Vikan - 06.09.1979, Blaðsíða 26

minntist ekki á Eric framar. Hún var
bara sífellt aö senda mig i hinar ýmsu
tilgangslausu sendiferðir um bæinn.
Hvenær sem ég gat tók ég Kevin með
mér og ég var stolt af því að geta sýnt
hann fólki sem ég þekkti frá því áður
fyrr. Hann var með mér þegar hávaxin,
grönn og fögur kona stöðvaði mig einn
morguninn.
„Pat... Pat Ward?”spurði hún.
„Pat Donahue,” sagði ég. „Og þú ert
Olive Morgan. Þú og foreldrar þínir áttu
stórt og fallegt hús við ströndina nálægt
Kingman Point,”sagði ég.
„Eric og ég búum þar núna." Ef'
það vottaði fyrir stolti i röddinni þá
myndi enginn ásaka hana. Hún hafði
þurft að greiða hátt gjald fyrir Eric. Ég
kynnti Kevin fyrir henni og hún bauð
honum að koma og hitta dætur sínar
þrjár einhvern daginn.
A leiðinni heim aftur spurði Kevin:
„Er þetta sú sem er gift þeim sem amma
segir að þú hefðir átt að giftast?”
„Já, Olive er gift Eric, en það sem
amma þín segir um það er hreinn hugar-
burður. Mundu það Kevin.”
Olive Morgan var svo hlý og vinaleg
að í hvert sinn sem ég fór i bæinn fyrir
mömmu, leit ég eftir henni og hlustaði
eftir glaðlegu kalli hennar: „Hæ, Pat,
hvað segir þú um einn kaffibolla?” Ég
naut þess að skrafa við hana, hlæja og
finna að hún var ánægð að sjá mig.
Svo var það einn dag, þegar ég var að
reita arfa, að mamma kom með
einhvern til þess að „rabba svolitið” við
mig. Kevin lá á maganum skammt frá
niðursokkinn í iðjusemi mauranna.
„Pat, það er langt síðan siðast,” sagði
alltof kunnugleg rödd.
Ég settist á hækjur mér og reyndi á
sama augnabliki að senda mömmu
illilegt augnaráð um leið og ég sendi
kurteislegt bros til hins snyrtilega Erics
Morgan. Ef hann virtist hafa
minnkað eitthvað, þá gerði ég ráð fyrir
að það væri því að kenna hvaðan ég
horfði á hann. En hugurinn var sá sami
og áður. Hann bauð mér upp á drykk.
„Bara til að halda upp á endurfundina
og tala um gömlu dagana,” sagði hann,
og mamma sem skein af gleði sagði að
hún væri viss um að ég myndi gera það,
hún ætlaði bara að skjótast upp og
strauja græna kjólinn minn.
„V'ertu ekki að hafa fyrir því,
mámma. Ég fer ekki. Ég ætla að fara út
með Kev. Gaman að sjá þig, Eric.”
Sótrauð af reiði sneri ég mér aftur að
arfanum og eftir samhengislausar
áætlanir uni „einhverntíma seinna” fór
Eric. Kevin stóð upp og strunsaði inn í
húsið.
„Mamma, hefur þú nokkra hugmynd
um hvað þú ert að gera Kevin?” spurði
ég. „Þegar Will dó, hélt ég að Kevin
myndi aldrei ná sér eftir það. Ef þú lætur
hann halda að ég sé eitthvert lauslætis-
kvendi, til i allt. þá er það ekki til að
auka traust hans á móður sinni!”
Mamma grét. Hún sem grét svo
sjaldan kjökraði nú í þögninni.
„Elsku Pat, allt sem ég hef viljað þér
er að þú værir hamingjusöm. Ég vissi
hvernig þér var hugsað til Erics og hann
var svo fríður og skemmtilegur og
sterkur..
„Þú gleymir því að ég elskaði Will. Ég
elskaði hann mjög heitt, mamma. Svo
þurrkaðu nú tárin og ef þú verður
góð tökum við þig með okkur á sjávar-
réttastaðinn.”
1 nokkra daga gekk allt vel. Mömmu
og Kevin kom betur saman og það var
ekki hafður í frammi frekari hugar-
burður um kynþokka minn á unglingsár-
unum. Ég var farin að finna langa og
viðkvæma þræði fortíðarinnar nálgast
mig, aðdráttarafl eyjunnar ólgaði í mér.
Samt sem áður vissi ég að það gengi
ekki, þegar mamma reyndi að fá mig til
þess að dvelja lengur.
