Vikan - 04.10.1979, Blaðsíða 22

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 10. hluti
levndardómar
aamla klaustursins
Þýð: Steinunn Helgadóttir
„Stundum finnst mér líka að eitthvað
undarlegt sé að gerast á næturnar, Viola
frænka, en frændi minn hefur sannfært
mig um að það séu aðeins draumar og
hann hefur látið mig taka inn laudanum."
Hver gæti hafa gert þetta? Hafði
mjólkin verið ætluð mér eða einhverjum
öðrunt? Hún gat ekki hafa verið ætluð
ntér, nærvera mín hér gat ekki skipt
neinn máli, nema kannski frú Hodges.
En hún myndi varla ganga svona langt
til að koma mér héðan? Verið gat að
Manning eða Denning hjúkrunarkona
hefðu einnig verið inni í eldhúsinu til að
sækja mjólk. Gátu þau haft ástæðu til
þess? Ég gat ekki hugsað mér neina Frú
Buller-Hunter? Nei. Þó að ég væri ekki
sérlega hænd að henni, áleit ég að hún
myndi ekki gera neitt sem væri rangt.
Hvaða gróða hafði hún svo sem af því
að ég veiktist eða dæi? Ég gat ekki fund-
ið neina ástæðu aðra en mannleg mis-
tök. Mjólkin hafði sennilega verið ætluð
Violu frænku og lögð á bakkann minn
vegna mistaka. Hún var orðin vön
stærri skömmtum af laudanum og
kannski vildi hún fremur taka þær inn
blandaðar i mjólk. Ég var næstum búin
að sætta mig við þessa skýringu þegar
mér varð litið á pilluglasið.
Sextándi kafli
Þungur svefn minn, ótti og óöryggið,
sem fólst i þvi að vita að einhver í húsinu
sóttist eftir lifi minu, gerðu litið til að
bæta matarlyst mina þeitnan morgun.
Frændi minn virtist undrandi þegar
hann sá hvernig ég leit út.
„Della min, þú ert hræðilega þreytu-
leg. Var skipunum mínum ekki hlýtt og
þér færð laudanumtafla?" Rödd hans
var svo ákveðin og hann leit svo reiði-
lega út að ég flýtti mér að svara: „Ö jú
frændi, þakka þér fyrir. F.g svaf einmitt
mjögfast."
Eg gat ómögulega fengið ntig til að
segja honum aðeg hefði spýtt út úr mér
töflunni og fleygt mjólkinni sem ég var
viss um að hafði verið baneitruð. Þvi
síður gat ég sagt honum frá pilluglasinu
því að eftir siðustu samræður okkar ótt-
dðist ég að hann áliti mig gjörsamlega
hafa misst vitið.
Augu lians grandskoðuðu mig spyrj-
andi.eins og væru aðathuga liðan mina.
og ég fann aðég roðnaði.
„Gerðirðu það? Þú litur alla vega
ekki út fyrir að hafa sofið vel og ég hef
ntiklar áhyggjur af þér. Reyndu nú að
borða meira, annars verðurðu veik,
hvernig ætti ég að afsaka það við vesa-
lings syrgjandi foreldra þina?"
Mamma og pabbi voru nú ein
hvers staðar undan ströndum Suður-
Afríku og í fyrsta skipti óskaði ég þess af
öllu hjarta aðég væri þar líka. Ef aðeins
ég hefði aldrei yfirgefið Cornwall og
Jenny ntina; aldrei komið til Cunning-
hamklaustursins; aldrei kynnst þessari
undarlegu rökkurveröld sem Viola
frænka lifði i; aldrei hitt hina röggsömu
frú Buller-Hunter né hinn ógnvekjandi
Manning. Aldrei hitt Simon og elskað
hann á þennan vonlausa hátt? Nei, ég
gat ekki óskað þess!
Frændi minn lagði eitthvaðaf fleski á
diskinn minn og ég fiktaði lystarlaus við
það. Hann talaði bliðlega við mig. „Ég
held að þú þjáist af eftirköstum vegna
þeirrar sorgar sem þú hefur orðið fyrir
við missi systur þinnar. Ég held að ég
ætti að kalla í lækni til að rannsaka þig."
„Nei, frændi, nei,” mótmælti ég. þvi
að ég óttaðist að skýring hans á sjúk-
dómseinkennutn minutn kynnu að hafa
áhrif á afstöðu læknisins lil geðheilsu
minnar.
