Vikan - 27.09.1979, Blaðsíða 35

Fimm minútur með ™
WILLY BREINHOLST
AÐ KLÍFA HILTON HÓTEL
Tavish og Douggie McGregor þeir félagar voru komnir alla leið
og þeir bjuggu á 88. hæð á upp á 77. hæð uppgötvaði einn
Hilton hótelinu í New York þeirra að þeir höfðu gleymt
þegar dálítið skelfilegt kom fyrir. lyklinum að hótelherberginu
niðri í afgreiðslunni!
— Vertu nú ekki að þessu,
stundi Sandy sem var að niður-
lotum kominn, þú ætlaðir að
segja okkur reglulega hryllings-
sögu en þetta...
— Bíddu hægur félagi, það
var nefnilega þannig að þegar
aftur gleymdum við gjörsamlega
að telja tröppurnar. Þrátt fyrir
að hægt gengi náðum við um
síðir 65 hæða markinu.
— Púha, stundi Sandy og lét
fallast á eina af þessum mörgu
tröppum á Hilton hótelinu.
Þetta er erfiðara en ég bjóst við,
ég held að hjartað þoli ekki þetta
álag. Ég get ekki meira, kæru
vinir, haldið þið bara áfram, ég
verð hér eftir í nótt og reyni að
halda á mér hita við kertaljósið.
Haldið þið áfram að klífa
hótelið, það er skárra að tveir
okkar noti þetta rándýra her-
bergi þá fara peningarnir alla
vega ekki alveg í súginn.
— Við hjálpum þér við að
komast upp þessar fáu hæðir
sem eftir eru, bauð Hector af
hreinni hjartagæsku.
— Kemur ekki til mála,
svaraði Sandy að bragði, ég ætla
ekki að verða einhver byrði á
ykkur, næg eru vandræðin
samt. Við erum búnir að borga
fyrir herbergið, ljós eða ekki ljós,
notað eða ónotað, við borgum
hvort eð er. Einhverjir okkar
verða að komast upp og nota
herbergið. Hugsið ekki um mig.
— Taktu þig nú saman i
andlitinu, hélt Hector áfram,
það eru bara 23 hæðir eftir og
nú ætlar Douggie að segja okkur
hryllingssögurnar sínar þannig
sögunum sínum og við
þrömmuðum upp á við. Sumar
sögurnar höfðum við heyrt áður
en þó voru nokkrar nýjar inn á
milli sem gerðu það að verkum
að við gleymdum að telja tröpp-
urnar. Áður en við vissum af var
fyrsti áfangi, 35 hæðir, að baki.
Þá settumst við á tröppuenda
og blésum mestu mæðinni út í
myrkrið. En stoppið var stutt og
áfram var haldið.
Sandy byrjaði að segja skota-
brandarana sína og þó við
hefðum heyrt hvern einn og
einasta áður þá var frásagnar-
máti hans svo skemmtilegur að
að síðasti spottinn ætti að verða
auðveldur.
Við þetta lét Sandy segjast og
áfram klifum við hótelið i þunnu
lofti nær skýjum en jörð.
— Þið verðið að fyrirgefa þótt
fyrsta hryllingssagan sé ekki sú
skemmtilegasta sem þið hafið
heyrt, púha . . , en söguna
verðið þið að fá. Sjáið nú til, einu
sinni voru þrir góðir vinir, þeir
Sandy McLeod, Hector Mc-
39. tbl. Vikan 35
'."í'i'JU'MHr sk ry-:mw xxrnri