Vikan


Vikan - 06.09.1979, Side 24

Vikan - 06.09.1979, Side 24
Þúáttekki rúm íhjarta mírtu lengur eftir Margaret E. Curtis. Eitt sinn haföi ég eiskað Eric og hefði einskis óskað frekar en að hvíla í örmum hans. En ég var eldri núna og hafði lifað mínu lífi. Gat hann komið inn í það aftur . . .?? Þýð.: Bmil örn Kristjánsson „Þetta er ekki eins og þú lýstir þvi,” tautaði Kevin þegar ferjan rann upp að þryggjunni. Ég leit á eyjuna og reyndi að sjá hana með hans augum. Ströndin sem ég hafði leikið mér á hafði verið full af klettum og klöppum en hafði nú verið breytt i sandfjöru, hvaðan sem sandur inn kom, og var full af skærlitum sól- hlífum. Höfnin, þar sem ég hafði horft á fiskimennina gera að netum sinum, var nú full af skemmtisnekkjum. „Ég vissi þetta ekki,” sagði ég mæðulega. Hvar sem ég, eiginmaður minn og sonur höfðum dvalið síðastliðin sextán ár — Mexíkó, Hondúras, Suður- Afríku — þá hafði ég alltaf unnað þess ari eyju. En nú hafði svo margt breyst. Kevin hafði tekið dauða föður síns mjög nærri sér og það var aðeins vegna þess að hann hafði sárbeðið mig um það að ég fór með honum út í eyjuna þar sem ég og faðir hans höfðum fæðst og alist upp. Og svo hafði ég aðra ástæðu sem Kevin hafði grafið upp. „Er ekki kominn tími til þess að þú og amma sættist?" spurði hann. „Ég á við að ömmur eru nokkuð mikilvægar og ekki getur hún ennþá hatað pabba, er það?” „Auðvitað ekki!” Hver getur hatað þá látnu? Og ég velti því fyrir mér hvernig Kevin myndi lika við móður mina. Hún var blíð og rödd hennar mild, en samt var hún svo hvöss undir yfirborðinu. „Það hlýtur að vera hræðilegt að búa svona alein eins og amma gerir," sagði Kevin — og vegna þess að þetta var svo líkt föður hans að segja svona þá fannst mér eitt augnablik að ef ég snerti hann þá væri ég að snerta hinn látna eigin- mann minn, Will. En Kevin var ekki enn orðinn sextán ára og hann hafði aldrei fyrr hitt ömmu sina, ég var því dálítiðáhyggjufull. Þegar við gengum niður landgöngu- brúna var mér þungt í huga. Kevin leit á mig eins og hann bæri einnig einhvern kviða í brjósti. „Ég er viss um að þetta er ekkert líkt þvi sem það var þegar þú varst stelpa," muldraði hann. „Þarftu alltaf að tala eins og ég sé frá steinöld?” spurði ég. „Ég fæddist hér, en var ekki grafin upp í einhverjum forn- leifagreftri. Ég hef rétl til þess að eiga einhverjar minningar og það hryggir mig að sjá þær horfnar.” „Eg geri ekki ráð fyrir að við getum farið með næstu ferju?” Ég varð að taka á til þess að segja að við gætum ekki flúið. Þessi ferð var pila- grimsför svo fólk vissi sannleikann, því þegar ég giftist Will Donahue og fór með honum hvert sem fyrirtæki hans sendi hann, spáði móðir min öllu illu fyrir okkur. Hún vildi aldrei sjá hann framar eftir að við giftumst og fluttum í burtu. „Við getum það ekki,” sagði ég. „Við samþykktum að fara til ömmu þinnar.” Hann kastaði poka sinum yfir öxl sér og hélt af stað í átt að húsi móður minnar hinum megin i bænum. Ég hefði getað grátið, því ég hafði búist við að þessi för myndi gleðja Kevin eitthvað. En nú tók hann eftir vonbrigðum mínum yfir þvi sem ég sá. Eótatak heyrðist á gljáandi forstofu- gólfinu áður en móðir mín opnaði dymar. Hún hrópaði: „Pat, ó, Pat, þú komst! Ég var svo hrædd um að...” Hún hélt mér í bjarnarfaðmi eitt augnablik, sneri sér síðan að Kevin, rétti honum höndina og sagði: „Velkominn heim, Kevin. Ég geri ekki ráð fyrir að ég megi kyssa þig . . .” og löngunarfullur tónninn í rödd hennar fékk Kevin til þess að lita á mig með snöggu glotti, sem hann hafði erft frá föður sinum. „Jæja, kannski i þetta eina sinn,” sagði hann og bauð henni kinnina. Þegar hún leit á mig aftur var ótöluð spurning i auguni hennar og ég velti þvi fyrir mér hve langt yrði þar til hún spyrði mig. Það var ekki langt. Kevin var sendur út til þess að líta á garðinn og meðan ég tók upp farangurinn spurði mamma: „Er i alvöru allt í lagi með þig, Pat?” „Auðvitað!” „Ég á ekki aðeins við heilsu þína, vina mín, þú veist það.” „Will skildi eftir sig dálitla tryggingu. Ég fæ eftirlaun frá fyrirtækinu og svo fæ ég mér vinnu ...” Ég gat ekki sagt henni að enginn dagur byrjaði svo að ég myndi ekki að ég yrði að lifa þann dag án Will, engin nótt leið svo að ég !