Vikan - 18.10.1979, Blaðsíða 47

væri búin að losa um bkklana svo hún
þakkaöi honum fyrir og neitaði.
„Ef þú vildir stansa næst,” sagði hún.
„Næst er Beachy höfði," sagði Gary.
14. KAFLl.
Aðalskrifstofur Alheimsalfræðibóka
voru í litlu skrifstofuhúsnæði i vöru-
skemmu i Deptford. Þegar skrifstofa
þeirra var opnuð á miðvikudagsmorgun
voru þeir fljótir að finna liver fulltrúi
þeirra á Wattleton svæðinu var. Gary
Browne bjó á Grange Residential Hotel
og þeir áttu von á að frétta af honum i
dag. Sölumenn þeirra nutu mikils frelsis
en þeir tilkynntu ferðir sinar símleiðis og
sendu skýrslur i pósti. Fyrirtækið sá
þeim ekki fyrir bilum og framkvæmda-
stjórinn vissi ekki hvernig bíl Gary var
á. hann fékk aðeins greitt ákveðið gjald
miðað viö fjölda ekinna kilómetra.
„Hvað gengur eiginlega á?" spurði
hann undirforingjann sem yfirheyrði
hann, lögreglumann frá höfuðborginni
sem kallaður hafði verið út til aðstoðar
starfsfélögum sinum.
En undirforinginn vildi ekki segja
honunt það.
Frú Fitzgibbon. á Grange Residential
Hotel, var ekki ánægð með það þegar
tveir lögregluþjónar bönkuðu upp á hjá
henni siðar um morguninn. Það kom
ekki göðu orði á hótelið hennar að bíll
þeirra sæist fyrir utan eða þeir hefðu
stutta viðdöl á dyraþrepinu. Hún
hleypti þcirn inn i sctustofuna. áköf i að
Ijúka þvi af i flýti sent þeir óskuðu. Ef til
vill var ekki allt i lagi með vegabréfið hjá
nýja spánska matreiðslumanninum
hennar.
í forstofunni var angan af steiktu
fleski og tóbaksþefur fyllti setustofuna
sem lögreglumennirnir tveir frá Wattle-
ton komu inn í. Frú Fitzgibbon var
steini lostin þegar þeir spurði um Gary
Browne.
Já. hann hafði dvalið hjá henni i þrjá
mánuði og var fyrirmyndargestur. Hann
var hljóðlátur og hclt herberginu sinu
snyrtilegu. Hann var oft i burtu en hélt
herberginu nteð vikugreiðslum og borg-
aði fyrirfrant. Það var ekki óvanalegt,
margir strákanna hennar ferðuðust
mikið en þurftu samt að hafa samastað.
Hr. Browne hafði ekki verið þarna i nótt
en hann kom i morgunverð í gær og á
mánudagsmorgun.
Það hafði ekkert komið fyrir hann.
var það?
Þetta voru bara vanastörf. Þeir voru
aðeins að ganga úr skugga um nokkuð,
sagði undirforinginn. Mættu þeir fá að
sjá herbergið hans?
Það var nijög snyrtilegt. Hárburstinn
hans og greiðan voru á Ijósu eikarkist-
unni og ódýr vekjaraklukka stóð á nátt-
borðinu. Lögregluþjónninn lét þessa
hluti varlega i plastpoka og lokaði fyrir.
Þeir voru allir með fingraförum og þó
burstinn væri hreinn voru á honum
nokkur góð hár. Að lokum leit undirfor -
inginn inn i skápinn. Innst inni voru
brúnu fötin sem Gary hafði verið i á ferð
sinni til Kent. samankuðluð. Þau voru
rifin og forug eftir brölt yfir garða og
girðingar og að lokum í gegnum búðar
glugga frú McBride. Á skápbotninum
voru líka forugir skór.
Frú Fitzbiggon var furðu lostin yfir
þessu öllu saman og mótmælti ekki
þegar lögreglumennirnir pökkuðu öllu
saman og gáfu henni kvittun. Þeir
spurðu Itvort hún vissi hvaða númer væri
á bil Gary Brownes og hún fletti þvi upp
fyrir þá. Hún var með skrá yfir bila
allra piltanna sinna. Hann var hvítur.
sagði hún. ekki var hún þó viss um
hvaða gerð hann var en viðgerðarmað-
urinn myndi vita það. Hann var úti
núna, á bak við húsið að gera við þak-
rennuna.
„Það var Ford Escort," sagði viðgerð-
armaðurinn ákveðinn.
„En hann var kominn á nýjan á
mánudag. Vauxhall." sagði hann.
„Gulan. Ég sáekki númerið.”
Hann virtist mjög viss I sinni sök.
Þetta hafði verið annasamur
morgunn fyrir Richard þvi auk sinna
eigin sjúklinga varð hann að sinna sjúkl
ingum dr. Wetherbees. Klukkan var þvi
orðin hálf tvö þegar hann komst heini i
mat. Nú sat hann við bórðstofuborðið
og starði á diskinn með kjúklingnum og
salatinu sem Cynthia hafði skilið eftir
handa honum undir silfurhjálmi áður en
hún fór til eldri borgaranna.
