Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 39

heyrt Bill Odgen daginn áður hafði tekið
eftir skrámu á andliti hans og skrifað
það í skýrslu sína. Það væri einfalt mál
að ganga úr skugga um hvort skinnið og
blóðið undir nöglum Söndru væru hans.
Það voru líka hár á legubekknum, hár
sem ekki tilheyrðu Söndru er var dökk-
hærð. Þetta voru Ijósari hár, jörp að lit.
Odgen og King voru báðir jarphærðir.
Það var hægt að bera saman hár þeirra
við sönnunargögnin og sanna sakleysi
beirra, briðji liturinn byrfti skýringa við.
Gary sá blöðin á briðjudagsmorgun-
tnn. Hann kom of seint frá Kent til bess
að komast inn á The Grange Residential
Hotel án jæss að vekja hótelstýruna.
Það sem eftir lifði nætur blundaði hann i
bílnum en tókst aö komast inn \)Cgar
dyrnar voru teknar úr lás og upp i her-
bergið sitt án bess að til hans sæist, bað
voru alltaf einn eða tveir gestir sem
burftu að vera komnir af stað snemma,
fyrir almennan morgunverðartíma.
Gary var illa til reika eftir betta nætur-
ferðalag sitt, bað var mold á skónum
hans, fötin voru rifin og hann var
meiddur á hendi. Hann breif sig, braut
saman fötin sem hann hafði verið i og lét
bau aftast í klæðaskápinn. Hann var nú
tilneyddur að klæðast ljósbrúna safari-
jakkanum sínum og dökkbrúnu buxun-
um, klæðnaði sem hann kunni betur við
sig í heldur en einu jakkafötunum sínum
en sem fyrirtækið sem hann vann hjá
kunni ekki við, beir vildu að sölumenn
beirra skæru sig ekki úr.
Einhvern veginn gat hann haldið út
morgunverðartímann með gistifélögum
sinum bó hann hefði litla lyst á reyktu
sildinni sem frú Fitzgibbon bar á borð
bennan morgun. Það var hr. Perkins,
solumaðurmeð byggingarefni, sem sneri
forsiðu dagbla&sTtls að Gary meðan
hann las bakhliðina og Gary kom auga á
myndina af brosandi stúlkunni og feit-
letraða fyrirsögnina; SÁST ÞÚ HANA?
Hann flýtti sér út úr matsalnum án
Þess að Ijúka við matinn, stökk inn í bil-
inn sinn og ók hratt niður götuna til
næsta blaðasala. Þar burfti hann að biða
nokkrar mínútur eftir afgreiðslu og
hafði bvi góðan tíma til bess að'líta á
myndina og fyrirsagnirnar í hinum
ýmsu dagblöðum á afgreiðsluborðinu.
Þegar hann var aftur kominn út i bíl-
inn las hann eina útgáfu af sögunni,
komst að bv' hvað fórnarlamb hans
hafði heitið og hvers vegna líkið hafði
fundistsvofljótt.
Hann hafði reiknað með nokkrum
dögum til bess að finna frú Havant en
nú var hún einnig búin að lesa blaðið.
Kannske væri hún einmitt núna að
hringja í lögregluna. Hann átti í erfið-
leikum með að fletta sundur kortinu og
leita að veginum til Chodbury St. Mary í
Gloucestershire. Hann átti líka erfitt
með að finna staðinn, hann var lítill dep-
ill u.b-b. tiu mílur frá Gloucester.
Gary reyndi að sefa ótta sinn meðan
hann ók út úr Wattleton. Jafnvel bótt
frú Havant lýsti honum fyrir lögregl-
unni sannaði bað ekkert. Hún hafði ekki
séð hann fara inn í íbúðina með stúlk-
unni, hún hafði aðeins skilið við bau ein
við vegarbrúnina. Líklega myndi hún
ekki hugsa frekar út í betta eða aðhafast
neitt, fólk vildi ekki blanda sér inn i
svona mál. En hann gat ekki reitt sig á
bað. Það gæti verið að hún væri nú
begar að hjálpa lögreglunni að setja
saman eina af bessum myndaröðum
beirra og segja; „Já, betta er hann,”
begar mvndin líktist honum.
Þorpið Chodbury St. Mary var allt á
lengdina, dreift á stórt svæði. tbúar voru
um fimm hundruð, ein krá var bar og
miðaldakirkja. Þarna voru allar gerðir af
húsum og hreysum, eitt kaupfélag, póst-
hús og bó nokkur býli. Hæðabýlið var
heimilisfangið sem frú Havant hafði
gefið upp. Gary gerði ráð fyrir bví að all-
ar manngerðir rækju býli, bar á meðal
vel tilhafðar ekkjur. Frú Havant hlaut
að hafa á launum mann til bess að sjá
um sjálfa vinnuna, sjá um kýrnar og
plægja, sá maður gæti einmitt verið til
staðar og bað gat verið hindrun i vegi
bess sem Gary ætlaði að framkvæma.
