Vikan - 11.10.1979, Blaðsíða 26

Hjónin
staður.” Moria fann að hún slappaði nú
loksins af þegar hún settist á stólinn sem
þjónninn dró fram fyrir hana.
David ákvað sig eftir að hafa litið
aðeins augnablik á matseðilinn — hann
valdi sér ekkert spánskt, heldur góðan og
gamaldags kjúkling. Moria vildi eitthvað
spennandi.
Hún leit til hjónanna þeirra. Konan
var búin að leggja frá sér matseðilinn og
hann var að panta, svo þaðan var ekki
neinnar hjálpar að vænta.
Moria valdi sér gazpachosúpu og
spánska eggjaköku, svo hún gæti borið
hana saman við þá sem hún átti að
venjast heima. David var að panta rauð-
vtn.
„Ég held að ég vilji frekar hvitvin,”
sagði Moria. Hann varð að breyta pönt-
uninni í hálfa flösku af hvoru.
„Þú hefur alltaf sagt að þér þyki rauð-
vín best, ég skil ekki af hverju þú vilt
vera öðruvisi í kvöld,” sagði hann
ergilega.
„En þú spurðir mig ekki núna.” Þau
máttu aldrei ganga að hvort öðru vísu.
Hjónin höfðu nú fengið víniðsitt. það
var rauðvin. Hann hellti í glösin þeirra.
Hann drakk án þess að lita á hana —
einkennilegt. Það eina sem hún gerði var
að kinka einstaka sinnum til hans kolli.
Þau máttu aldrei verða svona. Hún
vildi horfa i augu Davids til þess að sjá
hvernig honum væri innanbrjósts og
hvað hann hugsaði. Það var dásamlegt
að sjá það þegar hann fór að langa til
þess að elskast með henni.
Moria kinkaði kolli í átt til hjónanna
þeirra. „Við megum aldrei verða eins og
þau, David. Svo virðist sem þau langi
ekki til þess að lita á hvort annað
lengur.”
„Ég field að þú hafir rangt fyrir þér
núna," sagði David hægt. „Ég er lika
búinn að fylgjast með þeim. Við værum
ekki svona upptekin af þeim, nú þegar
þau eru búin að visa okkur á þennan
stað, ef þau eru eins lífsleið og þú
heldur. Þau draga okkur að sér vegna
þess að það er einhvers konar aðdráttar-
fullvissa milli þeirra ...”
„Aðdráttarfullvissa?” Moria skildi
hvorki upp né niður.
„Já, þau eru bara svo viss hvort um
annað. Við verðum svona lika — að
lokum.”
Hann brosti og hún teygði sig yfir
borðið og lagði hönd sina yfir hönd
hans. Elsku David. Hafði hann kannski
rétt fyrir sér varðandi hjónin þeirra?
Þá komu tónlistarmennirnir inn. Þrir
ungir menn klæddir eins og „trúba-
dúrar', klæddir i svartar skikkjur, bryddar
rauðu silki, hvitar skyrtur og svartar
hnébuxur. Þeir léku hljóðlega við hvert
borð, það rétt heyrðist i gitörunum,
tónarnir blönduðust kliðnum i veitinga
salnum.
Þegar þeir komu að borði hjónanna
brosli konan skyndilega og það var hún
sem bað unt lagið. Trúbadúrarnir
ræddu saman stutta stund — kannski
þekktu þeir ekki lagið?
David fylgdist lika með hjónunum.
Það væri leitt ef þeir þekktu ekki
fyrsta val. En sá elsti af þeim þremur
byrjaði að plokka gitarinn sinn, hinir
fylgdu honum og loks voru þeir allir
byrjaðir að leika lagið. Tónlistin var
nógu nálægt þeim til þess að þau heyrðu
hanafyrirkliðnum.
Þetta íar gamalt lag frá fjórða
áratugnum, iag sem hafði staðist timans
tönn: „Nótt og dag ert þú sú eina ...”
David brosti sigri hrósandi til hennar.
„Greining min var rétt.”
Maðurinn lyfti glasi sínu og klingdi
því létt við glas konunnar og brosti nú til
hennar.
Moria fann að henni létti. Þessi tvö
höfðu verið nokkurs konar spegill
þeirrar eigin framtiðar. Hún fann nú
fyrir nýju trausti.
„Ó, David, allt á eftir að verða svo
dásamlegt — alltaf." Hann virtist allt í
einu vera orðinn eldri og var mjög alvar
legur þegar hann lyfti glasi sinu hægt.
„Fyrir okkur," sagði Moria fljótt og
orðin báru þægilegan hljóm. Hún varð
að segja þetta oftar.
„Fyrir okkur,” svaraði hann
hljóðlega, „hvað sem framtíðin ber i
skauti sér...”
Endir.
o o o
í þriðja og siðasta sinn — get ég
eitthvað aðstoðað yður?
26 Vikan 41. tbl.