Þegar Olive hringdi i mig og bað
mig um að koma með Kevin einn eftir-
miðdaginn, þá hnussaði í mömmu og
hún velti því fyrir sér hvað Olive hefði á
prjónunum núna.
Húsið var sérstakt að því leyti að það
bar engin merki þess að Eric hefði komið
þar nálægt. Yfir því var ákveðinn virðu-
leiki sem hann gæti aldrei náð. Olive
sjálf leit frekar út fyrir að vera listaverk
en heitt hold og blóð. Þetta fékk mig til
þess að velta því fyrir mér hvort það
væri það sem væri að hjónabandi þeirra.
Eric vildi hafa einhvern vissan raun-
veruleika í öllum hlutum, þar á meðal
konum, og ég var hrædd um að í þeim
efnum stæði ég Olive framar.
Stúlkurnar þrjár voru eins og móðir
þeirra, fallegar, kuldalegar og ekki auðvelt
að ná athygli þeirra. Sonur minn hrærS þó
svolítið upp i þeim með því að þykjast alls
ekki sjá þær. Allt lék í lyndi þar til Eric kom
heim og tók völdin. Hann
Ég stal frá Pétri til að borga Páli.
Hversu mikið liggur þár á þessum peningum?
blandaði drykki sem hann kallaði Einka-
drykk Pats um leið og hann glotti og
hann, Olive og ég töluðum, hlógum og
drukkum mikið þar til stúlkurnar komu
og tilkynntu hryggar að Kevin væri
farinn heim.
„Hann hvað?” spurði ég skrækróma.
„Hann sagði að amma hans hefði
beðið hann um að mjólka geitina svo að
hann yrði að fara,” kveinaði elsta
stúlkan, Nancy.
Þetta var tækifærið mitt og ég stóð
upp, sagði það sem tilheyrði um að ég
hefði skemmt mér mjög vel, það hefði
verið gaman að tala um gömlu dagana
og allt það um leið og ég færði mig nær
svalatröppunum til þess að komast sem
fyrst í burtu.
„Ég ek þér heim, Pat,” sagði Eric og
tók þétt um handlegg minn þrátt fyrir
mótmæli mín. Þegar ég leit á Olive
reyndi ég svo sannarlega að losa mig, en
Eric sleppti ekki takinu. Andlit Olive
særði mig meira en fingur Erics. Hún
virtist svo varnarlaus.
„Nei, ekki — ég stytti mér leið
gegnum garðinn hjá Harriman,” sagði
ég og Olive sagði mér náföl og titrandi
að garðurinn væri núna verslunarmið-
stöð og að Eric væri hvort sem væri ekki
nema augnablik að skutla mér heim.
Það tók þó meiri tíma en hún hélt.
Eric stefndi á lengri leiðina yfir fjallið.
þar sem ég hafði fyrir löngu síðan vonað
að hann færi með mig, þvi þetta var
ástarbrautin.
En árin höfðu ekki verið biíð, ég var
orðin ekkja og ekkert nema heiður
himinninn var eins og áður.
„Ég hef saknað þín, Pat,” sagði Eric
þegar hann stöðvaði bílinn uppi á
toppnum.
„Þú saknar ekki þeirra sem þú tekur
ekki eftir,” svaraði ég. „Svona nú, Eric,
ég þarf að komast heim."
„Þú ert köttur sem klórar illa. eða
hvað?” sagði hann.
„Nei. Ég er ekki annað en gömul, góð
læða sem vill komast heim til kettlings-
ins síns. Aktu nú, Eric.”
Það var þá sem hann reyndi að kyssa
mig en ég hækkaði röddina og lét hann
finna að ég gat barið frá mér. Hann
spurði mig hver fjárinn hefði hlaupið í
mig, hann minnti að mér hefði eitt sinn
verið hlýtt til hans.
„Ég var vitlaus 1 þig þar til ég fann
þann sem var þess virði að vera vitlaus
í,” svaraði ég að bragði og við lukum
ökuferðinni þegjandi. Þegar við komum
heim til mömmu, stóðu hún og Kevin
við hliðið. Kevin leit aðeins á Eric og
gekk í burtu. Mamma kinkaði kolli til
okkar og fylgdi Kevin úr augsýn.
„Ertu búin að heilaþvo þau bæði?”
Eric hló og ég skellti hurðinni.
„Farðu til fjandans,” sagði ég við
hann og skalf af skyndilegri reiði.
Þetta kvöld spurði Kevin mig hvort
það sem „þau” væru að segja væri satt.
„Sjáðu nú til, Kev,” sagði ég. „Pabbi
þinn varaði mig alltaf við því að koma
26 Vikan 36. tbl.