Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 10

Hún sá hann aftur eins og hana hafði
alltaf dreymt um að það yrði einhvern
daginn. Allt í einu og óvænt kom hann
gangandi á móti henni, andlit hans var
enn dökkt af sumarsólinni og þykkt
svart hárið, sem var greitt aftur fyrir
eyrun, var í sárri þörf fyrir klippingu.
„Hæ þú!” sagði hann og brosti til
hennar á sinn eftirminnilega og striðnis-
lega hátt. „Eg trúi þessu ekki! Hvað ert
þú að gera hér?”
Hún sagði honum andstutt að
yfirmaður hennar hefði beðið hana að
koma handriti til útgefanda síns vegna
þess að hann var sjálfur of önnum
kafinn. „Og þú,” sagði hún. „Hvað ert
þú að gera hér?”
„Bíllinn minn bilaði og þaðer klukku-
tími þar til hann verður kominn I lag,”
sagði hann. Þegar hann tók um hand-
legg hennar, roðnaði hún og minntist
enn einu sinni á það hvað þetta væri
undarleg tilviljun, hann mundi hve
rómantísk hún var og sagði að þetta
væri vilji örlaganna.
„Svona átti þetla að verða,” sagði
hann, þau stönsuðu og horfðu hug-
fangin hvort á annað, rétt eins og það
hefði gerst kraftaverk, þarna mitt á
Edgrawe Road.
Og skyndilega var hún aftur
hamingjusöm en ekki niðurbrotna
stúlkan sem hún hafði orðið. Heilum
tveimur árum yngri, tuttugu ára en ekki
tuttugu og tveggja ára, hún gekk nú við
hlið hans, gleymdi mannfjöldanum og
hlustaði á rödd hans. Þau gengu i takt og
hugsanir þeirra voru hinar sömu. Alveg
einsogáður.
„Þú ert eins og hluti af ntér,” var
hann vanur að segja þegar þau voru ást-
fangin.
Og i fullri alvöru hafði hún svarað:
„Éger hluti af þér.”
Hann leiddi hana yfir götuna i átt að
kínverskum matsölustað, fullviss um að
hún myndi vilja borða með honum, og
henni hlýnaði um hjartarætur. þvi hann
mundi hve hrifin hún var af kinverskum
mat.
Þetla gerðist allt svo skyndilega, allt
var svo dásamlegt og sjálfsagt, að hún
hafði vart dregið andann þegar
þjónninn með möndlulaga augun var
búinn að taka aftur rauða matseðlana og
var kominn með drykkina. Bjór fyrir
hann og þurrasta sérríið fyrir hana.
Hann mundi það éinnig.
Hún starði á hann, hún gat ekki litið
af andliti hans, viðkvæmnislegum
munnsvipnum og ógreinilegu höku-
skarðinu. Hún sagði honum að hún væri
ekki gift og þegar hann sagði að það
væri hann ekki heldur, þá varð hún að
loka augunum augnablik, svo mikið létti
henni.
Hún ætlaði ekki að spyrja hann hvers
vegna hann hefði ekki kvænst hinni
stúlkunni, þeirri sem hann hafði hitt í
boði og yfirgefið hana fyrir. Hávöxnu
langleggjuðu stúlkuna með permanent-
hárgreiðsluna og í Ijósbláa kjólnum, sem
var i nákvæmlega réttri fjarlægð frá
IO Vikan 38. tbl.