Vikan - 11.10.1979, Blaðsíða 20

Leyndardámar
gamla klaustursins
talaði um |iau við þig. |i;t hclstu þvi l'ram
að niig hct'öi drcymt." mótmælti cg.
Hann tók um handlegg minn og sneri
mér I áltina að dyrunum. „Það eru til
hlutir sem best er að tala ekki um. Ég
hafði vonast til að geta hlift þér við
þessu. En nú sé ég að þetta er gengið of
langt. ég verð að segja þér sannleikann."
„Því er ég fegin, frændi,” sagði ég um
leið og við gengum upp stigann og sótt-
um kerti í leiðinni. „Mér þykir svo
óskaplega vænt um þig og ég vill deila
með þér leyndarmálum Cunningham-i
klaustursins, hversu ógeðfelld sem þau
eru. Þá fyrst mun mér finnast að ég til
heyri fjölskyldu þinni."
Ákveðnar hvítar hendurnar ýttu á
viðarverkið svo að dyrnar opnuðust
strax. Eg gekk á eftir honum niður allar
tröppurnar. Loftið var enn verra og
kaldara en mig hafði minnt og ég skalf,
um leið og ég óskaði þess að ég hefði
farið i einliverja yfirhöfn. áður hafði
óttinn og spennan eflaust haldið á mér
hita. Nú horfði ég beint fram fyrir mig
og gat þvi séð betur i kringunt mig.
Hvergi var neitt merkilegt að sjá annað
en steinveggi, loft og gólf. Læsta her-
bcrgið. . . var það fangaklefi, einhver
staður sem nunnurnar höfðu verið
látnar á og lokaðar inni? Var það graf
hvelfing full af gulnuðum beinum? Þó
að mig grunaði að nunnan sem ég hafði
séð væri fremur mennsk en andi var
mögulegt aðeinhver gengi aftur. Frændi
minn gekk öruggur áfram, þar til við
komum að viðardyrunum.
„Hvert liggja hin göngin, frændi? Þau
sem halda beint áfram?” spurði ég þvi
að ég vildi vita hvert nunnan hefði
horfið.
„Hann liggur að grafreit klausturs
ins.”
Grafreit! Systir Josephine hafði
einmitt beðið um að verða grafin í vigðri
mold. Hafði ég haft rangt fyrir mér? Var
hún í raun og veru systir Josephine?
„Frændi," sagði ég og bældi niður ótt-
ann. „Hér eru dyrnar sem ég fann en
þæreru vist læstar."
I staðinn fyrir að svara tók hann
stóran járnlykil upp úr vasa sínum og
setti hann í lásinn. Þungar dyrnar opn-
uðust hljóðlega og lokuðust jafn-
hljóðlega á eftir okkur. Þetta herbergi
var ekki eins dimmt og gangarnir þar
sem litlir gluggar með rimlum lágu hátt
uppi á veggnum. Frændi minn slökkti
þvi á kertinu. Stærstur hluti herbergisins
var lokaður af með rimlum svo að hann
líktist einna helst risastóru búri. Eg nálg-
aðist forvitin til að athuga hvað væri
þar.
Cióður guð! Hvað var tyrir iui.ui
mig? Var þetta maður eða skepna?
Hárið hékk langt og flókið langt niður
andlitið, niður i slefandi munninn.
Eins og úr djúpum frumskógum litu
augun upp og i þeim var ekki snefill af
glóru. Á höndunum sem héldu utan um
rimlana voru neglur sem voru jafnlang-
ar og beittar og klær villidýrs. Minn
innri maður gerði uppreisn við þessari
hræðilegu sjón en ég gat ekki haft af
honum augun því að — guð hjálpi mér
hann var eins og illileg skopteikning
af Simoni, eins og martröð. Hárið var
rauðgullið en það vantaði bjarmann á
það. Augun voru jafnblá — en hve
hræðilega ólik! Lögun þeirra var einnig
eins.
Ég sleit augu mín frá þessari ófreskju
og fleygði mér i fang frænda mins. Ó,
hvers vegna hafði ég ekki gegnt honum,
tekið inn svefnpillurnar og þannig slopp-
ið við að sjá þvilíkan óhugnað?
Rödd frænda mins var köld og það
fór hrollur um mig svo að ég sleppti
honum meðóhugnaði.
„Þetta er sonur minn, Simon," sagði
hann.
Um leið og hann heyrði nafnið nefnt
