Vikan - 04.10.1979, Blaðsíða 26

Levndardómor
aamlo klaustursins
„Það er óþarfi að kalla á þjónustu-
stúlkuna, þú getur sótt mjólkina sjálf nú
þegar frænka min er hjá mér.” Ég undr-
aQist ákveðni hennar.
Vesalings hjúkrunarkonan leit óörugg
4 okkur til skiptis eins og hún væri jafn-1
hrædd við að hlýða eins og að óhlýðnast.
En eftir augnabliks hik gerði hún eins og
henni var sagt.
Viola frænka þagði fyrst eftir að hún
var farin, augljóst var að hún vildi ekki
að ég hæfi samræður því að hún virtist
vera að hugsa um eitthvað.
Að lokum sagði hún: „Sástu frænda
þinn fara i morgun?”
„Já, það gerði ég. Ég kvaddi hann
þegar vagninn kom aðsækja hann,”full-
vissaði ég hana.
„Gott,” hún kinkaði ánægð kolli. „Er
konan sem á að kenna þér enn hér í hús-
inu?”
„Já, frænka. Hún kom aftur nú fyrir
nokkrum dögum síðan. Hún var í Bath
hjá systur sinni sem var veik.”
„Hvar er hún núna?”
Ég viðurkenndi að ég vissi það ekki.
„En hún er sennilega annaðhvort inni i
herberginu sinu eða að tala við Clive,”
sagði ég.
„Sagðirðu henni frá því að þú ætlaðir
í heimsókn til mín?”
„Nei, ég ... ég kom um leið o é<>
fékk boðin frá þér,” svaraði ég, undrandi
á þessum spurningum.
Hún hélt fast i lakið sitt. „Það er
nokkuð sem mig langar til að segja þér,
Della. Guð einn veit hvort það er rétt
hjá mér, ég er oft svo rugluð í augnablik-
inu og á í erfiðleikum með að vita hvað
er sannleikur og hvað er draumur. Mig
dreymir, nei, ég fæ martraðir sem eru
svo raunverulegar að þegar ég vakna
veit ég ekki hvort þetta hefur gerst eða
ekki.”
Óttinn læddist aftur að mér, voru
þetta ekki einmitt sjúkdómseinkennin
sem frændi minn hafði séð hjá mér?
Þjáðumst við báðar af sama sjúkdómn-
um?
„Frændi hefur sagt að laudanum geti
hjálpað. Hafa þær ekki hjálpað þér?”
spurði ég.
„Laudanum? Það getur verið. Það er
lyf sem deyfir skilningarvitin, stundum
verð ég svo meðvitundarlítil af þeim að
ég gæti eins verið dauð. En stundum,
eins og t.d. núna, gabba ég hjúkrunar-
konuna og tek ekki töflurnar inn. Þá er
ég betur vakandi og tek eftir því sem
fram fer í kringum mig. Síðan fæ ég að
borga fyrir þessa óþægð mína með mar-
tröðunum. En þú, sem ert aðeins barn
að aldri, hvað veist þú um laudanum?”
Þó að mig langaði til að eignast ein-
hvern trúnaðarmann valdi ég ekki Violu
frænku því að hún var sjálf svo veik.
„Stundum finnst mér lika að eitthvað
undarlegt sé að gerast á næturnar, Viola
frænka, en frændi minn hefur sannfært
mig um að það séu aðeins draumar og
hann hefur látið mig taka inn laudan-
um.”
Allt í einu tók hún fast utan um hend-
ur mínar og grandskoðaði andlit mitt
með hitagljáandi augum.
„Della, ég verð að segja þér þetta. Þú
mátt ekki halda að ég sé ...”
Allt í einu var bankað á dyrnar og frú
Buller-Hunter kom inn strax á eftir.
„Má ég koma inn?” hún var í glæsi-
legum bláum silkikjól, eins og nýklippt
út úr tískublaði. Hún brosti breitt til
Violu frænku. Síðan var sem hún sæi
allt í einu að hjúkrunarkonan væri ekki
viðstödd, brosið hvarf en í stað þess kom
ýktur undrunarsvipur á fallegt andlit
hennar.
„Della,” sagði hún ásakandi. „Hefur
frændi þinn gefið þér leyfi til að koma
hingað í heimsókn?”
„Nei, frú Buller-Hunter. Ég ... ég
Ég leit til frænku minnar og beið eftir
að hún viðurkenndi að hún hefði beðið
mig að hitta sig. En hún þagði.
„Já?” sagði frú Buller-Hunter skip-
andi.
„Mig langaði til að tala við frænku
mína. Þar sem frændi minn var að heim-
an gat ég ekki beðið hann leyfis,” svaraði
ég þvingað.
Þá kom Denning hjúkrunarkona inn,
hún leit órólega á okkur til skiptis og ég
26 Vikan 40. tbl.