Vikan - 18.10.1979, Blaðsíða 41

Og ER þetta gerðist kom yngsti
bróðirinn til þriðju borgarinnar, þar sem
hann leitaði hátt og lágt. Loks var hann
þar staddur, sem gamail maður stóð og
seldi epli. Maðurinn hélt á epli í útréttri
hendi og tautaði: — Epli. góð epli.
lækna sjuka!
— Hvaða merkisepli ertu þarna með?
spurði kóngssonur.
— Eplið mitt, svaraði maðurinn,
læknar sjúka ef maður lætur það við vit
sjúklingsins, svo hann finni angan þess.
— Svona epli vil ég fara með heim,
sagði kóngssonur. — Hve mikið viltu fá
fyrir það?
— Þúsund dali, svaraði gamli maður-
inn. Það fannst prinsinum sanngjarnt,
hann borgaði og nú átti hann eplið.
Á HEIMLEIÐINNI langaði mið-
bróðurinn að vita hvernig bræðrum
hans gengi. Hann brá kikinum upp að
auganu og kom þá auga á eldri bróður
sinn og spurði: — Veist þú hvað yngsti
bróðir okkar aðhefst?
— Líttu sjálfur í kikinn, svaraði
bróðirinn. Elsti bróðirinn sá nú hvar
yngsti bróðir þeirra gekk einn áleiðis
heim.
Elsti bróðirinn sagði: — Það er
auðvitað þessi kíkir, sem þú ætlar þér að
fara með heim til föður okkar.
— Jú, jú, það er rétt, svaraði bróðir-
inn.
— Sjáðu þá hve ég kem með merki-
legan hlut, sagði sá elsti og sýndi honum
teppið.
— Ef stigið er á það, flýgur það eins
hátt og þú vilt og þangað sem óskað er,
sagði hann hreykinn.
— Við skulum þá reyna það strax,
sagði bróðirinn ákafur.
Oc
ÞAÐ GERÐU þeir. Teppið
flaug strax upp í loftið og beinustu leið
til yngsta bróðurins. Nú voru þeir allir
saman á ný. Eldri bræðurnir vildu nú fá
að vita hvaða furðuverk yngsti bróðir-
inn hefði með sér heim. Hann sýndi
þeim eplið og sagði: — Það læknar sjúka
og þarf aðeins að halda eplinu við vit
sjúklingsins, svo hann finni angan þess.
— Þaðer naumast, sögðu bræðurnir.
Kóngssynirnir stigu nú allir upp á
teppið, sem flaug hátt upp i loftið.
Meðan þeir flugu bað yngsti bróðirinn
um að fá að líta í þennan undrakíki.
Hann fýsti að sjá hvernig liði heima i
konungsgarði.
— Guð hjálpi okkur, hrópaði hann,
þegar hann leit í kíkinn, stjúpsystir
okkar liggur fyrir dauðanum. Við
verðum heldur betur að hraða för.
Og það mátti ekki tæpara standa,
prinsessan var að dauða komin, þegar
þeir komust til hallarinnar. Yngsti
bróðirinn hraðaði sér til herbergja
prinsessunnar og hélt eplinu að vitum
hennar. Þegar hún andaði að sér epla-
ilminum hresstist hún strax og að fáum
dögum liðnum var hún alheil.
Bræðurnir gengu nú fyrir
föður sinn og sýndu honum hvað þeir
höfðu meðferðis heim. Sá yngsti sagði:
— Faðir minn, ég á skilið að fá prins-
essuna, því að eplið mitt læknaði hana.
Næstelsti bróöirinn mótmælti
kröftuglega: — Nei, það er ég sem á að
fá hana fyrir konu, því ef við hefðum
ekki haft kíkinn, hefðum við ekki séð að
hún var veik.
En nú greip elsti bróðirinn fram i og
sagði: — Nei, nú er mér nóg boðið. Það
er teppið sem er merkilegast, án þess
hefðum við ekki komið i tæka tíð.
Kóngur var í þungum þönkum,
honum var sannarlega mikill vandi á
höndum. Svo sagði hann: — Kæru
synir, ég tel að sá sem kom með kíkinn
hafi fundið það merkilegasta í heimi, og
hann skal fá prinsessuna.
Kóngssynir höfðu lofað að hlita
ákvörðunum föður síns og gerðu engar
athugasemdir. Og svo gekk konungur til
prinsessunnar til að skýra henni frá
málalokum.
— Kemur ekki til mála! sagði þá
prinsessan, mér finnst að sá sem kom
með eplið hafi fundið það merkilegasta
og auk þess er það hann, sem ég er ást-
fangin af og ætla að giftast.
Það var eitthvert vit I þessu! Það
merkilegasta var þó, að hún skyldi ekki
segja þetta strax. En þá hefði líka ekki
verið hægt að segja neina sögu. Og svo
hafði hún heldurekki veriðspurðálits.
\
42. tbl. Vikan 41