Vikan - 06.09.1979, Qupperneq 35

Þetta var fyrsta Mallorcuferð
Önnu Ara. Hún naut í ríkum
mæli hinna dýrlegu sand-
stranda, hins þægilega, milda
loftslags þar sem aldrei sást ský á
himni, möndlutrjánna, grát-
viðarins og hins ljúfa lífs sem
Palma bauð upp á þegar hlý
Miðjarðarhafsnóttin vafði þessa
gestrisnu og ástheitu eyju
örmum. Já, ferðabæklingarnir
höfðu ekki logið, Mallorca var
sannkölluð eyja ástarinnar. Og
það var einmitt það sem Anna
Ara treysti á. Hún var sem sé
komin af allra léttasta skeiði,
svona fyrir kurteisissakir skulum
við segja að hún hafi verið um
fertugt. Hún var fyrir löngu
búin að gera sér grein fyrir að
kona á þessum aldri tinir ekki
beinlínis karlmenn af trjánum,
ekki einu sinni þó um sé að ræða
appelsínutrén á Mallorca.
Það er að segja .... ferðin til
appelsínuakranna varð betri en
hún hafði nokkurn tíma þorað
að gera sér vonir um. Laglegur
maður sem hún hafði strax tekið
eftir i flugvélinni settist við
hliðina á henni í bílnum. Þau
tóku tal saman og hann kynnti
sig sem Stefán Berg. Þetta var
líka hans fyrsta ferð til Mallorca.
Þau áttu þannig strax eitthvað
sameiginlegt til að tala um og
næstu daga kom í ljós að þau
áttu ýmis sameiginleg áhugamál
og svipaða drauma. Anna Ara
þráði ástina, hún vildi hafa ein-
hvern til að elska og annast.
Stefán hafði heldur ekki neitt á
móti dálítilli ást. Ferðaskrif-
stofan stóð fyrir grísaveislu eitt
kvöldið á töfrandi veitingahúsi
uppi í fjöllum og veitti ókeypis
kampavín. Stemmningin varð æ
fjörugri eftir því sem lækkaði í
flöskunum og hinn ómálgi grís
hvarf af steikarteinunum. Þegar
hún virtist að því komin að ná
hámarki læddust þau Anna og
íiiifii minuiur mco
WILLY BREINHOLST
HOPFERÐ TIL
ÁSTAREYJUNNAR
Stefán út á sólpallinn. Þau völdu
sér sæti í dimmasta horninu og
hvernig sem það nú æxlaðist til
lá Anna skyndilega í örmum
Stefáns sem þakti andlit hennar
kossum. Þetta var nú grísaveisla
í lagi! Hún hafði heyrt um þær
hjá vinkonum sínum og satt að
segja hafði hún gert sér miklar
vonir um að einmitt þetta
gerðist...
Næsta dag var komið að
alvöru lífsins — hún varð að
komast að því hversu mikið eða
lítið Stefán meinti með þessu.
Hvort hann hafði heiðarleg
áform í huga og hversu vel
henni væri óhætt að treysta
honum. Það var að visu alveg
greinilegt að hann ætlaði ekki að
láta staðar numið við grísa-
veisluna en Önnu fannst hún
yrði að vita dálítið meira um
nann áður en þetta gengi lengra.
— Stefán, sagði hún þar sem
þau sátu í kyrrlátu horni á hótel-
barnum. — Ertu giftur?
Þau horfðust í augu og það
var ekki neitt hik að sjá á
Stefáni.
— Nei, svaraði hann blátt
áfram.
Þetta kvöld leiddi hann
næstum því til sigurs. En það
skal segjast Önnu til hróss að
hún var ekki stúlka sem féll fyrir
hverjum sem var. Að minnsta
kosti vildi hún fyrst vita meira
um Stefán.
Næsta dag keyptu þau heils-
dagsferð til hins yndislega fiski-
þorps Puerto de Alcudia á
norðurhluta eyjunnar. Þar
fengu þau tækifæri til að eyða
tveimur tímum í einrúmi á litlu
veitingahúsi og þetta var einmitt
tækifærið sem Anna hafði beðið
eftir. Nú ætlaði hún að pumpa
hann, nú skyldi hann út með
frekari upplýsingar um sjálfan
sig.
— Stefán, sagði hún og horfði
fast í augu honum. — Þú mátt
ekki halda að ég sé lauslát stúlka
þó ég hafi leyft þér að kyssa mig
í grísaveislunni.
— Nei, ég held það ekki
heldur, sagði Stefán.
— Stefán, hélt Anna áfram og
horfði nú enn fastar í augu
honum. — Er jjér alvara?
— Auðvitað, sagði hann og
þrýsti hönd hennar. — Auðvit-
að er mér alvara, ástin mín. Ég
tók strax eftir þér í flugvélinni.
Þetta hljómaði vel en Anna
hafði samt fleiri spurningar á
takteinunum:
— Stefán, hafa verið margar
konur í lífi þinu?
Hann hristi höfuðið ákaft.
— Nei, sagði hann ákveðinn.
— Þú ert sú fyrsta.
Hún neitaði að trúa honum.
— Ég hef alltaf verið mjög
feiminn, sagði hann. — Of
feiminn til að taka fyrsta skrefið.
Þú ert fyrsta konan sem ég hef
kysst á þennan hátt... ég meina
eins og ég kyssti þig í grísa-
veislunni.
Það lá við að Anna hnigi i
ómegin. Hún hafði ekki búist
við þvílíkri heppni og hamingju.
— Það getur verið vegna alls
kampavínsins sem þú drakkst,
sagði hún. — Þú fékkst þér
heldur betur neðan í því það
kvöld, er það ekki? Segðu mér,
Stefán, þú átt þó ekki við neinn
vanda að stríða í sambandi við
áfengi? Ég á við....
Stefán greip fram í fyrir
henni:
— Venjulega drekk ég ekki,
reyki ekki og stunda hvorki
veitingahús, spilamennsku eða
kvennafar.
— Hefurðu þá hreint enga
galla? spurði Anna og brosti
hamingjusöm. Þessi orð létu
sem klukknahljómur í eyrum
hennar.
— Jú, sagði Stefán. — Það er
engin manneskja gallalaus og ég
hef líka einn galla. Geturðu ekki
leyft mér að hafa þennan eina
galla í friði þangað til þú kemst
sjálf að honum? Sem sagt, eigum
við að opinbera þegar við
komum heim?
En allt gott tekur enda og nú
var kominn tími til að pakka
ofan i töskur og halda heim á
norðlægari slóðir. Þau ætluðu
að sitja saman í flugvélinni en
þegar hún hóf sig til flugs, án
þess að Stefán væri kominn,
rann skyndilega upp fyrir
vesalings Önnu hver þessi eini
galli hans var.
Hann var óforbetranlegur
lygari.
36. tbl. Vtkan 35