Vikan - 01.11.1979, Blaðsíða 4

Grafið í mýri
— Ég byrjaði að vinna við Tívolí 2. maí
árið 1946. Mál mín höfðu æxlast þannig að
ég þurfti að sWpta um vinnu, stóð þá á
þrítugu og var alveg til í að prófa eitthvað
nýtt. Þá var Tívolí í burðarliðnum og ég
gekk á fund þeirra manna sem stóðu að
framkvæmdum og áður en ég vissi af var ég
farinn að grafa skurði niðrí Vatnsmýri og
vinna við annan undirbúning. Þetta var
mikil og erfið vinna, þú getur rétt ímyndað
þér, að ætla að reisa skemmtigarð úti í
mýri! Svo komu tækin og þetta var
mönnum svo framandi, fagmenn skildu
hvorki upp né niður í þessu, en þar kom þó
að Tívolí var formlega opnað, 9. júlí 1946.
Það var afskaplega ófullkomið til að byrja
með en hafði þó upp á þrjú leiktæki að bjóða,
parísarhjól, bílabraut og áttfótung, en það var
heljarstórt tæki sem sneri fólki í körfum á
feikilegri ferð, líklega eina hasartækið
sem kom í garðinn — en meira um það
seinna.
— Tækin voru öll ný af nálinni, komu
beint frá Englandi að ég held. Smám saman
bættust tæki við og um leið fjölbreytnin.
1947 kom afskaplega falleg barnahring-
ekja, útskorin í tré og í öllum regnbogaus
litum. Þetta var listasmíð, allt skorið út í
höndunum og mér var einhvern tíma sagt
að slík verk hefðu listfengir fangar verið
látnir vinna og hefur það líkast til haldið
verðinu niðri. í bröggum, sem voru þarna á
svæðinu, var komið fyrir „automötum” og
skotbökkum og þetta ár komu fyrstu loft-
fimleikamennirnir í heimsókn og þá má
segja að allt hafi verið komið í gang, með
speglasölum, draugahúsi og tilheyrandi.
Hasartækið sökk
— Á ýmsan hátt var staðsetning Tívolís
ekki eins og best verður á kosið. Vega-
lengdir voru miklar, en það var þó ekki
verst því staðurinn stóð í mýri. Það varð
m.a. til þess að áttfótungurinn, aðalhasar-
tækið í Tívolí, skemmdist. Þetta tæki var
með 8 m löngum örmum, sem snerust af
miklum krafti, og átökin voru svo mikil að
jarðvegurinn bókstaflega lét undan og allar
legur í tækinu skemmdust. Það var því
tekið niður og í staðinn kom rakettu-
hringur sem snerist á jörðu niðri og var
ekki nándar nærri eins skemmtilegur.
Vegna þess að tækið var tekið niður
komust sögusagnir á kreik um að það hefði
verið bannað og gott ef ekki birtust um það
fréttir í blöðum að ung stúlka, sem var
meira að segja nafngreind, hefði stórslasast
í því. Það var allt saman misskilningur sem
spratt af því að við höfðum tekið eina
körfuna af tækinu til lagfæringar og stillt
henni á grasbala þarna hjá. Þegar fólk svo
sá körfuna þarna var það ekki seint á sér að
álykta sem svo að karfa hefði slitnað frá á
Her ganga þau hjónin, Gudmundur og Jonina
ut ur húsinu sem hysti bilabrautina en það er
eitt af fau sem eftir stendur til minningar um
Tivoli. Nu er þar geymsla.
<orj if t í ?7A\ i,f v
X X XJfXj Íí
„Þarna er Tívolí-kallinn," sögðu börnin og bentu á
Guðmund Þórðarson með virðingu. Prakkararnir óttuðust
hann aftur á móti og sögðu: „Þarna kemur Tívolí-
kallinn," og svo var hlaupíð.
Guðmundur Þórðarson var starfsmaður í Tívolí öll þau
17 sumur sem það starfaði, og siðustu 3 árin sem það
var opið rak hann það fyrir eigin jreikning. Hann bjó í
garðinum sjálfum með konu og 2 börn og kann því frá
ýmsu að segja.
4 ViKan 44. tbl.