Vikan - 06.09.1979, Side 24
Þúáttekki
rúm íhjarta
mírtu lengur
eftir Margaret E. Curtis.
Eitt sinn haföi ég eiskað Eric og hefði einskis
óskað frekar en að hvíla í örmum hans. En ég
var eldri núna og hafði lifað mínu lífi. Gat
hann komið inn í það aftur . . .??
Þýð.: Bmil örn Kristjánsson
„Þetta er ekki eins og þú lýstir þvi,”
tautaði Kevin þegar ferjan rann upp
að þryggjunni. Ég leit á eyjuna og reyndi
að sjá hana með hans augum. Ströndin
sem ég hafði leikið mér á hafði verið full
af klettum og klöppum en hafði nú verið
breytt i sandfjöru, hvaðan sem sandur
inn kom, og var full af skærlitum sól-
hlífum. Höfnin, þar sem ég hafði
horft á fiskimennina gera að netum
sinum, var nú full af skemmtisnekkjum.
„Ég vissi þetta ekki,” sagði ég
mæðulega. Hvar sem ég, eiginmaður
minn og sonur höfðum dvalið síðastliðin
sextán ár — Mexíkó, Hondúras, Suður-
Afríku — þá hafði ég alltaf unnað þess
ari eyju. En nú hafði svo margt breyst.
Kevin hafði tekið dauða föður síns
mjög nærri sér og það var aðeins vegna
þess að hann hafði sárbeðið mig um það
að ég fór með honum út í eyjuna þar
sem ég og faðir hans höfðum fæðst og
alist upp. Og svo hafði ég aðra ástæðu
sem Kevin hafði grafið upp.
„Er ekki kominn tími til þess að þú og
amma sættist?" spurði hann. „Ég á við
að ömmur eru nokkuð mikilvægar og
ekki getur hún ennþá hatað pabba, er
það?”
„Auðvitað ekki!” Hver getur hatað þá
látnu? Og ég velti því fyrir mér hvernig
Kevin myndi lika við móður mina. Hún
var blíð og rödd hennar mild, en samt
var hún svo hvöss undir yfirborðinu.
„Það hlýtur að vera hræðilegt að búa
svona alein eins og amma gerir," sagði
Kevin — og vegna þess að þetta var svo
líkt föður hans að segja svona þá fannst
mér eitt augnablik að ef ég snerti hann
þá væri ég að snerta hinn látna eigin-
mann minn, Will. En Kevin var ekki
enn orðinn sextán ára og hann hafði
aldrei fyrr hitt ömmu sina, ég var því
dálítiðáhyggjufull.
Þegar við gengum niður landgöngu-
brúna var mér þungt í huga. Kevin leit á
mig eins og hann bæri einnig einhvern
kviða í brjósti. „Ég er viss um að þetta
er ekkert líkt þvi sem það var þegar þú
varst stelpa," muldraði hann.
„Þarftu alltaf að tala eins og ég sé frá
steinöld?” spurði ég. „Ég fæddist hér, en
var ekki grafin upp í einhverjum forn-
leifagreftri. Ég hef rétl til þess að eiga
einhverjar minningar og það hryggir
mig að sjá þær horfnar.”
„Eg geri ekki ráð fyrir að við getum
farið með næstu ferju?”
Ég varð að taka á til þess að segja að
við gætum ekki flúið. Þessi ferð var pila-
grimsför svo fólk vissi sannleikann, því
þegar ég giftist Will Donahue og fór með
honum hvert sem fyrirtæki hans sendi
hann, spáði móðir min öllu illu fyrir
okkur. Hún vildi aldrei sjá hann framar
eftir að við giftumst og fluttum í burtu.
„Við getum það ekki,” sagði ég. „Við
samþykktum að fara til ömmu þinnar.”
Hann kastaði poka sinum yfir öxl sér
og hélt af stað í átt að húsi móður
minnar hinum megin i bænum. Ég hefði
getað grátið, því ég hafði búist við að
þessi för myndi gleðja Kevin eitthvað.
En nú tók hann eftir vonbrigðum
mínum yfir þvi sem ég sá.
Eótatak heyrðist á gljáandi forstofu-
gólfinu áður en móðir mín opnaði
dymar. Hún hrópaði: „Pat, ó, Pat, þú
komst! Ég var svo hrædd um að...”
Hún hélt mér í bjarnarfaðmi eitt
augnablik, sneri sér síðan að Kevin, rétti
honum höndina og sagði: „Velkominn
heim, Kevin. Ég geri ekki ráð fyrir að ég
megi kyssa þig . . .” og löngunarfullur
tónninn í rödd hennar fékk Kevin til
þess að lita á mig með snöggu glotti, sem
hann hafði erft frá föður sinum.
„Jæja, kannski i þetta eina sinn,”
sagði hann og bauð henni kinnina.
Þegar hún leit á mig aftur var ótöluð
spurning i auguni hennar og ég velti þvi
fyrir mér hve langt yrði þar til hún
spyrði mig. Það var ekki langt. Kevin
var sendur út til þess að líta á garðinn og
meðan ég tók upp farangurinn spurði
mamma: „Er i alvöru allt í lagi með þig,
Pat?”
„Auðvitað!”
„Ég á ekki aðeins við heilsu þína, vina
mín, þú veist það.”