á ekki ein i köldu rúminu. Og ég vissi að ég var ekki undir það búin að verða syni okkar bæði faðir og móðir. Andúð móður minnar á Will stóð á milli okkar og hún myndi aldrei fyrir- gefa honum að hafa tekið mig frá henni, án þess að taka það til athugunar að sem námaverkfræðingur þá fór Will þangað sem fyrirtæki hans sendi hann. Ég hafði ekki gert mér grein fyrir þvi hve erfitt það yrði að standa augliti til auglitis við móður mina, vitandi það hvernig hún hugsaði til Wills. Hjóna- band mitt hafði verið gott og nú var Will látinn. I tilgangslausu og fáránlegu slysi i Mexíkó. En ég átti enn mikið eftir af lífinu sem ég varð að lifa án hans. Ef ekki min vegna, þá vegna Kevins og ég sór sjálfri mér að hvað sem móðir min segði, eða léti viljandi ósagt, þá léti ég þaðekki koma mér í uppnám. Kevin kom inn frá garðinum og mamma sagði okkur allar nýjustu fréttirnar. „Bertha Ormond — þú manst eftir henni — dó og það á að breyta húsinu hennar í hótel. Og svo er fólk að tala um leikhús...” „Hérna?” spurði ég. Munnur minn var galopinn af undrun. Mamma hló. „Hvers vegna ekki? Hlutirnir hafa breyst, Pat. Þú ert búin að vera lengi i burtu.” „1 meira en sextán ár.” ÖIl þessi ár sem liðin voru siðan ég fékk fyrstu vinnuna mína. Ég var þá átján ára, ástfangin og óhamingjusöm vegna þess að sá sem ég var ástfangin af, Eric nokkur Morgan, varð að detta um mig til þess að taka eftir mér. Það var eins og mamma vissi um hvað ég var að hugsa því hún sagði: „Gettu hvet er formaður verslunarráðsins!” „Ég vissi ekki einu sinni að hér væri verslunarráð, svo það er best að þú segir mér það.” „Eric Morgan. Manstu eftir honum?” Ég mundi eftir honum. Hann stal úr humargildrunum sér til skemmtunar, var barinn af föður sinum fyrir að reykja og fór beint út til þess að kveikja sér i aftur. Allt sem mér hafði verið sagt að væri rar.gt og ætti ekki að virða, það var Eric. Og ég elskaði hann, með hverfult hjarta og sindrandi augu. Þegar hann byrjaði á nýjum Ieik, nokkurs konar einkahefnd á „sumarfólkinu” sem var að reyna að ná valdi á eyjunni hans, þá hryggbrotnaði ég. Eric eyddi öllum þessunt dásamlegu áhyggjulausu sumrum í stúlkur frá meginlandinu. Svo, sumarið sem ég varð átján ára og Eric varð tuttugu og eins árs, þá vann ein „sumarstúlkan” sigur. Hin yndislcga Olive Priestman vildi fá Eric — og hún fékk hann. Vegna þess að faðir hennar var rikur. Það var sagt að sumarið hennar Olive hafi tekið enda á brúðkaupsdaginn. Ef Olive sá eftir ráðahag sínum, þá gerði Eric það ekki. Hr. Priestman sá til þess að dóttur hans skorti ekki neitt — og Eric uppskar það sem hann hafði sáð til. Hann er með fingurna í svo að segja hverri köku hér á eyjunni,” sagði mamma. „Veistu það, að ef að þú hefðir gifst honum, þá værir þú frú Eitthvað- sérstakt hér á eyjunni...” Kevin starði undrandi á mig. Hann sneri sér snöggt undan. „Þetta er óttaleg vitleysa í henni ömmu þinni,” sagði ég. „Henni fannst alltaf að hver einasti drengur á eyjunni ætti að vera vitlaus i mig. En aðeins pabbi þinn var nógu gáfaður til þess að sjá hvers virði ég raunverulega var.” Kevin yppti öxlum kæruleysislega og gekk aftur út í garðinn. Seinna sama kvöld, þegar Kevin var kominn í rúmið, byrjaði mamma upp á nýtt. „Þú hefðir getað fengið hann, Pat, löngu áður en þessi Priestman stúlka tók eftir honum. En þú varst alltaf svo frá- hrindandi . . . Ef þú hefðir aldrei hitt Will Donahue, ef þú hefðir verið kyrr hjá mér . . . Hvað um það, sambúðin gengur ekki vel hjá Eric og konu hans. Það er mikið talað um ...” „Mamma, ég var ekki fráhrindandi. Ég viðurkenni að ég var vitlaus í Eric — þar til ég hitti Will. Getum við ekki hætt að tala um þetta núna?” En mamma gafst ekki upp. Hún 24 Vikan 36. tbl.

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.