Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 26

Leyndardúmar
gamla klaustursins
Bath mun ég verða ákaflega gagnrýnin,”
hún brosti stríðnislega.
Vaughan lét sem hrollur færi um
hann og baðaði út höndunum.
„Bjargið mér frá þessari konu, hr. St.
John. Ég verð að játa að ég hef aldrei
komið til Bath, ég notaði mynd þaðan og
bætti inn i sviðsmynd mína bæði
Klaustrinu og Pulteney Bridge.”
Frú Buller-Hunter lét sem hún ógnaði
honum. „Þú getur verið viss um að upp
kemst um syndir þinar, ungi maður!
Láttu þér þetta að kenningu verða.
Þetta er setning sem ég er stöðugt að
hrella Dellu með, ekki satt?” Hún sneri
sér glettnislega að mér. „Komdu vina
mín, við skulum fara inn í stofuna og
leyfa karlmönnunum að brugga saman
launráðsín í friði.”
Þegar við vorum sestar i sófann,
breyttist framkoma frú Buller-Hunter og
hún varð skyndilega alvarleg. „Della
mín, vesalings barn, frændi þinn sagði
mér frá hinni sorglegu reynslu þinni. Ef
ég hefði vitað þetta hefði ég komið strax
aftur. Ég hefði átt að vera hjá þér og
veita þér alla þá huggun, sem mér var
unnt.”
Þetta var í fyrsta skipti í nokkurn
tíma, sem einhver minntist á Jenny við
mig og ég varð undrandi á sjálfri mér
þegar ég fann hve róleg ég var. Það var
eins og sá hluti sálar minnar, sem hafði
syrgt svo djúpt og innilega, hefði
dofnað. Ég prófaði sjálfa mig varlega og
fann að tárin komu ekki strax fram i
augu mín eins og áður. Ég varð bæði
þakklát og full samviskubits. Varla gat
ég verið hætt að syrgja systur mína?
„Það er fallegt af þér, frú Buller-Hunt-
er, en ég hef ekki verið skemmtilegur
félagsskapur og mér fannst best að
syrgja ein. Ég vona að systur þinni hafi
batnað?”
„Jú, þakka þér fyrir, hún hefur það
mikið betra núna. Þó getur verið að ég
verði að fara aftur til hennar eins og
málin standa.”
„Eara aftur til hennar?” spurði ég
undrandi.
„Þú skilur það, Della, að þú getur
ekki verið kynnt við hirðina nú í ár. Mín
verður því ekki þörf. Cunningham lá-
varður bauð mér að vera hér eitthvað á-
fram en ég er eirðarlaus manneskja og
vil fremur hafa eitthvað fyrir stafni. En
þó liggur ekkert á. Ég verð hér eitthvað
lengur.”
Ég varð ákaflega fegin að heyra að ég
myndi sleppa við kennsluna i nánustu
framtíð, þó virtist framtiðin nú eitthvað
svo auð og tóm þegar ég frétti að frú
Buller-Hunter væri á förum og nærvera
hennar virtist allt í einu verða ákaflega
þýðingarmikil.
„Nærvera þin hér lífgar upp á
heimilislifið. Án þin er ákaflega
leiðinlegt hér,” sagði ég sannleikanum
samkvæmt.
Það lifnaði ótrúlega yfir henni. Jafn-
vel skreytingamar á kjólnum hennar
virtust iða af sjálfstæðu lífi. Hún snéri
sér að mér, og það var sem smáir bláir
logar léku í augum hennar. „Heldurðu
að frændi þinn sé sama sinnis?”
„Líklega hugsum við öll þannig,”
svaraði ég.
Hún klappaði mér ánægð á hnéð. „Þá
verð ég að endurskoða afstöðu mina
hvað því viðvíkur að fara héðan,” sagði
hún. Síðan bætti hún loksins við: „Ég
býst ekki við að vesalingurinn hún
frænka þin hafi það betra?”
Ég varð að viðurkenna að mér væri
ekki kunnugt um neina breytingu til
þess betra eða verra. „Ég fór að ráðum
þinum frú Buller-Hunter og hef ekki gert
neina tilraun til að nálgast Violu
frænku. Þó hef ég samviskubil vegna
þess hve áhugalaus ég hlýt að virðast
vera um hana."
