Vikan - 06.09.1979, Qupperneq 19

ástatt var með hana hefði ég aldrei sam-
þykkt að fara að heiman.
Frændi minn benti mér á að setjast.
„Það er ekki hægt vina mín. Ég er hér
með bréf frá föður þínum.” Hann þagn-
aði aftur og tók siðan til máls enn lág-
mæltari: „Reyndu að vera hugrökk
Della. Systir þín, Jenny, er dáin ...”
Orð hans stungu mig eins og hnífur i
hjartastað. „Nei, nei, það er ekki satt!
Segðu að það sé ekki satt!” Ég féll á hné
og tók um fætur hans í sársauka mínum.
Hann tók utan um hendur mínar.
„Þig hlýtur að hafa grunað eitthvað,
vina min? Mér skilst á föður þinum að
hún hafi verið orðin langt leidd áður en
þú fórst að heiman."
„Nei, nei! mótmælti ég. „Ég vissi að
hún var ekki vel hraust en við fórum i
daglegar gönguferðir saman og hún
kvartaði aldrei um þreytu. Þess í stað
var hún alltaf að minna mig á að klæða
mig vel og hvílast.”
„Hafði hún engan hósta? Ekki neinn
óeðlilegan roða i vöngunum?” spurði
frændi minn biíðlega.
Ég gróf andlit mitt í öxl hans og
minntist þessara einkenna. Ég hafði ýtt
þeim frá mér því að innst inni hafði ég
vitað að þau gætu þýtt eitthvað svo
hræðilegt að ég þoldi ekki einu sinni að
hugsa til þess.
Frændi minn lagði höndina á höfuð
mitt „Þú verður að vera hughraust
núna, Della. Foreldrar þínir hafa orðið
fyrir mikilli sorg, misst svo mikið. Nú ert
þú það eina sem þau eiga eftir."
„Þá verð ég að fara heim aftur," sagði
ég skyldurækin þó að hugsunin um að
dvelja að Faraós Hall án Jennyar væri
næstum óbærileg. Hún myndi ætíð leyn-
ast i hverju homi. Án hennar yrði
blómagarðurinn sem kirkjugarður í
minum augum. Ekkert blóm myndi
springa út, ekkert tré bera lauf. Hver
myndi sitja í stólnum við klifurjurtirnar?
Hvaða hendur myndu töfra fram tónlist
úr pianóinu okkar? St. Michaels Mount.
útvörður flóans, myndi leita hennar
árangurslaust.
„Nei, vina mín. Foreldrar þínir vilja
hlífa þér við þessu langa ferðalagi, strax
eftir útförina munu þau fara i siglingu.”
Augu mín þöndust út af hneykslun.
Siglingu? Fri? Á þessum tíma? „Er það
virkilega ætlun foreldra minna?" spurði
ég vantrúuð.
Frændi minn tók hendur mínar í
sinar. „Það er samkvæmt læknisráði
Della. Móðir þín er á barmi taugaáfalls
og þetta er nauðsynleg ráðstöfun hennar
vegna.”
Ég vissi fullvel að móðir min var ekki
hraust, hún hafði orðið að þola mikið.
Það var einungis til bóta ef pabbi gat
tekið hana í burtu nú þegar hún hafði
misst elskaða dóttur sína. Ég vonaði að
þessi ferðgæti orðið henni til einhverrar
heilsubótar. Sjálfri fannst mér sem ekk-
ert gæti læknað sorg mína og vanlíðan.
Lifið yrði aldrei aftur eins eftir að Jenny
var horfin. Nú gátum við aldrei framar
deilt sorgum okkar, gleði og lífsreynslu.
Framtíðin virtist mér sem ein endalaus
eyðimörk. Ég fann til viðbjóðs þegar
mér varð hugsað til timanna hjá frú
Buller-Hunter. Fánýti tískufyrirbrigða,
snobbs og ónothæfs lærdóms var það
eina sem ég gat fengið út úr sliku.
„Hvað á ég að gera frændi? Mig
langar ekki til að taka þátt í neinu sam-
kvæmislífi og ég hef misst allan áhuga á
að hneigja mig fyrir drottningunni." Ég
gróf andlit mitt i höndum minum og
reyndi að bægja þessum óþægilegum
hugsunum frá. Hafði ég nokkra aðra
ástæðu til að vera hér? Eg varð að dvelj-
ast áfram að Cunninghamklaustrinu því
ég hafði ekki í önnur hús að venda.
Frændi minn hafði sagt að ég yrði að
vera hugrökk vegna foreldra minna. Ef
það þýddi að ég yrði að halda þessum
skrípaleik áfram átti ég ckki uin annað
að velja.
Frændi minn hristi höfuðið undrandi.
„Vina mín, það kemur alla vega ekki til
mála að þú verðir kynnt við hirðina nú i
ár. Fyrst verður að líða viss sorgartimi.
Tíminn mun lækna sár þin, Della mín,
þó að þér þyki það ótrúlegt á þessari
stundu. Lifðu aðeins fyrir einn dag i
einu. En nú vill svo illa til að áður en
bréfið kom frá föður þinum i morgun
hafði ég gefið frú Buller-Hunter leyfi frá
störfum til að annast sjúka systur sína
og hún lagði þegar af staö F.ins og nú er
ástatt mun ég auðvitað kalla hana strax
til baka."
„Ö nei. Ekki gera það, frændi minn.
Hún mun áreiðanlega vilja vera hjá
systur sinni eins og ég hefði . . .” Orðin
köfnuðu i hálsi minum en ég flýtti mér
að bæta við „... og svo vil ég miklu
frekar vera ein. Ég yrði heldur dapur-
legur félagi fyrir hana.”
Frændi minn virtist ekki vera svo viss.
„Of mikil einvera er þér óholl, Della. Þú
verður að reyna að syrgja ekki þetta
hræðilega atvik um of. Það verður
engum til góðs.” Framhaldi nœsta blaði.
Leyndardómar
aamla klaustursins
Það hlýtur að vera til auðveldari leið til að elskastl
Haukur vildi að fjölskyldan safnaðist
saman i kringum píanóið á kvöldin
— börnin vildu það ekki svo við
urðum að komast að samkomulagi.
Allt i lagi þá ... en ekki
hér!
Þú minnir mig á að ég
gleymdi að gefa kanínunum.
Hann Óli fer alltaf þarna
inn þegar hann kemur heim
úr vinnunni.
36. tbl. Vikan 19