Honum líkaði ekki að gera svona lagað i
flýti en hann hætti ekki á að biða.
Við enda borpsgötunnar sá hann veg-
visi sem benti upp á afleggjara. Gróðrar-
stöðin Hæðabýli, stóð bar. Það býddi
jurtagróður, ekki kýr. Gary létti. Hann
myndi hringja bjöllunni og sjá hvað
gerðist. Ef frú Havant kæmi sjálf til
dyra og væri ein myndi hann byrja á
sölutilboðinu og síðan látast undrandi að
sjá hanái Hann rayndi tala um hvað
heimurinn væri lítill. Ef hún minntist á
Söndru King myndi hann segja: Já, er
bað ekki hræðilegt, og hann sem hefði
skilið við hana um leið og hann hefði
lokið við að skipta um hjólbarða fyrir
hana. Hann varð að forðast að vekja hjá
henni ótta og komast með henni eitt-
hvert burtu, hann gæti jafnvel stungið
upp á bví að bau færu saman tii lögregl-
unnar, hún myndi kannske láta gabbast
af bví. Þá væri eftirleikurinn auðveldur.
Hann lét stóran skrúflykil renna í vasa
sinn. Ef einhver annar væri barna
myndi hann láta kæruleysislega og
reyna að finna leið til að geta verið með
henni einni. Reyndar — sjálfstraustið
jókst með nýjum hugmyndum — gæti
hann reynt að gabba hana með bví að
segja að hann væri búinn að fara til lög-
reglunnar svo hún byrfti ekki að hafa
fyrir bví. Þannig myndi hann komast að
bví hvort hún hefði farið bangað eða
ekki. Hann myndi vitanlega ekki treysta
henni, sama hvað hún segði, en bað gæfi
honum umhugsunarfrest.
Gróðrarstöðin Hæðabýlið var böðuð
vorsól begar Gary ók upp brönga tröð-
ina að gamla steinhúsinu, fram hjá
nokkrum stórum gróðurhúsum, ungum
trjáplöntum og blómum. Hann sá ein-
hvern í fjarlægð við vinnu á akri en sá
hinn sami virtist ekki taka eftir komu
hans. Gary var feginn bví, á svona stóru
svæði bar sem ekkert var nema grös og
jurtir, að vera inni í bílnum sínum og
láta vélarhljóðið vernda sig fyrir sveita-
bögninni.
Hann sneri bílnum við áður en hann
lagði honum fyrir framan húsið ef svo
færi að hann byrfti að aka burt I flýti.
Hann skildi einnig kveikjulykilinn eftir í
bílnum. Síðan gekk hann upp tröppurn-
ar með aðra hönd á skrúflyklinum I vas-
anum en i hinni hélt hann á fyrsta bindi
alfræðibókanna.
Hann brýsti á bjölluna.
Konan sem opnaði var lágvaxin og
brekin, klædd snjáðum samfestingi og
með vasaklút bundinn um hárið.
„Er frú Havant við?” spurði Gary og
setti upp sitt besta bros. Hann hefði mátt
vita að bað væri vinnukona af bessari
stærð á svona stað, b*r voru ávallt
hindranir. Hann hafði hitt nokkrar á
ferðum sínum begar hann svaraði fyrir-
spurnum. „Ég hugsa að hún hafi áhuga
á nýjum bekkingarbrunni með sérstök-
um kjörum fyrir fyrstu áskrifendur.”
Hann lyfti upp sýnishorninu.
„Frú Havant? Það býr engin frú
Havant hérna,” sagði konan.
„Er betta ekki Hæðabýlið í Chodbury
St. Mary?”
„Þaðer rétt.”
„En ég var beðinn að koma hingað
sérstaklega til bess að tala við frú
Havant,” sagði Gary.
„Það hefur einhver verið að leika á
yður,” sagði konan. „Það býr enginn hér
með bví nafni. Verið bér sælir,” og hún
lokaði dyrunum.
„En ...” sagði Gary en hurðin ein
stóð fyrir framan hann.
Hann varð að viðurkenna bað. Hann
settist inn í bílinn og ók hratt niður af-
leggjarann niður í borpið í miklu ryk-
skýi. Hann ætlaði á krána að spyrja.
Auk bess veit’i honum ekkert af hress-
ingu eftir allt betta, tilbúinn til glæpsins
og burr í munninum.
Yfir bjórnum spurði hann kráareig-
andann um Gróðrarstöðina Hæðabýlið.
Hann væri á leiðinni um, sagði hann, og
hefði séð skiltið. Var betta stór staður og
seldi hann rósir? Hann vantaöi nokkur
Ferðamenn. Hótel Reykjahlið býður yður:
Gistingu mat og kaffi.
Bensín og oliur.
Hótel Reykjahlið.
Mývatnssveit.
3«. tbl. Vikan 39