Hún lagði litla hvíta hönd sina á
mína. „Vertu viss, vina min. Þú gerir
það besta sem þú getur fyrir vesalings
frænku þína og ferð að óskum Cunning-
ham lávarðar. Hann vonast til að þeim
mun lengur sem tekst að halda henni
rólegri því stærri séu líkurnar á bata.
Við verðum öll að vona að hann hafi
rétt fyrir sér. Komdu nú. Ég er viss um
að St. John er farinn að biða eftir
okkur.”
Það var búið að setja upp leiktjöldin
og stólarnir voru tilbúnir til notkunar.
Vaughan og Clive voru önnum kafnir
við að athuga kertin fyrir framan sviðið
og fullvissa sig um að ekki þyrfti að
skipta á neinu þeirra. Ekki var búið að
setja sviðsmyndina upp svo við gátum
ekki séð listaverk Vaughans. Meðfram
veggjunum voru flauelssófar og pálmar,
ogeftirvæntingin lá í loftinu.
„Hvenær viltu láta bera fram
hressingarnar hr. St. John? Á að bjóða
þær fram í fyrsta eða öðru hléi?” spurði
frú Buller-Hunter.
Hann stóð kyrr eitt augnablik með
hönd á mjöðm og hugsaði sig um. „Ef
satt skal segja, frú Buller-Hunter, þá
man ég það bara ekki i augnablikinu. En
frú Hodges veit það og ég er viss um að
hún hefur gert allar nauðsynlegar
ráðstafanir jafnsamviskusamlega og hún
er vön.”
Frú Buller-Hunter breytti um svip.
Hún virtist enn beinni í baki en
venjulega og hún hélt hökunni hátt. Ég
gaut augunum til hennar og tók eftir að
hún herpti munninn og augu hennar
glóðu. Þetta boðaði enga góða breyt-
ingu á sambandinu milli hennar og
frú Hodges og mér varð aftur hugsað til
árásarinnar um nóttina.
Frændi minn hafði auðsjáanlega ekki
gleymt þessu heldur þvi sama kvöld lá
laudanumtafla á náttborðinu mínu við
hliðina á vatnskönnunni. Ég fann að
mér hlýnaði um hjartaræturnar við þá
tiihugsun að velferð mín skipti hann svo
miklu máli. Hann hafði þá munað eftir
þessu þrátt fyrir hve mikið hann hafði
að gera. Ég varð honum enn einu sinni
þakklát fyrir að hafa leyft piér að koma
og dveljast hjá sér, ef ekki hefði verið
fyrir gestrisni hans hefði ég ekki átt í
nein hús að venda núna þegar foreldrar
mínir voru famir í sigli/tgu.
Eftir að ég hafði háttað mig og
burstað hárið, þvi ég vildi stundum vera
án þeirrar þjónustu Rose, hellti ég vatni
í glas og setti töfluna að munninum. En
allt i einu hikaði ég. Þó ég vildi ekki
óhlýðnast frænda mínum var mér enn
verr við tilhugsunina um að sofa svo
fast að ég vaknaði ekki ef ofbeldis
maðurinn kæmi inn í herbergi milt, ef
hann væri þá til á annað borð. Ég vildi
heldur vera vakandi og fullvissa mig um
hvort ég hefði fengið martröð eða raun-
verulega heyrt fótatak.
Berir fætur minir sukku í mjúk teppin
þegar ég gekk að glugganum og opnaði
hann. Um leið og mér varð hugsað til
ópsins sem páfuglinn hafði gefið frá sér
fleygði ég töflunni niður í grasið fyrir
neðan og sagði: „Gjörðu svo vel og
sofðu rótt, glæsimennið þitt.”
Síðan lagðist ég brosandi í rúmið, bJés
á kertið og var fljótlega sofnuð.
Ég vaknaði upp með hjartslátt sem
virtist fá allan líkama minn til að titra.
Var ég nú í klóm einnar martraðarinnar
enn? Var þetta að verða að vana? Ef ég
hefði aðeins hlýtt frænda mínum og
tekið töfluna, væri ég ekki skjálfandi af
óútskýranlegum ótta.
Hvað var þetta? Sérhver taug i líkama
mínum var þanin. Hljóð barst utan frá
ganginum. Ég reis upp við dogg til að
hlusta, en hjartslátturinn var of hávær
til að ég gæti heyrt neitt. Einhver
læddist um fyrir utan dyrnar hjá mér,
Þaö stiansa flestir í Staöarskála.
/mAkím
Hrútafirði — Sími 95-1150
X* Vlkan KW.