„Will skildi eftir sig dálitla tryggingu.
Ég fæ eftirlaun frá fyrirtækinu og svo fæ
ég mér vinnu ...”
Ég gat ekki sagt henni að enginn
dagur byrjaði svo að ég myndi ekki að ég
yrði að lifa þann dag án Will, engin nótt
leið svo að ég !á ekki ein i köldu rúminu.
Og ég vissi að ég var ekki undir það búin
að verða syni okkar bæði faðir og móðir.
Andúð móður minnar á Will stóð á
milli okkar og hún myndi aldrei fyrir-
gefa honum að hafa tekið mig frá
henni, án þess að taka það til athugunar
að sem námaverkfræðingur þá fór Will
þangað sem fyrirtæki hans sendi hann.
Ég hafði ekki gert mér grein fyrir þvi
hve erfitt það yrði að standa augliti til
auglitis við móður mina, vitandi það
hvernig hún hugsaði til Wills. Hjóna-
band mitt hafði verið gott og nú var Will
látinn. I tilgangslausu og fáránlegu slysi
i Mexíkó. En ég átti enn mikið eftir af
lífinu sem ég varð að lifa án hans. Ef
ekki min vegna, þá vegna Kevins og ég
sór sjálfri mér að hvað sem móðir min
segði, eða léti viljandi ósagt, þá léti ég
þaðekki koma mér í uppnám.
Kevin kom inn frá garðinum og
mamma sagði okkur allar nýjustu
fréttirnar.
„Bertha Ormond — þú manst eftir
henni — dó og það á að breyta húsinu
hennar í hótel. Og svo er fólk að tala um
leikhús...”
„Hérna?” spurði ég. Munnur minn
var galopinn af undrun.
Mamma hló. „Hvers vegna ekki?
Hlutirnir hafa breyst, Pat. Þú ert búin
að vera lengi i burtu.”
„1 meira en sextán ár.”
ÖIl þessi ár sem liðin voru siðan ég
fékk fyrstu vinnuna mína. Ég var þá
átján ára, ástfangin og óhamingjusöm
vegna þess að sá sem ég var ástfangin af,
Eric nokkur Morgan, varð að detta um
mig til þess að taka eftir mér.
Það var eins og mamma vissi um hvað
ég var að hugsa því hún sagði: „Gettu
hvet er formaður verslunarráðsins!”
„Ég vissi ekki einu sinni að hér væri
verslunarráð, svo það er best að þú segir
mér það.”
„Eric Morgan. Manstu eftir honum?”
Ég mundi eftir honum. Hann stal úr
humargildrunum sér til skemmtunar,
var barinn af föður sinum fyrir að reykja
og fór beint út til þess að kveikja sér i
aftur. Allt sem mér hafði verið sagt að
væri rar.gt og ætti ekki að virða,
það var Eric. Og ég elskaði hann, með
hverfult hjarta og sindrandi augu. Þegar
hann byrjaði á nýjum Ieik, nokkurs
konar einkahefnd á „sumarfólkinu” sem
var að reyna að ná valdi á eyjunni hans,
þá hryggbrotnaði ég. Eric eyddi öllum
þessunt dásamlegu áhyggjulausu
sumrum í stúlkur frá meginlandinu. Svo,
sumarið sem ég varð átján ára og Eric
varð tuttugu og eins árs, þá vann ein
„sumarstúlkan” sigur.
Hin yndislcga Olive Priestman vildi fá
Eric — og hún fékk hann. Vegna þess að
faðir hennar var rikur. Það var sagt að
sumarið hennar Olive hafi tekið enda á
brúðkaupsdaginn.
Ef Olive sá eftir ráðahag sínum, þá
gerði Eric það ekki. Hr. Priestman sá til
þess að dóttur hans skorti ekki neitt —
og Eric uppskar það sem hann hafði sáð
til.
Hann er með fingurna í svo að segja
hverri köku hér á eyjunni,” sagði
mamma. „Veistu það, að ef að þú hefðir
gifst honum, þá værir þú frú Eitthvað-
sérstakt hér á eyjunni...”
Kevin starði undrandi á mig. Hann
sneri sér snöggt undan.
„Þetta er óttaleg vitleysa í henni
ömmu þinni,” sagði ég. „Henni fannst
alltaf að hver einasti drengur á eyjunni
ætti að vera vitlaus i mig. En aðeins
pabbi þinn var nógu gáfaður til þess að
sjá hvers virði ég raunverulega var.”
Kevin yppti öxlum kæruleysislega og
gekk aftur út í garðinn.
Seinna sama kvöld, þegar Kevin var
kominn í rúmið, byrjaði mamma upp á
nýtt.
„Þú hefðir getað fengið hann, Pat,
löngu áður en þessi Priestman stúlka tók
eftir honum. En þú varst alltaf svo frá-
hrindandi . . . Ef þú hefðir aldrei hitt
Will Donahue, ef þú hefðir verið kyrr
hjá mér . . . Hvað um það, sambúðin
gengur ekki vel hjá Eric og konu hans.
Það er mikið talað um ...”
„Mamma, ég var ekki fráhrindandi.
Ég viðurkenni að ég var vitlaus í Eric —
þar til ég hitti Will. Getum við ekki hætt
að tala um þetta núna?”
En mamma gafst ekki upp. Hún
24 Vikan 36. tbl.