byrjaði brjálæðingurinn að hrista riml
ana og hann hvæsti og urraði eins og
hungraðdýr.
„Simon? Nei ekki Simon! Simon er
.. .” Var mig að dreyma? Var þetta enn
ein óhugnanlega martröðin?
„Þetta er afkomandi minn. Barnið
sem konan min elskaði svo ákaft. Þetta
er brjálæðingurinn sem hefði átt að fara
á hæli fyrir mörgum árum síðan. Þó
hefur hann það betra hér. Ég færi
honum mat, vatn til að þvo sér og hrein
lök á rúmið. Hér er hann öruggur og
getur ekki orðið neinum að skaða. Ég
geri ekkert rangt með því að halda
honum hér undir minu eigin þaki.”
Hugur minn var sem dofinn. Ef þetta
var sonur hans, hver var þá maðurinn
sem gekk undir nafninu Simon?
Frændi minn strauk veggina ástúð-
lega. „Þetta er mitt. Allt mitt. Ekkert og
enginn skal geta tekið þetta frá mér. Ég
er Cunningham lávarður, óðalið er
mitt." Hann starði undarlega tómlega á
mig, ég stóð þarna titrandi og gat ekki
einu sinni spurt allra þeirra spurninga
sem mér lágu á hjarta. „Ross hefði átt
að deyja, Della. Þau drukknuðu öll.
Allir um borð í skipinu, nema barnið
sem var bundið við björgunarbátinn og
meðvitundarlaust. En fyrir einhverja
undarlega tilviljun hélt hann lífi og varð
það eina sem stóð á milli mín og óðalsins
sem ég elskaði svo heitt.”
Höfuð hans féll niður á bringu og ég
stóð aðeins hreyfingarlaus, næstum þvi
of hrædd við að anda. Allt i einu var
þögnin rofin af hræðilegu öskri frá
brjálæðingnum. Ég hrökk ósjálfrátt við
og sneri mér frá honum. Hann starði á
mig með einhverja illilega vissu í augun-
um. Hljóðið hafði vakið frænda minn úr
dvalanum.
„Ég hefði getað drepið barnið og
enginn hefði komist að því. En ég er eng-
inn morðingi. Ég óskaði þess að hann
væri dáinn en gat ekki drepið hann. Og
þá mátti hann ekki verða á milli mín og
óðalsins. Ö, nei! Ég hugsaði lengi um
hvað ég gæti gert, guð heyrði bænir
mínar því að þegar Ross kom til meðvit-
undar var hann svo eftir sig eftir höfuð-
höggið og meðvitundarleysið að hann
mundi ekki eftir neinu sem á undan var
gengið.
Hann gekk til mín og lagði hendurnar
á axlir minar. „Myndir þú segja að ég
væri góðhjartaður, Della?”
Eg svaraði sannleikanum samkvæmt,
„Það hefur mér alltaf fundist, frændi."
Hann kinkaði hægt kolli. „Já. Og ég
var Ross góður. Eg sagði honum ekki
að foreldrar hans hefðu drukknað. Ég
minnti hann ekki á neitt úr fortíð sinni
svo að hann þyrfti ekki að syrgja neitt.
Var það ekki fallega gert af mér?”
Ég tautaði óttaslegin: „Og Ross er.„.
„Er sá sem þú þekkir sem Simon. Ég
var snarráður. Della. Ég sagði honum að
hann_væri sonur minn, að honum hefði
batnað stórkostlega af geðveiki, sem nú
brytist aðeins einstaka sinnum út. og
þess vegna hefði cg ráðið Manning.
Þetta gekk allt samkvæmt áætlun þar til
þú komst hingað.”
Fingur hans gripu miskunnarlaust í
mig. svoaðég hrópaði upp: „Frændi. þu
mciðir mig! Og hvað ertu að segja?
Hvaðgerði ég rangt?”
Hann sleppti mér svo snögglega að ég
féll við.
„Málverkið af Charles og fjölskyldu
hans. Hvers vegna heldurðu að rifan
hafi legið yfir andlit Ross? Ég skar i mál-
verkið svo að enginn gæti þekkt hann
aftur. En þú — þú mundir. Þú mundir
líka eftir leyniganginum Og talaðir um
hann fyrir framan Ross, svo að mér
fannst sem ég sæi einhverri minningu
#TiLa
lw

FÉLAG ÍSLENZKRA HLJÓMLISTARMANNA
útvegar yður hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri

Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl.14-17
20 ViKan 41. tbl.