görðunum að bóndabæjunum.
Þegar ég fór fram hjá klaustrinu sá ég
frú Hodges, jafn snyrtilega og alltaf.
ganga inn innkeyrsluna. Hún hneigði sig
stuttlega þegar hún nálgaðist og ég
brosti til hennar þvi að það var langt
siðan ég hafði séð hana. En brosið fraus
á vörum minum og kaldur hrollur fór
um mig þegar ég sá hatrið i augum henn-
ar. Kveðjan kafnaði í hálsi mínum.
Hvað hafði ég gert til að vekja slikar til-
finningar hjá henni? Hvers vegna hataði
hún mig? Það var augljóst að hún gerði
það. Eg reyndi að hugsa til baka og
finna einhverja ástæðu, eitthvað sem ég
hefði gert sem gæti valdið slíku hatri. En
ég gat ekki fundið neitt því ég hafði ekki
haft nein afskipti af henni. Ég gat mér
þess til að hún gæti ekki sætt sig við
nærveru frú Buller Hunter vegna þess
að hún hefði tekið yfir á sjálfa sig
margar af þeirn skyldum sem áður höfðu
heyrt undir frú Hodges. Kannski taldi
hún mig eiga sök á því hvernig komið
var? Það hlaut að vera ástæðan. Ef ég
væri ekki gestur að Cunninghamklaustr-
inu hefði ekki verið nein þörf fyrir frú
Buller Hunter.
Hugsanir mínar reikuðu til Vaughans
og ég minntist enn einu sinni kjánalegra
14 Vikan 36. tbl.
drauma minna og samræðna við Jenny
þar sem ég hafði imyndað mér að við
þyrftum aðeins að kynnast betur til að
verða ástfangin hvort af öðru. En hve
allt var öðru vísi. Þó ég nyti enn samvist-
anna við hann var ekkert á milli okkar,
engin spenna og engin ást í augum hans.
Ég hafði þráð tækifæri til að tala við
hann. Nú þegar ég hafði næg tækifæri
til þess skipti það svo litlu máli. Hafði ég
haft svo hrapallega rangt fyrir mér um
tilfinningar mínar gagnvart honum?
Eða var þetta allt saman pabba að
kenna? Ég fann til biturleika við þessa
hugsun en varð þó að viðurkenna fyrir
sjálfri mér að hann átti ekki einn sökina
á þessari breytingu. Mér var þaðfullljóst
að fyrir Vaughan skipti frægð hans og
list hann mestu máli. Övæntur frami
hans hafði gefið honum blóð á tönnina
hvað frægð og rikidæmi varðaði. Nú sá
hann sjálfan sig áreiðanlega sem nýjan
Renoir eða Degas og hafði ekki hugsað
sér að láta stelpukjána standa í veginum
fyrir sér. Þó vissi ég að þegar hann sagði
að vegna frægðar sinnar væri hann nú
álitinn fullgóður félagsskapur fyrir mig
hafði hann rangt fyrir sér. Þó að James
frændi og Clive myndu sennilega taka
honum því að þeir tilheyrðu sjálfir aðals-
stéttinni, myndi faðir minn aldrei sam-
þykkja hann. Það sem hann óskaði svo
innilega eftir fyrir mína hönd var tign,
ekki frami. En sjálf gat ég ekki séð mig i
því hlutverki. Mér fannst að það hlyti að
taka mig heila eilífð að læra að koma
fram sem ættgöfug kona.
Ég gekk áfram og naut sólarinnar og
kom að trjágöngum sem einna helst likt-
ust hellismunna. Allt í einu sá ég glitra á
eitthvað á milli trjánna. Eg kom allt í
einu að vatni sem náði eins langt og aug-
að eygði. Allt þetta vatn bar hugsanir
minar aftur heim til Jennyar og ég fann
til ákafrar heimþrár. Ég óskaði þess að
fyrir einhverja töfra gæti ég allt í einu
verið komin heim til Cornwall. Þegar
heimþráin loksins tók að dvína sá ég að
þetta var mjög fagurt stöðuvatn, um-
kringt fjölda trjátegunda og grátviða
sem spegluðu lauf sín í vatninu. Lengra
frá var litill bátur bundinn við bakkann
og ég hélt ánægð af stað i áttina að
honum. Það var mikið vatn til sjávar
runnið síðan Jenny og ég rerum i Port-
reath. En ánægjulegar minningarnar
lifðu enn og ég vonaði að mér tækist að
róa bátnum.
Ég leysti reipið, greip árarnar og ýtti
bátnum frá landi. Ég reri heldur ójafnt
en naut engu að siður í rikum mæli ná-
lægðarinnar við vatnið og vængjataka
andanna þegar þær flýttu sér í burtu um
leið og ég nálgaðist. Mér var sama því að
mér fannst að nú þegar ég hefði fundið
þennan stað gæti ég átt hér margar
gleðistundir svo lengi sem veðrið leyfði.
Eftir að ég hafði róið einn hring í kring-
um vatnið ákvað ég að nóg væri komið
og hugðist halda heimleiðis. En þegar ég
nálgaðist bakkann virtist ég ekkert
komast áfram hvernig sem ég reri. Þvert
á móti virtist báturinn ákveðnari í að
færast ekki um fet því meira sem ég tók
á. Þegar ég leit niður í gruggugt vatnið
sá ég ástæðuna. Ég var föst í vatna-
gróðri en þó of langt frá landi til að ör-
uggt gæti talist að stökkva. Ég hallaði
mér á árarnar um leið og ég hugsaði um
vandamál mitt. Ég reyndi að ná til botns
með annarri árinni en fann, mér til mik-
illar hræðslu, að ég náði ekki. Það virtist
þvi útilokað að ég gæti vaðið í land. I
fyrstu var ég aðeins sem dofin en eftir að
sólin tók að síga kom yfir mig ofsa-
hræðsla. Átti ég að þora að hoppa að
bakkanum? Ég leit niður i gruggugt
vatnið og sá að ef gróðurinn næði ekki
taki á mér og flækti mig, myndi
kjóllinn og stigvélin draga mig niður þvi
ég var ósynd. Þó ég vissi að ég væri
stödd langt frá klaustrinu og að vonlaust
væri að hrópa gat ég ekki stillt mig um
að reyna: „Hjálp! Hjálp!” En hróp min
svifu aðeins í loftinu og yfir vatninu og
bergmálið skoraði þögnina á hólm. Ég
reyndi að róa sjálfa mig með þvi að segja
mér að ef ég kæmi ekki til kvöldverðar
myndi leitarflokkur verða sendur af
stað. Ég þurfti ekki að hafa áhyggjur. En
kaldur óttinn læstist um mig, og ég vissi
að það gæti tekið langan tíma að finna
mig. Ég reyndi af fremsta megni að losa
mig með árunum en þær voru jafn fá-
nýtar og leikföng.
Ég veit ekki hve langur timi leið þar til
ég heyrði skrjáfa í laufunum við bakk-
ann. Gat það verið einhver á gönguferð?