Hann brosti stríðnislega. „Svona.
Della min. læknar bita ekki. þeir bæta!
En nú vill svo til að ég þarf að skreppa i
viðskiptaerindum til London í nokkra
daga, viðskulum sjá til hvernig þú hefur
það þegar ég kem heim aftur. Kannski
ertu of mikið inni. Ég hafði vonast til að
geta hafl fleiri skemmtanir hér fyrir þig
en aðstæðurnar gera það ógjörlegt, því
miður.”
„En elsku besti frændi, ég er þér ósegj-
anlega [rakklát fyrir allt sent þú hefur
gert. Ég viðurkenni að ég syrgi enn en
aðeins tfminn getur læknað það."
Þjónninn kom inn með morguripóst-
inn. Frændi minn leit sem snöggvast á
bréfin en liélt áfram að tala við mig.
„Það er satt, vina mín. Engu að siður er
ég viss um að útivera myndi gera þér
gott. Þú geturekki hafa náðaðsjá mikið
af býlinu og ég mun gefa frú Buller-
Hunter fyrirmæli um að fara með þig í
gönguferðir. Hér urn slóðir eru mörg
smávötn og lækir og í vesturjaðri skógar-
ins er staður sem er frægur fyrir útsýni
sitt." Hann gekk að glugganunt og starði
út yfir glæsta garðana. stoltur á svip.
Siðan sneri hann aflur að mér eins og
honum hefði allt í einu dottið eitthvað I
hug. „Þú hefur auðvitað komið upp i
klukkuturninn?”
Ég hristi höfuðið. „Nei, ég vissi ekki
að það væri hægt.”
Hann kom til mín fullur áhuga. „Ég
virðist ekki hafa staðið mig nógu vel sem
gestgjafi. Útsýnið þaðan er það stórfeng-
legasta sem ég hef nokkurn tíma séð.
Frá turninum geturðu séð alla leið til
Canterburydómkirkjunnar. Um tima
var ekki hægt að komast upp í turninn
vegna þess að hann var ekki álitinn
nægjanlega traustur; nú er búið að gera
við svalirnar og handriðið svo að þið
ættuð að geta gengið hringinn i kringum
hann. Ég verð að gefa frú Buller Hunter
fyrirmæli um það.”
Hann kleip mig vingjarnlega i kinn-
ina. „Vertu nú mikið undir berum
himni. Ég vil sjá roða i vöngum þínum
þegar ég kem aftur heim, annars verðég
aðfá lækni fyrir þig."
Stuttu eftir morgunverð pantaði
James frændi vagninn og hélt til Lond-
on. Dagurinn var heiður og svalur, við
lá að frost væri í lofti þrátt fyrir sólskinið
og bláan himininn. Frændi var hlýlega
klæddur í ullarfrakka, með uppbrettan
kragann. Þegar hann kvaddi mig kyssti
hann mig á kinnina, ég vissi að ég myndi
sakna hans óskaplega næstu dagana þvi
mér þótti orðið svo vænt um hann.
„Hvenær kemurðu aftur, frændi?”
spurði ég og óskaði þess að ég gæti farið
meðhonum.
„Ég er ekki alveg viss, Della. Ég von-
ast til að geta gert einhverjar ráðstafanir
fyrir hr. Mowbray og jafnvel frú Buller-
Hunter ef ég get. Þú getur verið viss um
að ég sný aftur eins fljótt og mögulegt
er, hjarta mitt er hér að Cunningham-
klaustri, sérstaklega þegar þú ert hér.
vina mín."
„0, frændi, ég mun sakna þin," sagði
ég og neri kinninni við ermi hans.
Hann strauk hár mitt. „Elsku, litla
frænka mín,” sagði hann blíðlega.
„Þvílika ánægju hefurðu ekki fært mér.”
Hjarta mitt fylltist af ást til hans.
Aldrei hafði neinn sýnt mér slíka ástúð
nema Jenny, ástúð sem ég þarfnaðist svo
mjög.
Hann fór inn i vagninn. iyfti hattin-
um og ég sá hann aka í burtu. Ég stóð
kyrr þar til hófatökin voru þögnuð.
Ég var einmitt á leið inn þegar ég sá
Simon koma gangandi i áttina til min.
Þegar hann kom auga á mig gekk hann
rakleiðis til mín og eins og alltaf, þegar
U Vikan 40. tbl.