Hvað ætli hafi komið fyrir Kate?
Konur sem vanalega voru rólegar og
höfðu góða sjálfstjórn áttu stundum til
að haga sér óskynsamlega. Þær urðu
stressaðar. Jafnvel Cynthia. sem var
jafnlvnd að eðlisfari. átti til að missa
stjórn á skapi sinu þó flestar hennar
áhyggjur snerust unt ómcrkilega hluti
innan heimilisins. En að Kate skyldi
hverfa — það var óskiljanlegt. Hann ýtti
kjúklingsstykkinu til á diskinum og
horfði vandlega á hann. Gat hún hafa
fengið ntóðursýkiskast?
Richard stakk kjúklingsbita upp i sig
og tuggði hann hægt. Að lokuni kyngdi
hann bitanum. Siðan gafst hann upp.
Hann ætlaði að sturta þvi sem eftir var
af matnurh niður i salernið svo Cynthia
kæmist ekki að því að hann hefði ekki
borðað.
Áður en honum tækist það hringdi
dyrabjallan.
Dr. Wetherbee stóð fyrir utan og
Roverbilnum hans var lagt á mölina við
hliðina á rósabeðinu. á þessum árstíma
voru þær I blóma.
„Hvað er að frétta? Er hún fundin?
Ók hún á?” Richard skaut á hann spurn
ingum. Dr. Wetherbee hafði ekki komið
aftur til læknamiðstöðvarinnar um
morguninn.
„Nei, hún er ekki fundin," sagði dr.
Wetherbee og svipur hans var hörku-
legur, allt i einu virtist hann mjög elli-
legur. „Þetta er ótrúlegt." hélt hann
áfram. „Lögreglan heldur að einhver
hafi — jú — rænt Kate. Numið hana á
brott. Það hefur ekki verið tilkynnl um
neitt óhapp sem bíllinn hennar gæti hafa
orðið fyrir. Gamli tauþurrkarinn i eld
húsinu, þú manst — þú hlýtur að hafa
séð hann — hefur verið skorinn niður og
bandið er horfið. Það er svona snæri.
ekki plast. Mér skilst þeir haldi að hún
hafi verið bundin með þvi. Það voru fót
spor í garðinum við eldhúsgluggann og
við bakdyrnar voru einhvers konar rákir
i jarðvegirium, eins og þung byrði hafi
verið dregin eftir jörðinni. Þeir halda að
einhver hafi brotist inn — þjófur — og
Kate hafi komið honum að óvörum svo
hann hafi bundið hana. Hann hefur lika
eldað sér máltíð. Það hefur ekki verið
Kate sem olli allri þessari óreiðu — te-
bakkinn hennar var í setustofunni og sá
sem át í eldhúsinu hefur fengið sér sykur
i teið. Kate gerir þaðekki."
Nei, þaðgerði hún ekki, Richard vissi
það lika.
Eftir þvi sent best verður séð þá hefur
engu verið stolið. En frú Burke segir að
sérlega beittur hnífur sé horfinn úr eld-
húsinu."
„Guð minn góðurl"
„Þetta hlýtur að hafa. gerst i gær-
kvöldi, svo Guð einn veit hvað hún er
búin að vera lengi i burtu." hélt dr.
Wetherbee áfram. „Rúm Kate var upp-
búið með hitaflösku i og náttkjóllinn
hennar var þar ofan á. Vesalings Kate.
Það var kalt i gærkvöldi. Hún hefur
liklega ætlað að sofna með hitaflöskuna
i l'anginu. Þaðcr betra en ekkert."
„Hvað gerir lögreglan?" spurði
Richard. „Ég á við hvað gera þeir til
þess að finna hana?" Hann talaði
varlega og reyndi að sýnast rólegur.
,.l>eir eru að leita að bilnum hcnnar.
Hann er horfinn. Og við vitum númerið
á honum. Frú Burkc mundi cftir þvi. Ég
man þaðekki."
Richard þuldi það upp á stundinni.
„Já. það er satt," sagði dr. Wetherbee.
„Ég gleymi þvi ekki aftur. ég er búinn að
heyra það svo oft í morgun." „Hvernig
komst hann — hver sem það hefur verið
— inn í húsið?" spurði Richard.
„Það eru engin merki unt að beitt hafi
verið afli við að komast inn. Það siðasta
sem Kate gerir á kvöldin er að setja keðj-
una á framdyrnar. Það gerði hún ekki í
gær þvi annars hefði frú Burke ekki
koniist inn i morgun. Hún er með lykil
að framdyrunum. Bakdyrnar voru
ólæstar og lyklarnir voru á eldhúsborð-
inu."
„Svo hann hefur þá gengið beint inn."
„Það virðist vera."
Framhald í næsta blaði.
Krtu örugglega með allt? Ritvélina? Vasatölvuna? Segulbandiö?
42. tbl. Vikan 47